Δεκαράκι τσακιστό & ...giveaway!

Σύμπτωσις των ημερών και ελπίζω ουχί μοιραία!
Δε μας λένε οτι για να διώξουμε τον αφορεσμένο πρέπει να πλένουμε τα χέρια μας σχολαστικά λέγοντας τουλάχιστον 2 φορές το Happy Birthday;
Ε, πειράζει να το πούμε 10;;; θα τον ξορκίσουμε μια και της καλής!
ΑΛΛΑΑΑ...οχι μόνο γι αυτό,αλλά :

6/4/2010 -6/4/2020

Μια δεκαετία!

Δε σας το λέω για νέο, κάθε άλλο,απλά θέλω να υπογραμμίσω τη σημαντικότητα αυτής της δεκαετίας!

Πώς θα αντέχατε την ζήση σας χωρίς εμένα,εεε;;;;

Λεπτομέρεια απο το ρολόι τοίχου σε καμβάδες,decoupage με χαρτί και χαρτοπετσέτα

Ξέρω οτι μέσα στις προσευχές σας εκτός από υγεία, ήταν να σας βρει κάτι αναπάντεχο και οι διάφορες δυνάμεις,τις εισάκουσαν και έστειλαν εμένα αυτοπροσώπως!

Στην αρχή χωρίς πρόσωπο,οχι οτι τώρα άλλαξε το προφίλ,αλλά όσο νάναι έκανα κάποιες μικρές αποκαλύψεις. Σε κάποιους παρουσιάστηκα ως ολόγραμμα και σε κάποιους με σάρκα και οστά(τα οστά πολύ βάθος, γιατί γενικά δε με λες κοκκαλιάρα)

Πέρσυ δεν τα γιόρτασα τα 9 μου χρόνια και να το κατάντημα!
Να κιντυνεύουμε φέτος να είμαστε και να μην είμαστε.
Υπόσχομαι οτι δε θα το ματακάμω.
Ακόμα κι από τον Αγιο Πέτρο παίζει να δηλώνω την παρουσία μου 😂,θα ρυθμίσω ν΄ ανεβαίνουν όσες αναρτήσεις αφήσω παρακαταθήκη 😜.
Σατανικό;;;Εμ τι έτσι νομίζετε θα τη γλυτώσετε από μένα;

Τέλος πάντων από εκείνο το βράδυ της 6/4/2010 (όλα ζυγά, μου φάνηκαν ευοίωνα,το ίδιο και το 2020 αλλά αμ δε!) που το μυαλό λειτουργούσε άγνωστο με ποιές ταχύτητες και σε ποιές συχνότητες,που μου μπήκε η ιδέα να μην υστερήσω από τη μόδα της εποχής των ιντερνετικών ημερολογίων,πέρασαν 10 συναπτά έτη.
Απίστευτο;;; Απίστευτο!

Ρολόι τοίχου πάνω σ ε διαφορετικούς καμβάδες decoupage χαρτιού και χαρτοπετσέτας, ξυλόγλυπτα & ανάγλυφα 

Ακολούθησα μία συνεπή πορεία για πολλά χρόνια,εκεί που δεν ήξερα την τύφλα μου,έμαθα πολλά,δημιούργησα περισσότερα,γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους,αγάπησα κι αγαπήθηκα σφόδρα σ όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γης (εγω κι η Βίσση με διεθνή καριέρα). Και το blogάκι μου από συνήθεια  έγινε λατρεία.
Κάποια στιγμή, όταν αρχίσαμε ν' αραιώνουμε😢 και μ έπιασε μελαγχολία,κι οταν άρχισαν να με επισκέπτονται πιο συχνά τα εξοστρακισμένα προβλήματα, άρχισε μια αποστασιοποίηση,που ποτέ όμως δεν έγινε άρνηση ή οριστική αποχώρηση.
Ενώ δικτυώθηκα και σ' άλλα κοινωνικά δίκτυα,που  αμφισβήτησα κι αμφισβητώ και αρκετές φορές αποκολλήθηκα,εδώ ήταν μια τρυφερή γωνιά που πάντα ξαναγύριζα και πάντα έβλεπα να με καλοδέχεστε,σαν μια γειτονιά του παλιού καιρού που όλοι οι άνθρωποι ήταν απαραίτητοι ο ένας στον άλλον.
Μπορεί να ατόνισε ο αρχικός ενθουσιασμός και οι αλλεπάλληλες αναρτήσεις (πόσες έκανα αλήθεια τη βδομάδα!😵),μπορεί να χάθηκε η περιέργεια και το ψάξιμο για νέα γκάτζετ και η υπερφόρτωση της σελίδας μέχρι συρσίματος,μπορεί να μην αλλάζω εορταστικά φόντα,όμως δεν έπαψα ν' ανεβάζω δημιουργίες μου, που θάθελα να μείνουν και μετά από μένα,να μοιράζομαι σκέψεις και προβλημα- τισμούς μου,ανασφάλειες και ελπίδες και να επανέρχομαι ξανά και ξανά γιατί αυτή τη φωλιά δε την απαρνιέμαι.
Της χρωστάω ΤΑ ΠΑΝΤΑ και το εννοώ.
Από έμπνευση μέχρι γνωριμία με ανθρώπους που αλλιώς δεν θα γνώριζα ποτέ.Μου έδωσε χαρές,μου έδωσε λύπες,αλλά και ανθρώπους που τα συναισθήματα μας είναι πιο δυνατά από την όποια συγγένεια.
10 χρόνια που εξελίχθηκαν σε μια καλλιτεχνική πορεία που δεν προέβλεπα και δεν πίστευα οτι μου χρωστούσε η ζωή να ζήσω
Μια πραγματική ΑΝΟΙΞΗ!
Πώς λοιπόν μπορώ να απεμπολήσω ελαφρά τη καρδία  τούτο το μικρό θησαυροφυλάκιο,

