Προτιμώ ν' αρχίσω τη σημερινή εξομολόγηση μ' αυτό το τραγούδι, που μ' απασχόλησε πολύ τον τελευταίο καιρό.
Οχι σα παράπονο, αλλά σαν ερωτηματικό και σα διαπίστωση
"Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;"
Δυστυχώς η σκουριασμένη κλειδαριά μου,που την ξεκίνησα μ ενθουσιασμό για την προγραμματιζόμενη έκθεση, δε μπήκε τυχαία στην προηγούμενη ανάρτηση,ούτε ως σημειολογία,ούτε ως μέρα,ούτε ως ώρα.
Μόνο που όλα αυτά μπήκαν κατόπιν προγραμματισμού, αφού εγω εκείνη την ώρα έδινα μία μάχη σ' ένα κέντρικο Θεραπευτήριο της Πρωτεύουσας, που φυσικά δεν είχα έρθει γι αυτό,ούτε πολύ περισσότερο είχα προετοιμασθεί για κάτι τέτοιο.
Ηρθε ξαφνικά,όπως έτσι απρόσμενα ερχονται οι κακές ειδήσεις
Χωρίς να σου αφήνει χρόνο αντίδρασης αλλά να απαιτεί άμεσες και σωστές αποφάσεις σε μηδενικό χρόνο.
Αναλογιζόμουν λίγο καιρό πριν που διάβαζα την ανάρτηση με την περιπέτεια υγείας της Μαριάννας πόσο παλιότερα τάχα περάσει και έδινα συμβουλές συμπαράστασης και όμως ...εντελώς απρόοπτα έμελλε να το ξαναζήσω.
Ηταν ενα πραγματικό σοκ, που ομολογώ περισσότερο κι απο αυτή καθ' αυτή την επέμβαση, προσπαθώ ακόμα να ξεπεράσω. Αν δεν ήταν πια εμφανή τα πειστήρια του "εγκλήματος" θα πίστευα οτι έζησα ένα κακό όνειρο.
Δεν είναι και το πιο εύκολο πράμα να ανεβαίνεις έστω και με άσχημη διάθεση, ελπίζοντας όλο αυτό ν ανατραπεί απο τα σχέδια και τις συναντήσεις που προγραμμάτιζες και ξαφνικά να βρίσκεσαι να πεις το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Οχι,όπως λέει κι ο ποιητής
Αναστάτωση, αγωνία,ερωτηματικά,αναμονή ...αχ αυτή η αναμονή πως σπάει και τα πιο ατσαλένια νεύρα!
Μία οικογένεια μακρυά σε παράκρουση, μία οικογένεια εδώ σ' αναστάτωση, όπου μια απλή φιλοξενία λίγων ημερών έγινε πρόβλημα όλης της οικογένειας
Και τελικά εκ του αποτελέσματος, ευτυχής συγκυρία αυτή η συγκατοίκηση,γιατί έδωσε τις λύσεις, χωρίς περιπλοκές, ερωτήσεις και ανασφάλειες. Μετά το πρώτο σοκ ένοιωσα σίγουρη οτι μπορούσα να προχωρήσω, είχα Ανθρωπο (ανθρώπους για την ακρίβεια) δίπλα μου, που μπορούσα να βασιστώ με τους δικούς μου όρους (είμαι πολύ περίεργη, ειδικά οταν περνάω τέτοια φάση).
Δε θέλω να συνεχίσω τούτη την εξομολόγηση σαν παράπονο κατά της μοίρας μου, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Ποτέ δεν είπα "Θέε μου γιατί εμένα;" γιατί δεν είμαι τίποτα ξεχωριστό απο τους άλλους ανθρώπους που δοκιμάζονται και γιατί πάντα μου έδινε τη δύναμη να το παλέψω και να το ξεπεράσω.
Ούτε τώρα αγχώνομαι για το μέλλον,κι ας έχω επίγνωση. Είναι πάγια απαίτησή μου νάχω.
Θάθελα λοιπόν μέσα απο εδώ να ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ τους Ανθρώπους που βρέθηκαν δίπλα μου (όχι μόνο σαν φυσικές παρουσίες), με στήριξαν, με δυνάμωσαν, με συνόδευσαν με τις ευχές και με την έννοια τους, με τύλιξαν με την άδολη αγάπη τους και την αγωνία τους και απέδειξαν οτι δικαίως τους εχω στη ζωή μου και αξίζουν την ωραιότερη θέση στην καρδιά μου
Να ευχαριστήσω όλους εσάς που τον τελευταίο καιρό ανέχεστε τις σιωπές μου και την απουσία μου απο τους προσωπικούς σας χώρους,όσους σχολιάσατε την προηγουμενη ανάρτηση με ενθαρρυντικά λόγια ενώ δεν γνωρίζατε,αλλά σίγουρα αντιληφθήκατε οτι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δεν είμαι ηττοπαθής, δε καταθέτω εύκολα τα όπλα,απλά στην αρχή κλονίζομαι
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ λοιπόν, και είναι πολύ μικρή λέξη αυτή για να χωρέσει τόσο πλούτο που αξίζετε.
Προσέχετε τον εαυτό σας, ν' αφουγκράζεστε τα σημάδια του και αν κάτι δε σας "κάθεται" καλά, ψάξτε μόνοι σας να το ερμηνεύσετε, και οι γιατροί άνθρωποι είναι και λάθη γίνονται,αρκεί να μην είναι αδιόρθωτα.
Κλείνω τούτη την ανάρτηση με μία διακόσμηση καταστήματος (Κάβας πολυτελείας για την ακρίβεια) , που έπεσα τυχαία πάνω της μετά το εξιτήριο.
Είναι μία τεράστια καρδιά απο φελλούς (η λήψη με το κινητό είναι απογοητευτική,αλλά...), ενωμένους και φωτισμένους απο μια γιρλάντα φωτάκια. Κι επειδή μου θύμισε όλη την αγάπη συσωρευμένη και φωτεινή γύρω μου, θάθελα νάναι αυτή η κεντρική εικόνα.
