Με δεδομένο λοιπόν αυτό το όμορφο μελοποιημένο ποίημα και την διαπίστωση οτι ο παράδεισος είναι "διάφανη γαλήνη" θα σας αφήσω για λίγο με καλοκαιρινές εικόνες να σας συντροφεύουν απο ένα μικρό δικό μου παράδεισο.
Λένε ότι ο Παράδεισος μπορεί να περιμένει. Όμως εγώ είτε επειδή είμαι ανυπόμονη, είτε επειδή όταν έλθει εκείνη η ώρα δεν ξέρω αν θα καταταγώ σ αυτόν, βρήκα τον δικό μου επίγειο παράδεισο.
Ένα κομμάτι γης που αντιστέκεται αδύναμα μεν, αλλά …καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες δε.
Κάποτε βέβαια εδώ, το -Εξοχικόν Κέντρον «Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ»- το περιστοίχιζαν λιόφυτα κι αμμόλοφοι, τώρα βέβαια περιστοιχίζεται από το ομπρελικό κατεστημένο (ιδίωμα «ανάπτυξης» των τελευταίων χρόνων) κι αλμυρίκια.
Ναι, βρίσκεται πάνω στο κύμα κι ακόμα υπάρχει μια μικρή έκταση με αλμυρίκια που προσφέρουν αφιλοκερδώς τον ίσκιο τους σε λουόμενους και ρεμβαστές.
Πριν πολλά- πολλά χρόνια, μας έφερναν εδώ σχολικές εκδρομές. Μας αμόλαγαν μέσα στον ελαιώνα, έχοντας ήσυχο το κεφάλι τους από επίβλεψη και από τι να μας επιβλέψουν τα άμοιρα; Δεν είχε υπεισέλθει ακόμα η πονηριά, άσε που δεν είχαμε και τέτοια ερεθίσματα Αποκάναμε λοιπόν από το παιχνίδι και μετά καθόμαστε υπό την σκιά των δένδρων κι ανοίγαμε την βαντακούλα μας (ταπεράκι της εποχής!) και τρώγαμε τα καλούδια που μας είχαν ετοιμάσει οι μανάδες μας αποβραδίς. Τα πιο εύπορα παιδιά και οι δάσκαλοι κάθονταν κι έτρωγαν στο ταβερνάκι, που εκτός από αναψυκτικά της εποχής, λεμονάδες, πορτοκαλάδες, μπυράλ, προσέφερε και φαγητό. Όχι σπουδαία πράγματα, αλλά νόστιμα. Η γνωστή ποικιλία (τυρί, ελιά, ψωμί) μετά ούζου, κάποια τοπική σπεσιαλιτέ φαγάκι μαγειρευτό σπιτίσιο, φρίσα ριγανάδα (ο σημερινός ονομαστός Κρητικός Ντάκος) . Αυτάά! Και κει γύρω στ΄ απομεσήμερο, έρχονταν τα λεωφορεία κι ένα χαρούμενο κατάκοπο παιδομελίσσι έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής . Αυτά γινόντουσαν ΤΟΤΕ…
Σήμερα συγκεντρώνει κόσμο πολύ και εκλεκτό (!) μαζί με κανένα ταλαίπωρο ζευγαράκι που ή θέλει να ζήσει τον έρωτά του ή να αναπολήσει χαμένες στιγμές και να κλάψει πάνω στ αποκαΐδια ενός ατέλειωτου έρωτα. Κι εκεί που οι όρκοι αιώνιας πίστης ή τα δάκρυα ενώνονται με το κύμα που φτάνει μέχρι τα θεμέλια του Παράδεισου, ξεπλένονται θαρρείς οι τύψεις και οι ανομίες. Μα τι μ έπιασε τώρα; Μία χαρούμενη ανάμνηση είπα να σας αφήσω για να με σκέφτεστε εν τη απουσία μου κι έμπλεξα στα λυπητερά. Αλλά έτσι είναι η ζωή, μία συνεχής εναλλαγή καταστάσεων και συναισθημάτων.
Στρέψτε το βλέμμα σας προς τα δεξιά, το περιμένουν τ΄ απομεινάρια του πάλαι ποτέ σκοπέλου Βόϊδι
(για να μάθετε περισσότερα στο : http://pakapodistrias.blogspot.com/2009/10/blog-post.html)
Αριστερά σας περιμένει ο Γάιδαρος (όλη η ζωολογία κοντεύει να μαζευτεί σ αυτόν τον Παράδεισο!)
κι αφού χαϊδέψετε την Τζαντιώτικη ακτογραμμή κι αποκάμετε, ξεκουραστείτε απέναντι στην Κεφαλονιά!
Νάτος ο Αίνος, αχνοφαίνεται. 
Άλλες φορές θαρρείς ότι αν τεντώσεις το χέρι θα τον ακουμπήσεις , σήμερα φταίει η υγρασία.
Με όλη αυτή την περατζάδα της ματιάς και μ΄ ένα καραφάκι ούζο κερασμένο από μένα, δεν θα καταλάβετε πότε γύρισα!
Καθίστε λοιπόν νοητά στα τραπεζάκια του «ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ», όχι στο δεύτερο δεξιά, αυτό είναι ρεζερβέ, ρεμβάστε με την ησυχία σας το αέναο πηγαινέλα των κυμάτων, μην τσιγκουνευτείτε στο γαλάζιο! Φορτώστε άφοβα τις μπαταρίες της ψυχής σας, θα αναζωογονηθείτε άμεσα.
Σας αφήνω λοιπόν το αποτύπωμά μου, (πέτρα με χαρτοπετσέτα)
μαζί με τις ευχές μου για να περνάτε καλά όπου και να ΄στε!
Είπαμε ο καθένας βρίσκει τον δικό του Παράδεισο ακόμα κι όταν οι άλλοι τον προσπερνούν αδιάφορα.