Οδός Αριστοτέλους 1980 και πίσω...

...Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους

κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ

και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους

τ΄ Αη Γιάννη θάτανε θαρρώ

Σάββατο κι απόβραδο με ασετυλίνη

στην Αριστοτέλους που γερνάς

έβγαζ΄ απ τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι

σου ΄ριχνα στα μάτια να πονάς...

ακουαρέλα σε χαρτί

Αυτό το τραγούδι μου θυμίζει τα φοιτητικά μου χρόνια.
 Ίσως , επειδή λίγο πιο πάνω απο το Πάντειο, υπήρχε κι εκεί μια οδός Αριστοτέλους.
Ίσως, που είχα  αναγορευθεί "Αργυρώ" της παρέας μας.
Ίσως,  που  παίζαμε κι εμείς στην παιδική μας ηλικία κλέφτες κι αστυνόμους.
Ίσως , που πρόλαβα τις φωτιές του Κλήδονα (Αι Γιαννιού του Λουμπαρδιάρη κατ΄ εμάς)
Ίσως,  ακόμα και την ασετιλίνη.
Ίσως...πολλά "ίσως" , που όσο πάνε αποστασιοποιούνται απο το σήμερα κι ακολουθούν τη θολή γραμμή των οριζόντων μου...το παρελθόν!
Άγνωστο γιατί, το τραγούδι αυτό με φορτίζει με μια νοσταλγία, πλημμυρισμένη απο τρυφερότητα και μελαγχολία.
Αλλά απο οτι έχω ακούσει την ιστορία του δια στόματος του στιχουργού του, του  μέγιστου Λευτέρη Παπαδόπουλου, μελαγχολική ήταν και η ιστορία της Αργυρώς.
Είναι αυτό που συμβαίνει με τα τραγούδια, που ενω γι άλλο έχει γραφτεί, ο καθένας μας το συνδυάζει μ ένα δικό του βίωμα, συναίσθημα, πρόσωπο, που με κανέναν άλλο δε ταυτίζεται.
Ετσι λοιπόν, οταν ζωγράφισα αυτές τις φετούλες μανταρινιού, ασυναίσθητα μου ρθε στα χείλη το αγαπημένο αυτό τραγούδι.
Ελπίζω κάπου να σας "ταξιδέψουν" κι εσάς...