Η ανάπαυλα του πολεμιστή

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ
Για λίγο εδώ, κοντά σας!

Μπορεί νάμαι καταταλαιπωρημένη, όμως τούτες οι γραμμές έχουν πολλούς λόγους που έπρεπε να γραφούν.

Πρώτα απ΄ όλα,  να ζητήσω ένα μεγάλο ΣΥΓΓΝΩΜΗ  για την αναστάτωση που άθελά μου προκάλεσα. Η αλήθεια είναι, οτι μου ήταν μη αναμενόμενο ό,τι επακολούθησε την προηγούμενη ανάρτηση.Δε μπορούσα όμως ούτε να είμαι περισσότερο ακριβής στο πρόβλημα που αντιμετώπιζα(-ω).
Σίγουρα δε πρόκειται για μένα και αδίκως ανησυχήσατε. 

Επίσης, να πω ένα μεγαλύτερο ακόμα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ (πόσο μικρή και κούφια ακούγεται τούτη η λέξη αυτή τη στιγμή!) γι αυτό το κύμα αγάπης, συμπαράστασης, ενθάρρυνσης, ενδυνάμωσης που τόσο γενναιόδωρα  μου προσφέρατε δημόσια και ιδιωτικά (δύσκολο ν απαντήσω σ ένα-ένα, αλλά όλα μοναδικά) κι εγώ ρουφούσα αχόρταγα να πάρω δυνάμεις, ν' ατσαλωθώ.

Μου γράφατε μηνύματα τύπου "γύρνα πίσω", μα ούτε εγώ θέλησα ποτέ  να φύγω.

 Όμως κάποιες καταστάσεις  (αναπόφευκτες, δεν αντιλέγω) που όμως τις θεωρείς πολύ μακρινές,  σε ξαφνιάζουν με το πόσο  κοντά σου είναι, χωρίς να σ΄ αφήνουν περιθώρια επιλογής και "θέλω", μόνο "πρέπει".
Καμιά χρονιά μέχρι σήμερα, δεν είχα ζήσει το Πατρινό Καρναβάλι.

Φέτος το πρόσταξε αλλιώς η τύχη... ν ακούω τον απόηχό του από ένα λευκό δωμάτιο. Από κει θαυμάζαμε τα βεγγαλικά που έσκαγαν φαντασμαγορικά στον πατρινό ουρανό κι ευχόμαστε  έτσι εντυπωσιακά να κατατροπώσουμε τ' αναπάντεχο. 

Μακάρι να ήταν πάντα αυτό κατορθωτό! 

Δεν ξέρω αν το πρόβλημα ξεπεραστεί (δύσκολο ο Δαυίδ να νικήσει το Γολιάθ), ξέρω όμως οτι έχω μια τεράάάστια αγκαλιά να καταφύγω.

Η αλήθεια είναι οτι  μου ΛΕΙΨΑΤΕ ΠΟΛΥ (και το λέω με πλήρη συναίσθηση και ειλικρίνεια). 

Η παρέα σας μου είναι απαραίτητη (τόσο όσο η  δημιουργία), γι αυτό μόλις η "επιχείρηση Πάτρα Νο1" ολοκληρώθηκε, έτρεξα να ξαποστάσω στην αγκαλιά σας.

Σ' αυτό το  κενό, που καμία διάθεση για δημιουργία δεν υπήρξε, απλά οι μέρες εναλλάσσονταν κουβαλώντας απύθμενη πίκρα,  το μάθημα-πρό(σ)κληση της "Κυρίας" λειτούργησε σαν δέσμη φωτός μέσα από μια χαραμάδα σ ένα απόλυτα σκοτεινό δωμάτιο. 

Με "ξεζάρωσε", με ξεκούρασε, με αναζωογόνησε, έλουσε με  χρώμα τις μουντές μέρες και φύσηξε ένα ανεπαίσθητο αεράκι αισιοδοξίας.

 Άλλωστε και "κει" που το βλέμμα στρεφόταν στον ουρανό, όταν άλλαζαν τα χρώματα του δειλινού, αναλογιζόμουν πόσο κοντά είναι στο ροδί το μαύρο κι αντίστροφα!

σχέδιο με μολύβι

 Κι έτσι, αισιόδοξα (κόντρα σ΄ όλα), ήθελα να δηλώσω ξανά την παρουσία μου,

 να σας πω  πόσο πολύ σας αγαπώ και σας ευγνωμονώ, γιατί ένοιωθα το χέρι μου σταθερό όταν έτρεμε, ενώ η καρδιά μου ζεστάθηκε με απίστευτα λόγια παρηγοριάς και με πολλά περάσματα "καλημέρας" και διακριτικές σιωπές γεμάτες έννοια.
Και δεν ήταν καθόλου λίγα όλ΄ αυτά  για να τα παραβλέψω.
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!