Μέρα που την τρέμει ο λογισμός...

Στη Ζάκυνθο ο χρόνος μετριέται με π.σ. και μ.σ.

Κι αυτά τα αρχικά σημαίνουν “πριν το σεισμό” και “μετά το σεισμό”.

Ολα τέλειωσαν εκείνη τη μαύρη μέρα της 12ης Αυγούστου του 1953. Τότε που τα στοιχεία της φύσης συνωμότησαν ύπουλα να καταστρέψουν ενα στολίδι πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς που ήταν η Ζάκυνθος εκείνου του καιρού.

Αεροφωτογραφία αμέσως μετά τη σεισμοπυρκαγιά

Ακόμα κι εμείς που δε ζήσαμε τις τραγικές εκείνες μέρες του ΄53 η μέρα τούτη παραμένει μια ανατριχιαστική επέτειος και μια μέρα αναπόλησης του τι χάθηκε μέσα σε λίγες ώρες.

Παρακάτω παρατίθεται απόσπασμα απο το βιβλίο “ΖΑΚΥΝΘΟΣ” του Ν.Α.Βαρβιάνη του ανθρώπου στις ενέργειες του οποίου (μαζί με τον βυζαντινολόγο Μαν. Χατζηδάκη και τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο Α') η σημερινή Ζάκυνθος χρωστά ο,τι περισώθηκε και βρίσκεται στο Μεταβυζαντινό Μουσείο Ζακύνθου.

“Απο τις 11 το πρωί ως τις 3 το απόγευμα της 12ης Αυγούστου, ένας τρελλός ακατάπαυστα χορός της γης με αλλεπάλληλα σκιρτήματα του εδάφους ήταν αρκετός να γκρεμίσει και να κάνει ερείπια ο,τι με κόπο αιώνες είχαν δημιουργήσει στη Ζάκυνθο. Η καταλύτρα δύναμη της φωτιάς που για δέκα μέρες ακολούθησε και σαράντα ημέρες έπειτα η υποβοσκή της στα αποκαϊδια, στα χαλάσματα, έφθασαν να παρουσιάσουν μία αφάνταστη και απίστευτη εικόνα, μακάβριας ολοκληρωτικής καταστροφής της Πολιτείας.

Δύσκολα διαχωρίζονταν τα όρια του κόσμου απο την κόλαση!

Δίνοντας το ραδιογράφημα στην Αμερικανική Αποστολή στην Αθήνα ο κυβερνήτης του αεροσκάφους που έσπευσε για αυτοψία, μετέδιδε:

“Η πόλις της Ζακύνθου παρουσιάζει όψη μάζης φλογών ορατών απο αποστάσεως πολλών μιλίων. Αι οδοί φαίνονται ως να ανετινάχθησαν απο νάρκες. Το θέαμα εν συνόλω είναι φοβερώτερον απο εκείνο που παρουσίαζε η Χιροσίμα”

Ολα μεταβλήθηκαν σε πέτρες μισοκαμένες κι ασβεστοποιημένες, σε κατάμαυρα χαλάσματα και στάχτη, για να ταφεί ένας ξεχωριστός, ανώτερος πολιτισμός μαζί με την ήσυχη,ευτυχισμένη ζωή των κατοίκων.

Δεν ήταν μονάχα τα ανθρώπινα θύματα, οι μεγάλες οικονομικές απώλειες. Το μέγεθος της καταστροφής μετριέται και απο τον ολοκληρωτικό αφανισμό των πνευματικών, καλλιτεχνικών και ιστορικών θησαυρών του νησιού που είχε το χαρακτηριστικό μεγάλης εθνικής απώλειας.

Η Πόλη ένα απέραντο οικόπεδο μετά την εκκαθάριση των ερειπίων

Πόσο ταιριαστό και προφητικό ήταν το σονέτο που έγραψε για την Ζάκυνθο ενάμιση αιώνα πριν, ο Αμερικανός ποιητής Εντ.Αλαν Πόε :

“Όμορφο νησί, που του ωραιότερου απ' όλα τα λουλούδια

πήρες τ' όνομα

το πλέον μαγευτικό, απ' όλα τα ωραία ονόματα.

Πόσες ομορφιές που δεν είναι πλέον, πόσα όνειρα

ελπίδων σβησμένα

Πόσες οπτασίες, που δεν είναι πλέον, πάνω στο ακρογιάλι σου!

Αλλοίμονο, δεν είναι πλέον...

Μία θλιβερή τραγική στιγμή ξαφνικά μετάβαλε τα πάντα

Δεν υπάρχει πλέον!

Και ούτε τις ομορφιές σου, ούτε την παλιά σου αρχοντιά

βλέπει κανείς.

Σαν μία ερειπωμένη γη, σε βλέπει κανείς τώρα

πάνω στο ανθοστόλιστο, δαντελλωτό ακρογιάλι σου.

Ω νησί του Υακίνθου, ώ ροδόχρυση Ζάκυνθος,

χρυσό νησί, Ανθος της Ανατολής...”    
(ελεύθερη μετάφραση :απο Ν.Βαρβιάνη 1954)

Επίσης μία πολύ ωραία ανάρτηση είναι ΕΔΩ! επισκεφθείτε την κι όχι μόνο γι αυτό... και εδώ!
Και μετά απο όλα αυτά, οταν κάποτε επισκεφθείτε τη Ζάκυνθο μην αμελήσετε να επισκεφθείτε το  Μουσείο, με τα σωζόμενα της φοβερής σεισμοπυρκαγιάς και να θαυμάσετε επίσης μία μακέτα , 

Πανοραμική άποψη απο το Κρυονέρι μέχρι και τον Αγιο (όπως το βλέπουμε)

 δουλειά 13 χρόνων (!!!) της Ζάκυθος που χάθηκε,

Ο Αγιός μας (ένα από 4 κτίρια που  διασώθηκαν  από το σεισμό) με τα ΄ δέντρα του Άμμου και το Μπαστούνι του
(λιμενοβραχίονας)

 ξαναγεννημένης

Αποψη απο την τσίμα του Πόρτου και προς το Κάστρο

 με θαυμαστή υπομονή και μεράκι, 

Η Πλατεία του Ποιητή με το Θέατρο έργο του Τσίλλερ

απο το χέρι ενός αθεράπευτου “σπουργίτη” του αείμνηστου Γιάννη Μάνεση, και τον ευχαριστούμε γι αυτή την παρακαταθήκη.
Οι φωτογραφίες της μακέτας μου παραχωρήθηκαν ευγενικά απο την Κίκη μου και την ευχαριστώ γι αυτό 
ειλικρινά απο καρδιάς.