Επιλέγω μνήμες

Τελικά όπως πάνε τα πράγματα  μάλλον θα  κάνω ανάρτηση κάθε αλλαγή Εποχής!
Οχι οτι είναι απαραίτητα κακό, δε θα με βαριέστε κιόλας, απλά εντυπωσιάζομαι κι εγω η ίδια με το πόσο πολύ κάτι παύει να σε έλκει όπως παλιά.
Αγαπάς, επανέρχεσαι, αλλά δε μένεις.
Κι ομως, δε μπορείς ούτε να το παραβλέψεις, ούτε να το απομυθοποιήσεις.
Εξακολουθείς να το αγαπάς, σαν ενα σου σημαντικό κομμάτι που κατέθεσες και καταθέτεις ΨΥΧΗ, που σου έδωσε πολλές χαρές, που σου κράτησε συντροφιά σ' ώρες δύσκολες και ως ετσι αγαπημένο θες να υπάρχει  και το συντηρείς με νέα γεγονότα ή νέες δημιουργίες, έτσι για να υπάρχουν πάντα εδώ!
Κάπως έτσι σκεπτόμενη, για όσους φίλους παραμένουν πιστοί σ' αυτό το είδος επικοινωνίας και μοιράσματος, ήρθα μετά απο καιρό να αφήσω τα ίχνη μου σαν άλλος Κοντορεβυθούλης...
Και πολύ σωστά καταλάβατε, οχι με ψιχουλάκια αλλά με πετραδάκια!
Ποτέ δεν φανταζόμουν οταν χρόνια πριν μάζευα πέτρες απο την απέραντη παραλία της Εύβοιας, για το υπέροχο χρώμα τους ή για το παράξενο σχήμα τους, χωρίς εμφανή σκοπό, οτι θα γινόντουσαν μια μέρα έκφραση τέχνης.
ΠΟΤΕ! και το λέω με κάθε ειλικρίνεια.
Οσα καταγράφηκαν στη συνέντευξη, που ευγενικά μου παραχώρησε το χώρο του το ιντερνετικό περιοδικό makazine, είναι πέρα ως πέρα αληθινά.
Ουδέποτε υπήρξε σκέψη ή πρόθεση να γίνουν τέχνη, αντίθετα με παρέπεμπαν σ ε κατασκευές εκτός σπιτιού.
Κάποια βρύση π.χ. ή πλακόστρωτο που θα έδιναν χρώμα και  λάμψη σ΄ ένα μουντό τσιμεντένιο κατασκεύασμα.
Ομως ήρθε η έμπνευση εξ αλλοδαπής και συνεχίστηκε  σχεδόν αμείωτη απο τότε, με ιδέες που οι ίδιες οι πέτρες σου υπαγορεύουν, προσπαθώντας να γίνομαι καλλίτερη χωρίς ν΄ αντιγράφω.
Κάπως έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν κι αυτοί οι πίνακες που θα δείτε σήμερα εδώ και ήταν το αποτέλεσμα μεγάλου πόνου, που μετουσιώθηκε σε κάτι χαρούμενο και αισιόδοξο.
Άλλο περίεργο κι αυτό!
Πως μπορεί ο πόνος να μεταφέρεται με χαρούμενα χρώματα και έννοιες;;; Απίστευτο και για μένα την ίδια που το βιώνω.
Χαίρομαι πάντως που αν επικεντρωθείτε στα έργα κι οχι στα λόγια μου, θα αποκομίσετε μόνο ευθυμία και χαρούμενη επίγευση. Κι αυτό να κάνετε.

Μπορεί τα Καρναβάλια να έλαβαν τέλος, ομως ήταν μια ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε τα Καρναβάλια των παιδικών μας χρόνων (δικών μας ή των παιδιών μας)...

"Piccolo Carnevale"
pebble art by Hara

Στη συνέχεια να αναπολήσουμε την ενήλικη ζωή μας και ν'  ανακαλέσουμε μνήμες διασκέδασης ανά πάσα ώρα και στιγμή

"Βρε Μανώλη Τραμπαρίφα..."
pebble art by Hara

ή κάποιες ιδιαίτερες συναντήσεις  πάνω απο μια κούπα αχνιστού καφέ

pebble art by Hara

Και  το κλείσιμο της εορταστικής περιόδου σηματοδοτείται απο  το πέταγμα των αυτοσχέδιων χαρταετών που φτιάχναμε απο εφημερίδες είτε πολυγωνικούς με καλάμια και ζύγια είτε με μορφή σαϊτας ( πιο εύκολος για τις παιδικές μας  δυνατότητες) και  η ευκαιρία  για πολλούς να βγουν στην εξοχή για ένα οικογενειακό πικ νικ πάνω στο φρέσκο γρασίδι που αρχίζει πλέον να καλύπτεται η γη.

Pebble art by Hara

Αυτά λοιπόν,μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, μέχρι τότε θα προλάβω να πεταχτώ μέχρι την Πρωτεύουσα

Pebble art by Hara

να παρευρεθώ στα εγκαίνια της έκθεσης μιας αγαπημένης φίλης...για δείτε εδώ ;)

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ!

...κάτι σας θυμίζει ε;;;;
Γνωστή και μη εξαιρετέα! Ας την τιμήσουμε λοιπόν.

Θαλασσινές πέτρες και όστρακα για άλλη μια φορά στην υπηρεσία της διαμόρφωσης  θετικής διάθεσης! Αφησα ακόμα μια φορά  τα  χνάρια μου, ως ήρωας του παιδικού παραμυθιού , για να ξεκουραστεί η σκέψη σας και εγω να  επιστρέψω σύντομα ;)

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ  προπάντων εντός... Ας αδειάσουμε την ψυχή μας απο κάθε βάρος και "βρωμιά" !