Ενα Νησί στην καρδιά της Πόλης

Διάβασα κάπου οτι εαν δεν εχεις δικό σου, ξενοματισμένο ("μόνο να γράφεις τ όνομά σου κι εκείνο τομαθες μισό..."ε,όχι ολόκληρο στ όνομά σου), ίντερνετ δε μπορείς να επικοινωνήσεις...δεν φεύγουν, δε φτάνουν τα emails στον προορισμό τους...
Ξέρω-ξέρω τι θα πείτε"πουτ δε κοτ ντάουν", ήτοι άσε το ιντερνετ ήσυχο και κάτσε στ αυγά σου, είναι παιχνίδια γι άλλους αυτό! Παρακάμπτω τον ευθύ υπαινιγμό, παρακάμπτω τις δυσκολίες που μου βάζει η Google  πιέζοντάς με εντέχνως στην αλλαγή κινητού, προκειμένου να με καλύπτει αλληλογραφικώς (το ξέρατε αυτό;Ζήτω τα Adroid) είπα να ξεκλέψω το ξένο Ιντερνετ που με φιλοξενεί, κι εμένα τουλάχιστον σέβεται τις επιθυμίες μου και τις ικανοποιεί, να μάθετε τα νέα μου και να κοροϊδέψω την τεχνολογία που δημιουργεί φραγμούς στις σχέσεις των ανθρώπων.
Δεν θα σας πω πως έφυγα απο το Νησί, γιατί μόνο Super Puma  δεν επιστρατεύθηκε να βοηθήσει τον απόπλου, μια που δεν μας έφταναν οι σεισμοί, είχαμε και τον πολύ κακό μας τον καιρό!
Δε θα σας πω πόσο φοβάμαι την επιστροφή, μια που τα πράγματα εξελίσσονται ερήμην των επιστημόνων (τρομάρα τους!)και μια που τα χειρότερα δεν αποκλείονται, κι επειδή οταν καίγεται το σπίτι του γείτονα η φωτιά ευκόλως μπορεί να περάσει και στο δικό σου,κι αν το κοιμισμένο απο το '53 ρήγμα μπορεί να ξυπνήσει, μαύρο φίδι που μας έφαγε (αφού το 6εξάρι κατέστρεψε τη μισή "θωρακισμένη" Κεφαλονιά)...όχι δε θα σας πω τίποτα τέτοιο, απλά θα σας πάρω απο το χέρι και θα σας ξεναγήσω σε κάτι που θέλει καλή παρέα.
Ετσι ευχαριστώντας το Ιντερνετ που με φιλοξενεί, ας  γλυκάνουμε λιγάκι το μεσα μας (εγω δεν έχω παράπονο, εδώ, αυτοί που μ αγαπούν, με νταντεύουν σαν μικρό παιδί) , μ'  ένα οδοιπορικό που πάντα είναι ξεχωριστό, πόσο μάλλον για μένα, που το έκανα για πρώτη φορά και με παρέα, που ξέρει να διακρίνει την ομορφιά, να προσπαθεί να την αιχμαλωτίσει, έστω και στιγμιαία, αλλά πάνω απ όλα ξέρει να θαυμάζει!
Παρόλο που τα ταξίδια μου στην ΑΘήνα, περιλαμβάνουν οπωσδήποτε μία Πλάκα, ποτέ δεν είχα περπατήσει στ' Αναφιώτικα.

Μία γειτονιά, μέσα στην μεγάλη γειτονιά της Αθηναϊκής ελιτ, όπως είναι η Πλάκα, που μυρίζει Νησιώτικα αρώματα και εκπέμπει χρώματα ψυχής.

Ήταν μια παρόρμηση της στιγμής η πρόταση που ξεστόμισα , παρότι φοβόμουν μήπως κουραστώ μια και προβλήματα υπήρχαν.  Κι όμως, όταν αρχίσαμε ν ανηφορίζουμε το δρομάκι, που σ αποσπούσε από την πολύβουη Διον. Αρειοπαγίτου

 και εισχωρούσαμε όλο και πιο βαθειά στην καρδιά της Αναφιώτικης  πινελιάς,

 τα πόδια δε διαμαρτύρονταν καν, αλλά γατζώνονταν στο "οδόστρωμα" και ζητούσαν αυτή η διαδρομή να μη τελειώσει ποτέ!
Απο πάνω ο ιερός Βράχος

έριχνε ανάλαφρα τη σκιά του, φοβούμενος ίσως μη σκιάσει τέτοια ομορφιά, κι απο κάτω η ΑΘήνα στο...πιάτο!

Και τ'  Αναφιώτικα, απλά κι όμορφα, σαν μια καλή νοικοκυρά που απλώνει τα ευωδιαστά της ασπρόρουχα στον ήλιο, γραπωμένα απο κάτω του λαμπύριζαν ομορφιά και καθαρότητα απο τις ψυχές των ανθρώπων που τα έκτισαν και λίγοι τώρα τα κατοικούν.
Τίναζαν σαν ασπρόρουχα τα χρώματά τους, την "ύφανσή" τους, τις δαντέλες τους τις πολύτιμες, που θαρρείς είναι φυλαγμένες σ' ένα παμπάλαιο μπαούλο της γιαγιάς και τα βγάζεις με φόβο, μη πάθουν τίποτα από το πολύ φως!
Η αίσθηση της πολύβουης Πρωτεύουσας έχει χαθεί εκεί μέσα, ανάμεσα στις γλάστρες με τους βασιλικούς, και τα γιασεμιά, τις ανθισμένες  βουκαμβίλιες, τα αυτοφυή δέντρα και τις καλαμιές.

