Μικροί ναυτίλοι

Ο ήλιος καίει.
 Η θάλασσα η μόνη διέξοδος.
Βουτιά και ξανά στην ακτή. 
Το πόδι χώνεται άτσαλα στην άμμο, τα βότσαλα ανταριάζονται, μια καυτή αχτίνα ήλιου πέφτει με φόρα πάνω σε κάτι που της αντιγυρίζει μία χλωμή αντίσταση, το νερό από το σώμα σταλάζει  πάνω του και το γυαλίζει! Γυαλίζει λίγο, συνωμοτικά, μέχρι να του δώσεις σημασία μόνο εσύ...που ξέρεις...που καταλαβαίνεις τα σινιάλα...το βλέπεις να ξεπροβάλει!

Το σηκώνεις χαρούμενα, και θριαμβολογείς  για το θησαυρό που ανακάλυψες, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των γύρω σου, αν υπάρχουν, για σένα δεν υπάρχουν.
Το κοιτάς, το περιεργάζεσαι, προσπαθείς να καταλάβεις το "πούθε" του,  μέσα από το θαμπό του χρώμα. Σκαλίζεις την αλμύρα που χάραξε το κομματιασμένο του κορμί κι αναζητάς σημάδια προέλευσης.
Πόσο μεγάλο ταξίδι νάχει κάνει; Τι αναμνήσεις να κουβαλά μαζί του;

Ολα τα πράγματα και τα πιο ασήμαντα, κουβαλούν μαζί τους την ιστορία τους.
Απο εκεί  που ξεκίνησαν, Εκεί που βρέθηκαν, πως ήρθαν, αυτοί που τα κράτησαν στα χέρια τους, μέχρι να φτάσουν στα δικά σου...

Ξέφρενο απομεινάρι απο νεανικό πάρτυ στην παραλία νάναι άραγε; ή κάποιου ταξιδευτή παρέα, που αφού άδειασε το περιεχόμενο, το πέταξε με πίκρα στη θάλασσα, γι αυτά που του στερούσε η ξενητειά κι αυτό έσπασε σε χίλια κομμάτια;
Μ' όλες αυτές τις σκέψεις που κάνω πάντα, για κάθε τι που πριν είχε τη δική του ζωή, μέχρι που το τυχαίο κι αναπάντεχο τόφερε στο δρομο μου... σκέψεις, πάνω απο σπασμένα και ταξιδεμένα γυαλάκια της θάλασσας (seaglass) !

seaglass δεμένα με χρυσό συρματάκι και πέτρες

Τρεις μικροί ναυτίλοι (ταξιδευτές) καραβοτσακισμένοι και διαβρωμένοι από το θαλασσινό αλάτι, χώρια ήρθαν,ταιριασμένοι μένουν, ανεπαίσθητα μαζί, σ ένα ταξιδιάρη πίνακα-κόσμημα.

Απο  το αλεπάλληλο κροτάλισμα απο τη βία του νερού, στα βάθη της θάλασσας, ένα περήφανο καλοκαιρινό κόσμημα στην πιο περίοπτη θέση!
 Το νοιώθω , ξαναναπνέει  και μου χαϊδεύει  το λαιμό, αφήνοντας αλμυρά φιλήματα  θαλασσινής αύρας, σεβαστικό αντάλλαγμα, του δικού μου φιλιού ζωής!

 Seaglass  jewellery (3 σε 1)

  Χ

Ότι μπόρεσα ν' αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους,

επομένως να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια, το χρωστώ σ' ένα είδος

ειδικού θάρρους που μου 'δωκεν η Ποίηση: να γίνομαι άνεμος για

το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός

δεν υπάρχει.

Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς

να σημειώνεται μέσα στη «στιγμή» όταν καταφέρει να την ανοίξει

και να της δώσει διάρκεια. Οπόταν, πραγματικά, και η Θλίψις γίνε-

ται Χάρις και η Χάρις Άγγελος· η Ευτυχία Μοναχή και η Μοναχή

Ευτυχία

με λευκές, μακριές πτυχές πάνω από το κενό

ένα κενό γεμάτο σταγόνες πουλιών, αύρες βασιλικού και συριγμούς

υπόκωφου Παραδείσου.

                                                          απόσπασμα απο το "Μικρό Ναυτίλο"  του Οδυσ. Ελύτη


Περάστε κι απο εδώ...