Ξύλινο κουτί με decoupage χαρτοπετσέτας,ξύλινα και μεταλλικά διακοσμητικά και chipboard

έργων, συναισθημάτων,εμπειριών ζωής (γιατί μου δίδαξε ακόμα και αρνητικά και ξεσκέπασε προσωπεία).
Και τώρα που τα Δέκατα γενέθλια συμπίπτουν με μία παγκόσμια αρνητική περίοδο,είναι πιο χρήσιμο από ποτέ για να συνεχίσει την πορεία του, γιατί οι μέρες μας χρειάζονται αισιοδοξία και ΦΩΣ,πολύ φως,να διαλύσει τα σκοτάδια και να ξαναβρούμε ο,τι θεωρήσαμε δεδομένο και αφήσαμε πίσω μας.
Πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή,να ξετυλίξουμε το κουβάρι,να θυμηθούμε την αφετηρία και τον τερματικό μας σταθμό,να ανασκευάσουμε και να αναδιατάξουμε τις δυνάμεις μας προς τη θετική κατεύθυνση,γιατί όλα ξεκινάνε από εμάς και για μας.
Θα πρέπει να σταθούμε δυνατοί για ν' αλλάξουμε τα κακώς κείμενα,γιατί τώρα πια τα βλέπουμε ξεκάθαρα και είναι ανθρώπων έργα.
Μου χρωστάς, όπως σου χρωστάω κι εγώ τούτη τη χαμένη Άνοιξη,να μην ξαναϋπάρξει τέτοια.

Μου χρωστάς μια άνοιξη

και πέταλα ανθών αμυγδαλιάς

να πέφτουν στα μαλλιά μας.

Μου χρωστάς έναν ήλιο καυτό

και ανάσες μυρωμένες

με βασιλικό και δυόσμο.

Το γέλιο σου,

χωρίς τους χειμώνες σου,

τα μάτια σου,

χωρίς τις βροχές τους.

Τον έρωτά σου χωρίς περικοπές,

συνεχή και αδιάβλητο.

Μου χρωστάς εσένα:

εσένα που σε έκρυβες

επιμελώς και αθόρυβα

στην κακοκαιριά της ζωής.

Άντε, λοιπόν, χαμογέλα. 

( Μου χρωστάς-ποίηση Χάρη Μαύρου)

Χαμογέλα ! έχουμε γενέθλια λέμε και 500 ολοστρόγγυλες αναρτήσεις (αυτό κι αν είναι θαύμα!) 
και είμαστε όλοι εδώ, και πρέπει νάμαστε, ζωντανοί και υγιείς και δημιουργικοί!


Για να ενισχύσω τα χαμόγελα και να ξαναθυμηθούμε παλιές αγαπημένες μας συνήθειες,θα κάνω ένα giveaway , σ' οσους σχολιάσουν μέχρι τις 12/4 την παρούσα ανάρτηση και για τους εδώ φίλους και για τους άλλους 😉  (γιατί κι εκεί έχω ανθρώπους που αλληλοεκτιμιόμαστε,μην είμαι άδικη)

αυτά τα 4 ανοιξιάτικα καπελάκια

 από γυψόγαζα,

σε τέσσερα διαφορετικά χρώματα

και με διαφορετική διακόσμηση το καθένα. 
Κάθε σχολιαστής θα δηλώσει και χρώμα προτίμησης να με διευκολύνετε στην κλήρωση.
Να με χαίρεστε,να σας χαίρομαι,να αλληλοχαιρόμαστε 😍😘😜