Διαιρώ και πολλαπλασιάζω.

Όχι δε ξεκίνησα πάλι το Δημοτικό, απλά συνεχίζω  να δημιουργώ ανασυνθέτοντας
Και ιδού η ιστορία πως έχει.
Ίσως ήσασταν κι εσείς κάτοχοι  κάποιου ανάλογου αριστουργήματος. ΑΝ είστε λίγο τυχεροί δεν θα είστε εσείς αλλά κάποιος συγγενής ή γνωστός σας.

Πάντως το εν λόγω  κομψοτέχνημα ήταν

Φωτό απο το internet

πολύ διαδεδομένο ως δώρο κουμπάρου (κι άλλη τύχη ο κουμπάρος εκτός της πονηρής παροιμίας!!!Πόσες χαρές ν'  αντέξει μαζεμένες ο έρμος;) πριν καμιά 20αριά, ίσως και παραπάνω, χρόνια.
Έτσι έγινε αποδέκτης κι ο αδελφός  μου!
Κι ως έχων ενα στοιχειώδες γούστο το εγκατέλειψε στο πατρικό μας χωρίς αιδώ και  τύψεις.
Εγώ πάλι το βλεπα να στέκει  εκεί  ψηλά στη βιβλιοθήκη ακούνητο κι αγέλαστο ,σα μαραζωμένο στρατιωτάκι και το λιμπίστηκα. Οχι για το απαστράπτον του πράγματος,άλλωστε εδώ απεδείχθη περίτρανα ότι ο,τι λάμπει ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ χρυσός! Αλλά με προκάλεσε η "γυάλινη"  προστασία και τη φαντάστηκα αλλιώς.
Έτσι πήρα την άδεια από τη μητέρα,ομολογώ με κάποια δυσκολία ...γιατί πως ν αποχωριστεί τέτοιο κειμήλιο που φιλοξενούσε τόσα χρόνια,αλλά την έπεισα κατάλληλα και ενέδωσε μπρος στην ευκαιρία να γλυτώσει από δαύτο.

Τόσα χρόνια είχα την απατηλή εντύπωση που έβλεπα έτσι χρυσό και καμαρωτό, όχι καλέ οτι ήταν από χρυσάφι, νισάφι πια, αλλά τουλάχιστον θάταν ένα ευτελές μέταλλο.
Τζίφος! πιο  πλαστικό πεθαίνεις
Όταν αποκαθηλώθηκε λοιπόν από τη θέση που επί χρόνια είχε καβατζώσει και το έπιασα στα χέρια μου και το περιεργάστηκα η πρώτη μου σκέψη μετά τη φρικτή ανακάλυψη ήταν να το πετάξω ή στην καλλίτερη να το ξαναβάλω στη θέση του.
Ελα όμως που η ιδέα της γυάλας δεν μ εγκατέλειπε!
Έτσι το  φορτώθηκα για το εργαστήρι κι άρχισε η αποδόμηση.
Αλλού παππάς κι αλλού τα ράσα του. Δεν ήταν και δύσκολο εδώ που τα λέμε, άσε την ευχαρίστηση που τόκανα!
Η γυάλα λοιπόν έστω κι αρκετά θαμπή απο το πέρασμα του πανδαμάτορα χρόνου (όποιος γνωρίζει κάποιο τρικ να λάμψει ξανά,ας το καταθέσει, θα κάνει ένα καλό) γρήγορα βάφτηκε άλλαξε ριζικά,τίποτα δε πρόδιδε την προτέρα της χρήση και πήρε μια Πασχαλοανοιξιάτικη εκδοχή.

 Το δύσκολο ήταν το υπόλοιπο κομμάτι αρκετά κακομούτσουνο και αδιαίρετο.

Από τη μια μ αρέσουν τα ρολόγια παλαιόθεν,απο την άλλη είχα και παλιά ένα ρολόι εκκρεμές (ξύλινο αυτό) που δυστυχώς δεν αγαπήθηκε οσο έπρεπε γιατί ενοχλούσε έστω κι αν το είχα σταματήσει να χτυπάει ανά ώρα και αφού άλλαξε πολλές θέσεις στο τέλος βρέθηκε εκτός σπιτιού!

Με πόνεσε η απώλειά του γιατί ήταν συνδεδεμένο με το δωρητή και οχι μόνο,αλλά τότε δεν είχα ανακαλύψει ακόμα τις δυνατότητές μου
Αυτό λοιπόν δεν ήθελα να το διαλύσω εντελώς. Ήθελα να παραμείνει ρολόι και μάλιστα εκκρεμές

λεπτομέρεια απο την αλλαγή βαμένο με
χρωματα κιμωλιας  και πατίνα

Εστω να βλέπω αυτή τη ρυθμική κίνηση πέρα δώθε.

Και μια που όπως ήταν δε το ήθελα του άλλαξα φορά και σκαρφίστηκα να το ντύσω με χαρτόνι και μετά γυψόγαζα (αν και το έκανε αρκετά βαρύ τ αποτέλεσμα) και όλη μετά την ακολουθούσα διαδικασία μεταμόρφωσης σε κάτι χρηστικό και σχετικά καλαίσθητο.

Ίσως επηρεασμένη από τα παλιά ιδιου τύπου ρολόγια- κούκους, ίσως απο τα σπιτάκια που παλιά έδειχναν τον καιρό αλλάζοντας ανάλογα ανθρωπάκια με ομπρέλα ή χωρίς (τα θυμάστε ή τσάμπα τα λέω;) η ιδέα αλλαγής στράφηκε προς κάτι ανάλογο.
Και τ αποτέλεσμα ιδού!

Το πάνω κομμάτι  με τις λεπτομέρειές του

Μπορεί να μην είναι κανένα απερίγραπτης ομορφιάς αποτέλεσμα όμως εγω πάντα ενθουσιάζομαι και τ απολαμβάνω διπλά  όταν ένα αντικείμενο που με τον οποιονδήποτε τρόπο σώζεται από την καταστροφή και παίρνει μία νέα παράταση ζωής και από την άλλη δοκιμάζω τις δικές μου δυνατότητες  στο να πετύχω αυτό το στόχο

Ετσι, σας παρουσιάζω σήμερα ένα κακόγουστο και άχρηστο πια ρολόι, που διαιρέθηκε και πολλαπλασιάστηκε, σε δύο διαφορετικά αντικείμενα διακοσμητικά και χρηστικά