Κι όμως είμ΄ ακόμα εδώ!

Συγχωρήστε μου την ξαφνική αποχώρηση.
Ξέρω, ξέρω δεν κάνουν έτσι οι άνθρωποι. Ειδοποιούν, δεν αφήνουν τον κόσμο ν ανησυχεί.
Ίσως δεν πίστεψα ποτέ οτι θα σας έκανα ν ανησυχήσετε. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα και με εξέπληξε. Τελικά δεν περισσεύω στην μπλογκογειτονειά.
Ξέρω οτι αν σας πω το λόγο της ξαφνικής αναχώρησης θα με δικαιολογήσετε, αλλά  αυτό το blog μόνο ψυχοπλακωτικά δεν θα λειτουργήσει ποτέ.
Σήμερα λοιπόν η "ανάρτηση" δεν θάναι συνηθισμένη. Δεν θα εκτεθεί κάποιο έργο μου, αυτό θα γίνει τις επόμενες ημέρες.
Θάθελα να δηλώσω την επιστροφή μου, να σας ευχαριστήσω από την καρδιά μου, για όλα τα σχόλια και τα e-mail που μπήκατε στον κόπο να μου στείλετε και να ξέρετε οτι η αγάπη σας με κάνει τόσο δυνατή που τίποτε και κανένας δεν μπορεί να με φοβίσει.
Ένα αιφνίδιο πρόβλημα υγείας μου άνοιξε ένα ξαφνικό ταξίδι στην Πρωτεύουσα! Έτσι εμείς οι επαρχιώτες πρέπει να αρρωστήσουμε για να δούμε Αθήνα...
Αλλά λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο... από πρόβλημα μεταβλήθηκε σε ταξίδι των αισθήσεων!
Και ουδεμίαν σχέση έχουν τ αποτελέσματα (ποιός τα λογαριάζει αυτά;)
Ξαναχώθηκα μ ενθουσιασμό και παιδική περιέργεια μες το μαγικό εργαστήριο της Μάγιας και μαγεύτηκα απο νέα πράγματα.
Μου δόθηκε η πολύτιμη ευκαιρία να βρεθώ έστω και για λίγο με  φίλες που τόσο καιρό μοιραζόμαστε σχόλια, έργα, προβλήματα, διαπιστώσεις, τηλεφωνικές συνομιλίες, χωρίς όμως να γνωριζόμαστε προσωπικά.
Ήταν αγαπημένες πριν γνωριστούμε, τώρα έγιναν απλά... λατρεμένες!
Γελάσαμε, όσο δεν είχα γελάσει τα τελευταία χρόνια, "τσαλακωθήκαμε" όπως λέει η Μπεττούλα μου και το απολαύσαμε!
Δεν κατάλαβα καθόλου τα κυκλοφοριακά προβλήματα της Αθήνας.
Περπάτησα απίστευτα (ίσως μ εμπνέει το καυσαέριο), ονειρεύτηκα, θυμήθηκα, αισθάνθηκα.
Χώθηκα στην μαγική αγκαλιά της πάντα φιλόξενης & αγαπημένης ΠΛΑΚΑΣ και αγναντεύοντας τα Ιερά ερείπια είδα να ξεπροβάλει ένα φιλί. Αχρονο!
Ποιός να τόχε αφήσει άραγε για να το βρω; (όποιος τ άφησε να ξέρει οτι το βρήκα,μην το ψάχνει...)
Πατηκωμένο με μια πετρούλα,σαν μήνυμα που ψάχνει τον αποδέκτη του. Χορταριασμένο, υγρό. κρυφό, σαν φευγαλέο, σαν παράνομο, αλλά φωτεινό σαν τον ηλιόλουστο ουρανό που με περιέβαλε και μου ζέσταινε τις αισθήσεις.
Πάντα η Πλάκα μου φέρεται έτσι. Με ξεγυμνώνει και μου δίνεται! Με προκαλεί και μου απο καλύπτεται. Ετσι, σαν φιλί παράνομο αλλά ηδονικό!
Κι ύστερα  μια φεγγαρόλουστη νύχτα μ αντάμειψε με μια φωταγωγημένη Ακρόπολη κι ένα υποβλητικά φωτισμένο Λυκαβηττό κι εγω ανάμεσά τους, σαν τρελαμένο μπαλάκι του πιγκ-πογκ, να ζαλίζομαι από την ομορφιά που αγνάντευα,απολαμβάνοντας μία γλυκιά αμαρτία στο Θησείο!
Μ αισθαντική μουσική, όμορφες και μοναδικές εικόνες, ταξίδι στο κατάβαθα της ψυχής μου έτσι θέλω να ντύσω και να κρατήσω στη μνήμη αυτό το ταξίδι...
Με χώρους που στα μάτια μου και στις αισθήσεις μου φάνταζαν μαγικοί.
Με ήρωες από παιδικά παραμύθια που κρέμονταν πάνω απο το κεφάλι μου και με ταξίδευαν.
Με αστερισμούς καρφωμένους στο ταβάνι Πλακιώτικης ταβέρνας.
Κρατάω τις όμορφες στιγμές που έζησα για να ξορκίσω ο,τι άσχημο.
Σας ευχαριστώ όλους πολύ...με συγκινήσατε.