Κάποτε Αναϊς, μετά Ρεγγίνα, μα πάντα...

Εκείνη έχει γράψει επανειλημένα για μένα, εγω πάλι έχω γράψει μέσα μου γι αυτήν!

Την “συνάντησα” σ ένα άλλο blog, “πότε;” μη με ρωτάτε, άχρονα!

Με εντυπωσίασε το γράψιμό της. Δεν ήταν συνηθισμένο.

Ακολούθησα τα βήματά της, περίεργη να δω που θα με βγάλουν.

Ανοιξα την πόρτα της διστακτικά και με σεβασμό.

Βρέθηκα μπροστά σ ένα πορτόνι, μα τι πορτόνι! και σε μια γλυτσίνια! Απόλυτη ταύτιση στα δύο αυτά!!! Ανέβηκα στ α νύχια την επιβλητική σκαλουνάδα του σπιτιού της και διάβασα το μήνυμα που είχε αφήσει πάνω στο τραπέζι,ως καλωσόρισμα. Με περίμενε;

Πώς ταχε όλα τόσο αναμενόμενα; Στην πορεία κατάλαβα οτι την περιμενα εγώ!

Ετσι φιλοσοφημένη και γαλήνια, με μια βελούδινη φωνή όπως οι βαρύτιμες κουρτίνες που αφήνουν να φαίνεται ο εσωτερικος της διάκοσμος, με γαλήνεψε,ακόμα κι οταν βρισκόμουν σε αδυναμία να της σχολιάσω.

Κάθε της σχολιο αφορμή εσωτερικής ενδοσκόπησης. Και ν' αναρωτιέμαι: το εξέλαβα σωστά; γιατί πάντα, ή σχεδόν πάντα, γράφει αλληγορικά.

Κάποιες φορές έγραφε πριν απο μένα, εκείνα που ήθελα να πω εγω.

Κάποιες άλλες, διάβαζε τη σκέψη μου, την καρδιά μου. Επαιρνα απαντήσεις σε ερωτήματά μου.

Εγινε η αιτία που γελούσα και στον ύπνο μου και είχα χρόνια να γελάσω με την καρδιά μου, με τα παιχνίδια που σκάρωνε το εύστροφο μυαλό της.

Και όσο τη “γνώριζα” τόσο γεννιόταν μέσα μου διακαής ο πόθος της γνωριμίας, ώσπου φάνηκε σαν μάννα εξ ουρανού ένα επαγγελματικό ταξίδι του συζύγου στην Κέρκυρα.

Δεν χρειάστηκε να μου το προτείνει, αυτοπροσκλήθηκα... “θαρθω μαζί σου” του είπα αμέσως χωρίς να σηκώνω αντίρρηση. Χανουν τέτοια ευκαιρία;

Μια Κέρκυρα που μου έλειψε απελπιστικά δυο χρόνια και μια ...Ρεγγίνα,που περίμεναμε ένα χρονο ανυπόμονα τη στιγμή. Καλλίτερο δίδυμο δεν υπήρχε να με προκαλέσει.

Τι περιμένω; Τίποτε εξωπραγματικό, απλά έναν άνθρωπο καθημερινό, αλλά με υψηλή κουλτούρα, ευαίσθητο που ακόμα και το άγγιγμα και η σιωπή έχουν τη δική τους ερμηνεία και θέση στη σχέση.

Η Κέρκυρα προσφέρεται για μυστήριο και η Ρεγγίνα το διαθέτει σε υπεπροσφορά!

Το χέρι της θέλω μόνο να συνοδευσει τα βήματα μου στα καντούνια τση Κέρκυρας και να τα δω μ άλλα μάτια, τη φωνή της γλυκειά και γαλήνια να συντροφεύει την βόλτα μας σε δρόμους μαγικούς κι ονειρεμένους.

Εκείνη με αρχοντική κορμοστασιά όπως αρμόζει σε μια Βασίλισσα (τίτλο που κατάκτησε επάξια) κι εγω δίπλα της εκστατική ακόλουθος και ευήκοον ους στη μαγεία της και στο συναισθηματισμό της.

Εκείνη λιτή και περιεκτική, εγω πολυλογού και φασαριόζα, να συνεπάρει η μια την άλλη και να αναζητήσουμε τα είδωλα στον Καθρέφτη του Ζήσιμου πίνοντας τσιτσιμπύρα .

Να απλώσουμε τις σκιές απο αυτούς που πέρασαν, μέσα απο τις χαραμάδες της καρδιάς μας που δεν κλείνουν ποτέ

Να γελάσουμε τρώγοντας συκομαϊδα, και κουμ-κουατ (γλασέ παρακαλώ) με ιστορίες που φτιάνει στο μυαλό της και μας παρασύρει στη δίνη τους

Μόνο αυτά! Είναι πολλά; λέτε θα την κουράσω;

Θα αφεθώ στην διάθεσή της κι όπου με πάει... είμαι σίγουρη οτι ούτε σε κακό θα μου βγει (που λέει το τραγούδι), ούτε θα πλήξω.

Ω, ναι! καλά καταλάβατε ...ολοένα ως ενα γράμμα ταξιδεύω για ένα αγαπημένο προορισμο...ΚΕΡΚΥΡΑ

Τ΄' αγαπημένα μου "Μουράγια" απο τη θάλασσα!

 για μια ...Regina κι ας κρέμεται μια απάντηση...θάναι σίγουρα διαφορετική...