Τρία σ' ένα... again

 Δε θα πω ψέματα οτι κι εμένα δε μ΄ απασχολεί αυτή η διάθεση παλιμπαιδισμού.

Πάμπολλες φορές έχω αναρωτηθεί και απάντηση δεν παίρνω. 

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη μου και λέω: 
- καθρέφτη-καθρεφτάκι μου...οχι καλέ ποιά είναι η πιο όμορφη στον Κόσμο! γι αυτό δεν αμφιβάλω,γι αυτό μην προτρέχετε. Είμαι η πιο μουρλή; ερωτώ

-Θες την πάσα αλήθεια;

-Εννοείται! τί δημοκρατικό πνεύμα θα ήμουν άλλωστε;
-ΝΑΙ, μου απαντά ευθαρσώς και στεντορίως (γιατί εγώ πάντα θέλω ν' ακούω και τ΄ αρνητικά και δίνω βήμα)
-Καλά ντε μη φωνάζεις, μουρλή είμαι οχι κουφή! Αλλά καθρέφτη καθρεφτάκι μου δεν ήμουν ένα ευτυχισμένο παιδί χορτασμένο από παιχνίδια;
-Ναι, μου ξαναπαντάει ο καθρέφτης γιατί με γνωρίζει παιδιόθεν
-Καθρέφτη καθρεφτάκι μου γιατί λοιπόν τα έργα μου έχουν αυτή την οπισθοδρομική νοσταλγική νότα λες κι είμαι μέχρι 14χρονο και πολύ λέω; Γιατί αφού όλα γύρω μου είναι μαύρα εγώ συνεχίζω στην καρακοσμάρα μου;
-Καθρέφτης είμαι οχι ψυχολόγος, με κατακεραύνωσε η απάντηση
-Δηλαδή εννοείς οτι έχω χρεία ψυχολόγου;
-Καιρό τώρα! Αν βρεις κανέναν να αναλάβει την περίπτωσή σου, γιατί ή χωρίς πτυχίο πρέπει νάναι ή να τα σκίσει στην πορεία
-Μωρέ ωραία ιδέα έχεις για μένα κι  εγώ που έλεγα οτι είσαι σύμμαχός μου!
-Σύμμαχος όχι κόλακας, είπαμε
-Τέλος πάντων άντε και βρίσκω ψυχολόγο μέχρι να κάτσουμε ν αναλύσουμε μισό αιώνα πίσω να βρούμε τις αιτίες θαχουμε φάει και τον άλλο μισό μπροστά και θα φύγω πλήρης αποριών και χωρίς τσεντέζιμο στην τσέπη. Άσε λοιπόν καλλίτερα να εκφράζομαι κατά όπως θέλω και μου έρχεται να μου μείνει και καμιά δραχμή για την ταφή γιατί σήμερα και για  να πεθάνεις λεφτά θες.
Και αφού απάντηση στο πρόβλημά μου δε βρήκα, είπα να σας εκθέσω τουλάχιστον τη σκέψη μου για το έργο που θα σας παρουσιάσω σήμερα και ΝΑΙ ,ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ!

Οι πέτρες δε μου δίνουν πάντα έμπνευση για πετρωτά. Ως επι το πλείστον ναι, όπως και σ' έναν άλλον θα έδιναν μια άλλη έμπνευση. 

Έτσι σε κάποιο τελευταίο ανακάτεμα του "λατομείου"

η συγκεκριμένη πέτρα, που δε ξέρω γιατί την πρωτοσήκωσα ,τώρα όμως μου θύμισε είσοδο σπηλιάς, ή κάτι παρεμφερές. 

Είσοδο πάντως! 

Η επόμενη σκέψη λοιπόν ήταν δενδρόσπιτο.

 Οχι σαν αυτά που μας φιλοξενούσαν παιδιά τις καυτές μέρες του Καλοκαιριού, αυτά τα λέγαμε καλύβες, αλλά σαν αυτά που φαντάζεσαι να υπάρχουν μέσα σε τρύπες στις ρίζες των δέντρων. 

Πολλές φορές η φαντασία μου φτιάχνει ιστορίες βλέποντας κάτι ωραίες κουφάλες στο κορμό των ελιών. Τί θα μπορούσαν να ζουν εκεί μέσα; 

Κι έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη με τη γνωστή μέθοδο των τριών 1+1+1=1 (δική μέθοδος μου, μη το ψάχνετε) και ένα πακέτο πηλό δημιουργήθηκε η κατασκευή! 

