Αγγιγμα ψυχής...

Επειδή μου χετε δώσει να καταλάβω οτι σας αρέσει να μ' ακολουθείτε σε δρόμους που περπατώ και με συνεπαίρνουν,  θα σας παρασύρω (ελπίζω) σε  μία ονειρική (κατ εμέ) εικόνα που βιώνω καθημερινά τον  τελευταίο καιρό.

τση Μπόχαλης ο ανήφορος
με λιώνει, με πεθαίνει
ν ακούω "γιούλια ολόμπλαβα"
κι ο Αγιος να σημαίνει!

Κάθε πρωί  ανηφοροκατηφορίζοντας  απο την Μπόχαλη, θαυμάζω την πρωινή αχλή, που κατακάθεται  νωχελικά πάνω στον Κάμπο. Τίποτε δεν διακρίνεις απο κάτω, ούτε σπίτια, ούτε δρομους.
Σαν ένα απέραντο απλωμένο στρώμα βαμβακιού να επουλώνει τις πληγές του τοπίου.
Στο βάθος η Κεφαλλονιά, σ απόσταση αναπνοής, να μας χωρίζει μια λουρίδα θάλασσας μπας κι έρθουμε στα χέρια για την ομορφότερη.
Το αυτοκίνητο διασχίζει μίας μοναδικής ομορφιάς διαδρομή μέσα στο πράσινο. Ολες οι αποχρώσεις του σε παράταξη, με μόνη διακοπή την παρεμβολή των ανθισμένων  ακακιών ή των σπάρτων, που προσθέτουν  την δική τους κίτρινη πινελιά  κι οταν αρχίσεις να κατηφορίζεις, η Πόλη τεντώνεται μπροστά σου αγουροξυπνημένη.
Απέναντι, ο δικός μου Αγ.Λύπιος, χρόνια τώρα προσπαθεί να γραπωθεί απο το λοφάκι που έχει γατζωθεί και να μην κατρακυλήσει στα ριζά, με καλημερίζει ξύνοντας θύμησες!
Η θάλασσα λάδι! Τίποτε δεν ρυτιδώνει την επιφάνειά της, που ακόμα δεν έχει βρει το χρώμα της. Στραφταλίζει από  τις πρώτες ακτίνες του Ήλιου , που ακόμα παίζει κρυφτό με τα σύννεφα.
Δηλώνει αναποφάσιστος να ξελευτερωθεί! Τα σύννεφα βαμμένα ροδί από την αναποφασιστικότητά του, προσπαθούν να μην μαρτυρήσουν την παρουσία του.
Και μέσα σ αυτή την απέραντη  γαλήνη τα μικρά ψαράδικα μαζεύουν τα δίχτυα τους.
Κι όταν πια βγεις στην παραλιακή, βλέπεις την απεραντοσύνη  της θάλασσας να διακόπτεται από την τρικλοποδιά του ακρωτηρίου του Νταβία και στη συνέχεια του Γέρακα, που ροβολάει πάνω απ το Σκοπό, με βιγλάτορα την Παναγία τη Σκοπιώτισσα, και να περιορίζεται ανάμεσα στο Κρυονέρι και
στο Νταβία.
Ένας πίνακας ζωγραφικής, που μόνο ΕΝΑΣ ζωγράφος μπορούσε ν' αποδώσει με τέτοια τελειότητα και εμμονή στην λεπτομέρεια, χωρίς ψεγάδι.
Γι αυτή τη διαδρομή, που παίζει μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας κι αυτή την ανυπέρβλητη ομορφιά, που ξυπνάει τα βαριεστημένα μου βλέφαρα, κάθε φορά ψιθυρίζω: ΑΞΙΖΕΙ!

Υ.Γ. Δεν θα σας βάλω καμία φωτό, θέλω να ταξιδέψετε με το νου κι ν' ακολουθήσετε τα χνάρια μου με τα δικά σας μάτια φαντασίας. Καλό δρόμο...

Ένα δισκάκι για τα ανοιξιάτικα τράτα σας:

decoupage με χαρτοπετσέτα