Η θάλασσα που μας ενώνει...

 Φαντασιόπληκτη εκ πεποιθήσεως, στην εφηβεία μου ενας λόγος παραπάνω η φαντασία μου να είναι σ έξαρση!

Με μια φυσική απέχθεια στην Αγγλική και με μια ακαταμάχητη γοητεία που μου ασκούσαν γλώσσες μελωδικές όπως τα Γαλλικά και τα Ιταλικά, με τη φωνή του Ζωρζ Μουστακί φαντασιωνόμουν οτι θα γινόμουν καλλιτέχνης του δρόμου (υψηλές βλέψεις) και θα ζωγράφιζα (ναι, τότε ζωγράφιζα) στην γειτονιά των καλλιτεχνών στην Μονμάρτη και το βράδυ μπορεί να κοιμόμουν κάτω απο τις γέφυρες του Σηκουάνα, μαζί με τους κλοσάρς του Παρισιού!

Γοητευμένη απο την γοητεία των γκρίζων κροτάφων του Μουστακί, την αντισυμβατική μορφή του , τα φωτεινά του κατάμαυρα μάτια και αυτή την υπέροχη προφορά που συρρικνώνει τα χείλη σαν σ ερωτικό κάλεσμα, ταξίδευα με το νου πατώντας στις χορδές της κιθάρας του, στη θάλασσα που μας ενώνει κάνοντας όνειρα.

Η φωνή του ποτέ δεν έπαψε να με συγκινεί, ούτε τώρα που τα γκρίζα μετατράπηκαν σε λευκά (το καλό κρασί όσο παλιώνει γίνεται καλλίτερο,δε συμφωνείτε;), την ίδια γοητεία μου ασκεί και με μεταφέρει στην εφηβεία, τότε που μάθαινα Γαλλικά για να τραγουδάω και να καταλαβαίνω τα τραγούδια του, ονειρευόμενη οτι κάποια μέρα... ίσως ...

Καλοκαίρι λοιπόν, Μεσόγειος-η θάλασσα που μας ενώνει- και Μουστακί!

Όπως ίσως καταλάβατε, σας αφήνω ΓΙΑ ΛΙΓΟ (μην αναθαρρείτε) και μέχρι τότε.... καλά να περνάτε, κι όσοι δεν έχετε αποφασίσει ακόμα διακοπές και ψάχνεστε  για τα νησιά μας δείτε ΕΔΩ πληροφορίες, Ιστορία και φωτογραφίες, τι άλλο θέλετε για να σας πείσουμε;