Κράτα Φανάρι

Κάποτε με προκαλούσε να τ αποκτήσω από την περίοπτη θέση μιας βιτρίνας.

Ίσως γνώριζε ενδόμυχα την αδυναμία μου στο ΦΩΣ.

Κι εκείνο ήταν ιδιαίτερο για τον καιρό του!

Και αφού ο πόθος εκπληρώθηκε και ο πρώτος ενθουσιασμός πέρασε, όπως γίνεται πάντα, μπήκε στο περιθώριο.

Ομολογουμένως δεν ήταν η θέση που του άρμοζε, αλλά μήπως πάντα έχουμε οτι μας αρμόζει;

Έτσι είναι η φυσική φθορά των πραγμάτων.

Πόσο μάλλον όταν αυτά δεν έχουν φωνή να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

Ξέχασα το γλυκό φως που με συντρόφευε σε γιορτές και σιωπηλές μοναχικές βραδυές.

Αδιαφόρησα κι όταν ακόμα ο "μάστορας" πέρασε από πάνω του τη λευκή λουρίδα του πεζουλιού. Είχε βλέπετε την ατυχία να στέκεται εκεί στη μέση του και ήταν πιο εύκολο να το διαγράψει παρά να το μετακινήσει.

Αδιαφορούσα κι όταν με κοιτούσε περίλυπο παραπεταμένο δίπλα στα σκουπίδια. Με το πορτάκι του να χάσκει μισοσπασμένο, αναρωτιόταν " άξιζα εγώ τέτοια μεταχείριση;"

Όχι, δεν την άξιζε, όπως τίποτε και κανένας δεν αξίζει περιφρόνηση, όμως το καινούργιο μας συνεπαίρνει και ξεχνάμε και αδιαφορούμε. Μία λοιπόν από τις πολλές φορές κι αφού είχε γλυτώσει κυριολεκτικά απ του Χάρου τα δόντια,δεν ξέρω να σας πω γιατί δεν πετάχτηκε τελικά αφού τόόόσο καιρό παράστεκε δίπλα στα σκουπίδια, αποφάσισα ανόρεχτα να του δώσω μια ευκαιρία.

Αν μου αποδείκνυε οτι είχε ακόμα ομορφιές να μου δώσει θα του χάριζα τη ζωή!

Κι εκείνο ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό.

Όσο έτριβα το πολύπαθο χρώμα, τόσο γυάλιζε και ξανάλαμπε από περηφάνια.

Όχι, δεν ήταν του πεταματού. Δεν του άξιζε η θέση που το είχα τιμωρήσει καιρό τώρα.

Ντράπηκα, σαν να ταν άνθρωπος που είχα παραπετάξει κι έπρεπε να ζητήσω συγγνώμη για την άπρεπη συμπεριφορά μου.

Και η αίτηση συγγνώμης ήρθε, μ αυτό τον τρόπο.

Έμπρακτα.

Μετάνιωσα για την αναισθησία μου τόσο καιρό στα καλέσματα του και αποφάσισα να μην ξαναπετάξω ο,τι κάποτε με τόσο ενθουσιασμό και χωρίς δεύτερη σκέψη απέκτησα.

Αφού μου έκανε μια φορά το "κλικ", το δικαιούται για πάντα.



Λεπτομέρεια καπέλου