Συ μου χάραξες πορεία

Σήμερα ξυπνήσαμε με ήλιο λαμπρό και νηνεμία, μετά απο αρκετές μέρες, αλλά δυστυχώς η χαρά δε κράτησε πολύ, ήδη το βουνό μαζεύει μαύρα σύννεφα και μπουμπουνητά ακούγονται σποραδικά.
Θα προσπαθήσω όμως να κρατήσω αυτόν τον πρωινό ήλιο, που ήρθε να ζεστάνει τις καρδιές μας και τις καρδιές των πληγέντων απο το σεισμό στη γειτονιά μας.
Η τελευταία ανάρτηση, τα σχόλια όλων σας και η υπόσχεση που εκκρεμούσε, έφερε στην επιφάνεια αυτήν εδώ!
Είπα μια που θ' αναχωρήσω εντός ολίγων ημερών, ν' αφήσω πίσω μια χαρούμενη ανάρτηση.
Οχι γκρίζα, αλλά με πολύ χρώμα και πολύ συναίσθημα.
Κι έτσι άρχισε ένα flashback.
Διαβάστε λοιπόν το χρονικό:
 4.9.11 ο πρώτος ολιγόλογος σχολιασμός, η πρώτη επαφή.
Συνεχίζουν  επιγραμματικοί σχολιασμοί και στις επόμενες αναρτήσεις μου.
Στις 28.1 .12 γίνεται το απονενοημένο βήμα από μένα, σε προσωπικό επίπεδο με την πρώτη μου ζωγραφική επί του "μαθήματος" που είχε αναρτήσει. Οι διορθώσεις άμεσες και ενθαρρυντικές πέρα απο κάθε φαντασία!
Αρχίζει κάτι να με γαργαλάει στην πλάτη...
- δεν πάμε καλάάάάά... μουρμουρίζω, χαμογελώ και...ξύνομαι
Στις 29.1. στην ανάρτησή μου "Θα πάει μακρυά η βαλίτσα;", έχουμε "τριφτεί" πλέον λίγο περισσότερο και ο σχολιασμός είναι καταιγιστικός! Και καταλήγει: Ώρα να γεμίσουμε ένα νέο βαλιτσάκι. 
Σαν να μου είπε:

Περίμενέ με... Θα ρθω. Κάποτε θα ρθω!

Και πάψε να μου λες πια πως θάναι αργα και

δε θα μ αναγνωρίσεις.

Είμαι ντυμένη πάντα με τ΄όνειρό σου...

                                                                                                 (Αλκυόνη Παπαδάκη)

Και φυσικά ,δεν εννοούσε  το βαλιτσάκι να γεμίσει δίκην αποθηκευτικού χώρου.
Θα σταματήσω εδώ την ανταλλαγή σχολίων και emails, σιγά μην σας εκθέσω 1500 emails (χώρια πόσα έχω διαγράψει) απλά ήθελα να καταγράψω πως έγινε η αρχή,πως συνεχίστηκε για να φτάσω σήμερα εγώ εδώ, να προσπαθώ να συγκεντρώσω τις ακουαρέλες μου σ ένα βίντεο.

                               

Τάχασα κι εγω οταν τις μάζευα, (είναι και κάποιες που ξέχασα),αλλά κι εμένα μου φάνηκε απίστευτος ο αριθμός τους! 
Οταν στην  ομιλία μου παρουσίασης στην Έκθεση,  της είπα, οτι έδωσε φτερά σ' ένα κουτσό άλογο, φυσικά εμένα εννοούσα, γιατί η μοναδική μου επαφή ξεκίνησε και σταμάτησε μόλις απέκτησα  το βαλιτσάκι των ονείρων μου (!) στα 14-15 μου άγουρα χρόνια! 
Από τότε το βαλιτσάκι έκλεισε και μαζί του κάθε όνειρο και κάθε πινέλο.
Η Μαρία (περί αυτής ο λόγος)  στοιχημάτισε να το γεμίσει, και γι αυτό ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα, είναι ολότελα δική της επιτυχία. 
Γιατί με προσέγγισε, με πίστεψε, με ανέχτηκε (γιατί  ως μαθήτρια-.κι όχι μόνο- είμαι ανεπίδεκτη), άντεξε την άρνησή μου σε κάθε της πρόταση και κάθε της διόρθωση (όλα τα ήξερα πριν απ αυτήν!) τη γκρίνια μου, τη βαρεμάρα μου, τις εξαφανίσεις μου (με λόγο ή χωρίς), προσπαθεί πάντα να με πείσει οτι ζωγραφίζω και να αποκτήσω αυτοπεποίθηση, με πιέζει να εξασκούμαι και για άσκηση και για χαλάρωση στα δύσκολά μου, περνάμε όμορφα ,περάσαμε δύσκολα, γιατί δυο άνθρωποι από το πουθενά έχουν πολλά κουμπιά να βρουν και να κουμπώσουν ή να μην κουμπώσουν μεταξύ τους,αλλά όταν το θέλεις πολύ, όλα γίνονται!

Η Μαρία  ξέφυγε από την άγνωστη blogger, πέρασε στη "δασκάλα" (συγγνώμη για τα εισαγωγικά αλλά μαθητής που παρακούει τη δασκάλα του;;; δεν την αμφισβητώ,την παρακούω) κρατά αυτό το ρόλο πάντα υπόγεια να με τσιγκλάει, πέρασε στη γνωστή, κι έγινε ΦΙΛΗ. 
Τολμώ να πω ψυχή τση ψυχής μου, που λέμε και στη Ζάκυνθο!
Πολύ όμορφη διαδρομή! 
 Την αναπολώ, είτε μέσα από τις διαδρομές του μυαλού μου από την πρώτη  μας συνάντηση, είτε μέσω των χρωμάτων και των εικόνων, είτε μέσω της αλληλογραφίας,γιατί πάντα έστω κι αν είναι κατά πολύ μικρότερή μου,μου δίνει μαθήματα ζωής (εκεί επιδέχομαι ακόμα).

Και σ όλες τις φίλες που με ενθάρρυναν μετά να συνεχίσω να ζωγραφίζω οφείλω πολλά, όπως  στη Μαριέλα  και στην Αθηνά,όμως η Μαρία ήταν η αρχή.  Πόνταρε σ' εμένα χωρίς να μ έχει δει ποτέ στη ζωή της και μέχρι στιγμής, κατάφερε να ξεσκονίζω πού και πού εκείνα τα φτεράκια, που μου γαργάλησαν εξ αρχής την πλάτη και μαζί μ' εμένα έδωσαν περηφάνια και χαμόγελο σ εκείνον που μου χάρισε το  βαλιτσάκι, κι αυτό είναι αξεπέραστο για μένα.

Ας με συγχωρήσετε που θέλοντας να σας δείξω τις Ακουαρέλες μου, γίνατε μάρτυρες του χρονικού μιας ζεστής σχέσης, δε θα μπορούσε νάταν αλλιώς.  Δε θα μπορούσα να παραθέσω ένα βίντεο χωρίς τον βασικό εμπνευστή κι εμψυχωτή όλης μου αυτής  της προσπάθειας και η Μαρία αξίζει πολλά παραπάνω!

Για άλλη μια φορά,σας ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον και την αγωνία  που δείξατε στην δοκιμασία που περνάμε.