Χαίρε...

Με τη χθεσινή  ανάρτηση απέτυχα παταγωδώς να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται , η σωτηρία της ψυχής φαντάζει πλέον μακρινό όνειρο.
Mέχρι κι ο blogger  πήρε την εκδίκησή του  αρνούμενος  να δημοσιεύσει περαιτέρω σχόλια.
Kάνω μία ύστατη προσπάθεια μεταμέλειας, μια που οι ένοχοι της ακολασίας μου απουσιάζουν.
Η αλήθεια είναι οτι ουδέποτε πίστευα αναρτώντας τα ερωτηματολόγια οτι θα  δινόταν η παραμικρή σημασία. Μία διεκπεραίωση θεωρούσα οτι έκανα, μιας ανειλημμένης υποχρέωσης.
Όμως παραπλανήθηκα οικτρά!
Ας επικεντρωθούμε λοιπόν τώρα στο ζητούμενο.
 Πλησιάζουμε!
Πού;
Πού αλλού; στην τέλεση του μυστηρίου, στην Αναγέννηση, στο Πάσχα!!!
Όποιος με γνωρίζει,  ξέρει τη λατρεία μου γι αυτό, πόσο ανυπόμονα το καρτερούσα όλα τα χρόνια μέχρι σήμερα, πόσο ευλαβικά παρακολουθούσα τις τελετουργίες, πόσο προετοιμαζόμουν από τους Χαιρετισμούς της Παναγίας στο μικρό μας οικογενειακό ξωκλήσι!

Αγ. Γιάννης ο Χρυσόστομος

Ενα ξωκλήσι που θάναι δε θάναι 30τ.μ, οικοδομημένο το 1896 απο τους  προπαππούδες

που ήρθαν στην περιοχή σ΄ αναζήτηση καλλίτερης τύχης (εσωτερική μετανάστευση και τότε), χωρίς φως μέχρι και σήμερα.
Εμείς παιδιά, στο μικρό του προαύλιο κάναμε τις  παιδικές μας συγκεντρώσεις και τα πρώτα ξεμοναχιάσματα (δεν μας αφορούσαν τότε οι θρησκευτικές τελετές) εκεί ήταν κι ο τόπος που εγώ αποτραβιόμουν ζωγραφικά!
Σε κλίμα μυσταγωγίας  τελούσαμε  πάντα τους  Χαιρετισμούς.
Χωράει δε χωράει 10-15 νοματαίους, κι αυτό μαζί με την έλλειψη ηλεκτροφωτισμού,

μόνο με το φως των κεριών και τη μαγική Δύση του Ηλίου, τους κάνει πιο μυσταγωγικούς.
Οι Ύμνοι προς την Παναγία  "Ρόδον το αμάραντον , χαίρε..."  ακούγονται αλλιώς, τα πρόσωπα των Αγίων γλυκαίνουν στο φως των κεριών

και οι υμνωδίες μπερδεύονται με τα αρώματα του λιβανιού και των λουλουδιών και μετουσιώνονται σε εκ βάθους προσευχή.
Πάντα στο τέλος,  η οικογένεια προσέφερε στους προσκυνητές Μελαχρινό ή γλυκό του φτωχού,όπως αλλιώς λέγεται,

 που στο βιολετί απόβραδο, δημιουργώντας πηγαδάκια καθισμένοι στα πεζούλια, απολάμβαναν τις τελευταίες αχτίδες του ήλιου πριν μας αποχαιρετήσει

Η φύση τ΄ άπλωσε ήδη το γιορτινό τραπεζομάντιλο.

Αναγεννάται σιγά-σιγά στέλνοντας ελπιδοφόρα μηνύματα όπου τα χρειάζονται. 

Τ΄ αντέτι  δεν τηρήθηκε φέτος, επειδή ηχηρές απουσίες  δε το επέτρεψαν,  η γαλήνη όμως κι η ομορφιά που χύνεται στις ψυχές μας απ αυτές τις αναμνήσεις είναι αδιάλειπτη.
Το κλειδί, καρτερεί το επόμενο χέρι που θα ανοίξει την πόρτα της καρδιάς

και θ΄ αφουγκραστεί ... 

"Ανυμνούμεν σε βοώντες

 Χαίρε, όχημα Ηλίου του νοητού..."