Στην αρχή επειδή το κουτί του καφέ ήταν ελλειψοειδές, γέμισα το κάτω μέρος με αλουμινόχαρτο ώστε ν αποκτήσει όγκο και το τύλιξα με χαρτοταινία. 

Διαδικασία που έκανα και στο καπάκι. Επέλεξα δε να βάλω δεύτερο καπάκι, προκειμένου να ναι χρηστικό,εαν και εφόσον. 

Κι επειδή το δικό του, του κουτιού, θέλει νάχει ελαστικότητα, το μεγαλύτερο το έβαλα απλά απιθωτό.

Και το μεν σώμα το έντυσα εν συνεχεία με πηλό, το δε καπέλο έκοψα κομματάκια κομματάκια από κουτί πίτσας, το οντουλέ χαρτόνι. 

Ο "ανεμοδείκτης" είναι κομμένο από πλαστικό εξάρτημα που κρατά ευθείς  τις ορχιδέες στο γλαστράκι του.Στην συνέχεια κολλήθηκε η πέτρα ως είσοδος,  

φτιάχτηκαν παράθυρα κλειστά κι ανοιχτά, δυο φελλοί έπαιξαν το ρόλο κομμένου κλαδιού που στην κάτω μεριά του κρεμάστηκε μια κούνια απ αυτοί που οι περισσότεροι παίξαμε παιδιά

 (βρέθηκε βλέπετε μπροστά μου το μεταλλικό εξάρτημα από το σπασμένο μανταλάκι!) χρωμάτισα με διάφορα χρώματα τον "κορμό" ν αποκτήσει υφή και  μορφή δέντρου, με moss effect δημιουργήθηκαν οι πρασινάδες στον κορμό (πολύ υγρασία στα βαθύσκιωτα δάση βλέπετε ) μικρά τουβλάκια κολλήθηκαν όσο ήταν νωπός ακόμα ο πηλός ως λιθοδομή και κάποια περβάζια, χάντρες και κουμπιά έγιναν λουλούδια στο δέντρο και στο έδαφος.

Το δε φωτιστικό, όπως μπορείτε να καταλάβετε και μόνοι σας είναι η βάση κυπαρισσόμηλο, το στέλεχος από κάποιο πλαστικό λουλούδι, εύκαμπτο στέλεχος και το φανάρι βελανίδι με μια διάφανη μπίλια.

Ολο μαζί δε κολλήθηκε πάνω σε μια ξύλινη βάση κι εκεί αναπτύχθηκαν τα υπόλοιπα.

Οι δε φιγούρες που έδωσαν ζωή στο δενδρόσπιτο, είναι ριζόχαρτα, 

που όλως τυχαίως, είχαν διαφορετικό προσανατολισμό κι έτσι κολλήθηκαν αμφίπλευρα πάνω σ' ένα Stone paper.

 Έτσι έχουν διπλή όψη.

 Είναι μια οικογένεια από χαριτωμένα αλεπουδάκια, που θέλω να πιστεύω οτι πολύ χαίρονται που βρήκαν σπίτι να στεγάσουν την ευτυχία τους, και ξεκόλλησαν επιτέλους από το κουτί που τα φιλοξενούσε μαζί με πληθώρα άλλων υλικών

Εσείς τί νομίζετε; δε θάναι  χαρουμενα;

Η αλήθεια είναι οτι με κάθε κατασκευή, όσο απλή κι αν είναι, πορώνομαι, πόσο μάλλον με κάτι τέτοιες, που πιέζω το μυαλό να δουλέψει προς κάθε κατεύθυνση, ώστε κάθε τι άχρηστο να φανεί χρήσιμο και να αποδώσει άριστα στο τελικό αποτέλεσμα.

Αν δεν βρήκατε τί μου φταίει γι αυτό τον παλιμπαιδισμό, μη το σκέφτεστε περισσότερο, ούτε εμένα μ' απασχολεί κατά βάθος, απολαύστε την κατασκευή που έγινε από το πουθενά και ταξιδέψτε σ' ο,τι σας κάνει να αισθάνεστε όμορφα . 

Αρκετά παιδεύουμε το είναι μας με παλινωδίες και ερωτήματα χωρίς απάντηση, ας απολαμβάνουμε και κάτι χωρίς πολλές σκέψεις!

Καλό μήνα Ιούνιο λοιπόν με όλη μου την αγάπη και τη θετική ενέργεια!