...και λεγόμαστε άνθρωποι...

Αυτές τις μέρες προσπαθώντας να φτιάξω ένα βιντεάκι κι ακούγοντας Χατζή (το μουσικό θέμα του βίντεο) τα βήματά μου μ έφεραν πίσω...

Τι πρωτότυπο θα μου πείτε! Αφού μόνο ιστορικές αναδρομές βιώνουμε εδω μέσα.

Τι να γίνει...το γήρας!

Ανηφόρησα λοιπόν στην Πλάκα.

Στην Πλάκα της Μεταπολίτευσης, στην εποχή της αθωότητας που τότε φάνταζε ελπιδοφόρα!

Στην Πλάκα που εκτός απο τουριστικά μαγαζιά και σκυλοκατάσταση συναντούσες διαμαντάκια, που άναβαν το βράδυ και φώτιζαν διαφορετικά . Τις μπουατ.

Ολοι θα έχετε ακούσει ακόμα κι αν δεν τις προλάβατε. Αλλη κατάσταση!

Η “Απανεμιά” το “Ζουμ”, “ οι Εσπερίδες” , “ο Τιπούκειτος”, “ο Σκορπιός” (Ζωγραφος, Χατζής, Χωματά, Αστεριάδη, Λάκης Παππάς) η “Μέδουσα” αργότερα, που κεντούσε ο Μαρίνος με τις παρλάτες του κατά των κακώς κείμενων .

Τόσο μικρά, υπο το έδαφος πολλές φορές, τόσο ατμοσφαιρικά,χωρίς εκκωφαντικές μουσικές και λούσα, με ξύλινες καρέκλες και κολλητά τραπεζάκια λόγω περιορισμένου χώρου, κι αυτό μας έφερνε κοντά και η διασκέδαση εξελισσόταν για μια ενιαία παρέα!

Κι εμείς παιδάκια της μίζερης επαρχίας, έχοντας βιώσει μία δικτατορία (έστω και εξ απαλών ονύχων λόγω ηλικίας & απόστασης απο την Πρωτεύουσα) απλώναμε τα όνειρά μας και τα στρώναμε τραπεζομάντηλα και καθίσματα μαλακά στις συναυλίες του Πανιωνίου! Τότε άρχιζαν όλα να αποκαλύπτονται μαγικά, μέσα σε καπνισμένες αίθουσες και πολιτικά δονούμενες πολύκοσμες συναυλίες.

Εγω νεαρή φοιτήτρια,νιόβγαλτο φυντάνι στις γειτονιές του Κόσμου ενταγμένη σε μία multiculti παρέα , Αρμένιων, Τούρκων, Κύπριων (απίστευτη σύνθεση!) πάντα με τους αδύνατους-δυνατούς, ανάμεσα σε μία ελεγχόμενη εξέγερση και σε μία αγωνιώδη ενταξη.

Και τώρα που οι Πρωταγωνιστές των μπουατ αποχωρούν σιγά-σιγά απο τη σκηνή, εμείς που τους ζήσαμε, που μας έκαναν ν' αντιδρούμε, να ονειρευόμαστε, να επαναστατούμε αν και κατόπιν εορτής (η επανάσταση είχε συντελεσθεί χωρίς εμάς) αναλογιζόμαστε που εγκαταλείψαμε εκείνα τα όνειρα και εκείνα τα μεγαλεπίβολα σχέδια και ενταχθήκαμε πλήρως στην αποστείρωση και στην απραξία.

Αυτή η βραχνή φωνή του Χατζή που μίλαγε για κοινωνικά κινήματα και ειρήνη, γιατί δεν μας συγκλόνισε εφ όρου ζωής, γιατί μας εγκατέλειψε; Μαζί με τις χορδές της κιθάρας, που ενίοτε έσπαγαν απο την ένταση του παιξίματός του, έσπασαν μέσα μας οι αντιστάσεις και γειωθήκαμε στο κατεστημένο που στήσαμε γύρω μας. Και πάψαμε πλέον να αντιλαμβανόμαστε τη μικρότητα μας, αλλά να την μεγαλοποιούμε και να φαντάζουμε γίγαντες στα ίδια μας τα μάτια. Το “αεροπλάνο” δεν μας επανέφερε στις φυσικές μας διαστάσεις και ξεφύγαμε...ξεφύγαμε πολύ.

Ακόμα κι εγω, που έτρεχα και ακολουθούσα κατά πόδας το αγόρι της εφηβείας μου σε πολιτικές νεολαίες, που κατευοδώσαμε σπαράζοντας ήρωες σαν τον Παναγούλη, που σηκώνοντας το χέρι γροθιά συμπαραστεκόμαστε στα δίκαια των δοκιμαζόμενων λαων του Κόσμου σε πολύκοσμες πορείες, τα αμπέχωνα της τελειωμένης επανάστασης έγιναν θηλιά στους καλοζωισμένους μας και γραβατωμένους μας λαιμούς, και βουτήξαμε στην ατομικότητα και στη διαφθορά ...σε μια δανεική, αλλά καθόλου ιδανική, ζωή!

Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν για προδοσία γιατί εμείς οι ίδιοι πρώτοι προδώσαμε τα όνειρά μας και καταθέσαμε τις ελπίδες μας άπραγες, σε ένα βωμό χωρίς αντίκρυσμα.

...ας αφυπνισθούμε λοιπόν, κι αν δεν ανηφορίσουμε στην Πλάκα της νιότης, ας κατηφορίσουμε στο Σύνταγμα της ωριμότητας...που μας καρτερεί το παρόν! 
(τελικά δεν ήταν και τόσο αναδρομή στο παρελθόν...τι λέτε;)