Σώμα μου φτιαγμένο από πηλό

Θάθελα αυτή η ανάρτηση νάταν αλλιώς, όμως δε μπορείς ν αναφερθείς σ'  ένα τέτοιο θέμα χωρίς να μελαγχολήσεις, χωρίς να αισθανθείς φόβο για κάτι δικό σου.
Γιατί κανενας μας δε θάθελε να πάθει κακό ένας δικός του άνθρωπος, προπάντων ένα δικό του ΠΑΙΔΙ!
Οι μέρες μας είναι δύσκολες και γίνονται όλο και δυσκολώτερες.
Ολα μπορούμε να τ' αντέξουμε κι όλα μπορούμε να τα πολεμήσουμε. Εκεί που στεκόμαστε ανήμποροι είναι μπροστά στην αρρώστια.
Το τέρας όλο και γιγαντώνεται.
Δεν έχουμε μέχρι σήμερα καταφέρει όχι μόνο να το νικήσουμε, αλλά ούτε καν να μάθουμε τις αιτίες του.
Ο άνθρωπος έφτασε στο φεγγάρι, θα πάει στον Αρη κι όμως ο καρκίνος ζει και βασιλεύει με δυσοίωνες μάλιστα προοπτικές.
Γιατί;  τόσο δύσκολο είναι;
Δεν υπάρχουν ερευνητές σ όλο τον Κόσμο που έχουν αφοσιωθεί  στην έρευνα των αιτίων και στη θεραπεία του; Σίγουρα υπάρχουν. Αλλά δυστυχώς από πίσω υπάρχουν και μεγάλα συμφέροντα ,που θησαυρίζουν από τον πόνο.
Δεν θα προχωρήσω σε βαθυστόχαστες αναλύσεις.Ούτε η καταλληλότερη είμαι, ούτε θα πετύχω το στόχο.
Σε λίγο καιρό όμως γίνεται ένα Bazaar στην όμορφη Ναύπακτο, για τα παιδιά,

 τα παιδιά όλων μας, που παλεύουν νύχτα μέρα να απαγκιστρωθούν από τα νύχια του τέρατος.
Το Κράτος σήμερα περισσότερο απο ποτέ, στέκεται ανήμπορο,απέναντι στις  Κοινωνικές παροχές που ώφειλε νάναι δίπλα και μπροστά .
Ας βοηθήσουμε λοιπόν εμείς, με όποια δύναμη, κι όποιο τρόπο διαθέτει η καθεμία, σ αυτόν τον αγώνα.
Καμιά μας δεν θάθελε μία τέτοια τύχη για το δικό της παιδί. Ολα τ αντέχουμε τη δική μας αρρώστια, των γονέων μας, όχι όμως των παιδιών μας.
                                           
Εμείς λοιπόν που ζήσαμε οι ίδιες το κρύο χέρι να μας αρπάζει,αλλά τα καταφέραμε να σταθούμε ξανά όρθιες, που ζήσαμε το φόβο, την αγωνία για την έκβαση της αναμέτρησης, εμείς που ήμασταν τυχερές να νικήσουμε, αλλά  που σταθήκαμε άτυχες στη μάχη των γονιών μας ή των φίλων μας, ξέρουμε, νοιώθουμε καλλίτερα απο τον καθένα, τι σημαίνει η καθημερινότητα κι ο αγώνας αυτών των παιδιών.
 Στην τελευταία ανάρτηση μου προτείνατε ένα Μανιταρόσπιτο.

Οταν το έφτιαχνα σχηματιζόταν  μέσα μου ένα χαμόγελο και η εικόνα ενός παιδιού.
Εχω κι άλλα πράγματα , όμως θάθελα κάτι νέο,κάτι αποκλειστικά για το σκοπό αυτό,γιατί όχι λοιπόν αυτό το μανιταρόσπιτο,που κουβαλάει, φαντασία, παιδικότητα,αισιοδοξία, ελπίδα;

Μανιταρόσπιτο απο πηλό
και λεπτομέρειες απο πηλό , βρύα, θαλασσινά χαλικάκια  και ξύλινα στοιχεία,
 η πεταλούδα είναι χάρτινη απο συσκευασία δώρου με χάντρα και σύρματα για  κεραίες

Αυτό λοιπόν θα ταξιδέψει για Ναύπακτο μεταφέροντας μύριες ευχές σ΄αυτά τα παιδιά να βγουν νικητές απο τον αγώνα που δίνουν μαζί με τις οικογένειές τους και για μια  φίλη που παρά τις τιτάνιες προσπάθειές της έφυγε νωρίς, πολύ νωρίς...τη Βιργινία. Ένα δικό μας κορίτσι,  που πάλεψε αντίξοα,αλλά με αξιοπρέπεια και χαμόγελο,  παρόλο που ήξερε.
Σίγουρα κι αυτή θάθελε να συνεισφέρει, αλλά δε μπορεί. Το κάνω εγώ λοιπόν αντί γι αυτήν, της το χρωστάω, κι αν έστω κι ένα παιδί βοηθηθεί από την προσπάθειά μας αυτή θάναι κέρδος για μας
Γιατί ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

                                  

Για να μη σβήσει ποτέ η ΦΛΟΓΑ απο τα παιδικά μάτια !