Τ' ουρανού και του νερού...

XXX

“Η αλυσιδίτσα στο λαιμό σου,

τ’ αστράκι της αυγής στα φύλλα,

σκοινιά, καράβια και φανάρια,

γλάροι, καθρέφτες και καρποί-

τα κατάρτια μπουμπουκιάσανε.

Όμορφη, Θε μου, που ‘ναι η πλάση,

μύρια ποτήρια του νερού

φρεσκοπλυμένα, σκουπισμένα

στο περιγιάλι αστράφτουνε.

Απ’ όλα πίνω το γαλάζιο,

κι ακόμη, γιε μου, να μεθύσω.”

Γιάννης Ρίτσος, 

«Παιχνίδια τ’ ουρανού και του νερού»

καμβαδάκι με κοχύλια

Φέτος, στα 4+ χρόνια συνεχούς λειτουργίας αυτού του blog, έχω μεγάλη ανάγκη ενός διαλείμματος, άλλωστε η απουσία  μου καταγράφεται καιρό τώρα.

Με την ελπίδα λοιπόν να τα ξαναπούμε σύντομα ...Εύχομαι απο καρδιάς να συνεχίσετε να μεθάτε πίνοντας ατέλειωτο  γαλάζιο! 

 Στην υγειά μας βρε παιδιά!