Από τα ανοιχτά παράθυρα ξεπροβάλουν αληθινοί άνθρωποι, που σε ξαφνιάζουν...σου λένε "Καλημέρα" και χαμογελούν (ακόμα πιο παράξενο), χωρίς να θέλουν να γίνουν τουριστική ατραξιόν και να φυλακίσουν την αλήθεια τους σ ένα φωτογραφικό κλικ!

Βλέπεις φιλόξενα σπίτια,που έχουν ανοιχτά παραθυρόφυλλα

και πόρτες έτοιμες ν ανοίξουν στο πρώτο σου χτύπημα. Ούτε κουδούνια ηλεκτρικά ούτε θυροτηλεόραση.

Κι εκεί που ξεχνιέσαι για το πού βρίσκεσαι, μια αυτοσχέδια φυσική πινακίδα, στο υπενθυμίζει .

Σηκώνεις τα μάτια από την αιχμαλωσία τους και κοιτάς ψηλά...
Ένα κομμάτι του Παρθενώνα σ'  επιβλέπει και σαν να σου κλείνει το μάτι,συνομωτικά, οτι ξέρει οτι σκλαβώθηκες απο το κομμάτι αυτό γης, που προστατεύει στο βράχο του.
Δεν υπάρχουν δρόμοι.
Θεωρείς λίγο τον εαυτό σου, οτι παραβιάζεις ακάλεστος  τον ιδιωτικό χώρο των κατοίκων.
Περνάς μέσα από αυλές και καλντερίμια

Συνεχίζεις το περπάτημα,χωρίς το στρίμωγμα των τουριστικών γύρω δρόμων. Εδώ ελάχιστοι περπατάνε, μόνο αυτοί που ξέρουν τι θέλουν και τι περιμένουν να δουν.
Συνεχίζεις λοιπόν,  πατώντας με προσοχή πάνω σε ταλαιπωρημένα "μονοπάτια", σε στενά περάσματα ανάμεσα στα ερειπωμένα σπίτια, σ'  εμπνευσμένα συνθήματα στους τοίχους...

κι απρόσμενα συναπαντήματα...

αφίσα στο παρμπριζ ενός αυτοκινήτου

Είσαι εσυ κι η ψυχή σου, που ρουφά αχόρταγα ό,τι βλέπει και ό,τι η μηχανή δε μπορεί να συλλάβει!

Πολλές φορές έχω γράψει για την Πλάκα, αλλά τούτο δω είναι ένα άλλο οδοιπορικό,που δε συγκρίνεται και δε συγχέεται με κάποιο άλλο αντίστοιχο.
Πόσα χρόνια πέρασαν απο εκείνη την πρώτη αυθαίρετη οικοδόμηση και πόσο, όμως  ίδια μένει τούτη  η γειτονια!!!
Ένα νησιώτικο διαμάντι στο στέμμα της Πρωτεύουσας, αυθεντικό,όπως οι άνθρωποι που την έχτισαν και την κατοίκησαν, έξω καρδιά και με σεβασμό, στο γειτονικό του μεγάλο της Ελλάδας Μνημείο στους αιώνες,την Ακρόπολη.
Αναρριχηθείτε λοιπόν

σ αυτή την ξεχωριστή ομορφιά, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, και κλείστε τη αεροστεγώς στην καρδιά σας!

Μια ακόμα στάση  εδώ

 ή εδώ

Θυμηθείτε αυτό: http://kantomagapi.blogspot.gr/2013/09/blog-post_5.html

είναι πάντα εκ των ουκ άνευ.

Κι αν δεν εμπιστεύεστε τη δική μου ματιά ,δείτε το απο άλλη  ματιά :
- http://roadartist.blogspot.gr/2013/05/blog-post_18.html &

  http://roadartist.blogspot.gr/2011/03/blog-post_23.html

- http://tofanari.blogspot.gr/2013/03/foto.html

- http://oreios.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html

ΑΞΙΖΕΙ να τα επισκεφθείτε και να πλουτίσετε σε γνώσεις και εικόνες!

ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ, εγω  την έχω εκ του φυσικού...και Ευχαριστώ πολύ την συντροφιά μου σ αυτό τον μοναδικό περίπατο και τις φωτογραφίες που συμπλήρωσαν τις δικές μου.
Ετσι χαρούμενη,παρά τις δυσκολίες, ήθελα νάναι η επαφή μας και τα νέα μου.
Φιλιά μέχρι την επόμενη φορά .

Υ.Γ. Συγγνώμη που δεν απαντώ στα σχόλια,αφ ενός ο χρονος πολύ περιορισμένος,λόγω συνεχών μετακινήσεων (σε λίγο πάω να κάνω έκπληξη σε συναδέλφους που έχουμε να ειδωθούμε 25 χρόνια! όσα λείπω απο εδώ...φαντάζεσθε την αγωνία μου ...) κι αφ ετέρου,είπαμε...δανεικό ιντερνετ. Θα τα πούμε όλα στην επιστροφή