Θα πάει μακρυά η βαλίτσα;

Εμ , θα πάει,αφού ξεκίνησε απο τόσο μακρυά...
Στην ηλικία των 13-14 ετών εκεί που άλλα παιδάκια ζητούσαν να μάθουν μαντολίνο,εγω απαίτησα ζωγραφική. Η αλήθεια είναι οτι δεν ήμουν κι άχρηστη, αλλά πως φεγγαριάστηκα μικρό παιδί να θέλω να μάθω ζωγραφική; αφού στο νησί ούτε λόγος εκείνη την εποχή για εργαστήρι ζωγραφικής και μη σταθείτε στο "εκείνη", γιατί ούτε και ΤΩΡΑ (ευκαιρία ζητάτε...)
Ο λόγος απλός.
Στα περιοδικά της εποχής εκείνης, επαναλαμβάνω, υπήρχε καταχώρηση Σχολής ζωγραφικής δι αλληλογραφίας (υπάρχει μέχρι σήμερα), αλλά το κλου ήταν οτι μαζί με την εγγραφή έδιναν δώρο ένα βαλιτσάκι με υλικά!
Απο εδώ ξεκινά το ταξίδι της βαλίτσας.
Στα μάτια μου τότε φάνταζε μαγικό βαλιτσάκι και ο μόνος τρόπος να το αποκτήσω να εγγραφώ.
Ο μπαμπάς, που ποτέ δε μου χάλαγε χατήρι, μ έγραψε αμέσως και πλήρωνε αγόγγυστα τα δίδακτρα,εγω βέβαια επειδή μου πεσε βαρειά η καλογερική μόνο τυπική δεν ήμουνα κατά μήνα.
Το βαλιτσάκι ήταν το ζητούμενο.
Ποιός ξέρει πώς τόχα συνδέσει στο αλλοπαρμένο μου! Στο φευγιό ήταν το μυαλό μου σίγουρα.
Μη φαντασθείτε καμία βαλίτσα. Ένα τόσο δα πραγματάκι ήταν, μαύρο, επενδυμένο με ευτελές δέρμα που περιείχε μπλοκ ζωγραφικής και πινέλα, 4 ή 5 αν θυμάμαι καλά, απο τρίχα κάστορα (θεωρούνται απο τα καλλίτερα), τα οποία κρατάνε μέχρι σήμερα!
Δεν φαντάζεσθε τη χαρά μου οταν το παρέλαβα!
Ενοιωσα σα ξαφνικά νάχα  γίνει κάτι μεταξύ Ρεμπραντ και Πικάσο (εκ διαμέτρου αντίθετοι,επίτηδες τους επέλεξα...!)
 Το έπαιρνα παραμάσχαλα κάθε απόγευμα και πήγαινα στο πατρογονικό μας ξωκλήσι και εκεί ανάμεσα στους τάφους (α, δεν έχετε δίκιο, ειδυλιακό μέρος!) ζωγράφιζα μεχρι που ο ήλιος βασίλευε.
Κι όταν έρχονταν και τα κοριτσάκια του γείτονα και θαύμαζαν το εργο μου, εκεί να δείς καμάρι!Μάζευα τα σύνεργα ξανά στο βαλιτσάκι, και σαν το Μιμίκο το γιατρό, αποχωρούσα καμαρωτή!
Αυτό το βαλιτσάκι λοιπόν που μ ακολούθησε και στη φοιτητική μου ζωή, όχι ζωγραφίζοντας, γιατί απο την ώρα που η Καλών Τεχνών απεκλείσθη δολίως, δεν ξαναζωγράφισα, ξαναβρέθηκε μπροστά μου τώρα που φτιάχναμε το εργαστήρι.
Ανάμεσα σ αυτά που σας περιέγραψα στην εν λόγω ανάρτηση οτι είχαν συσωρευθεί χρόνια εκεί μέσα ήταν καταχωνιασμένο,ταλαιπωρημένο, σαρμοφαγωμένο απο την υγρασία το βαλιτσάκι.
Στα σπλάχνα του, κρατούσε αναμνήσεις απο την προετοιμασία του ταξιδιού μου στην Ιταλία.

«Το μόνον της ζωής του ταξείδιον»

Διαφημιστικά φυλλάδια διαφόρων περιοχών (γιατί δεν είχα αποφασίσει πού θα πήγαινα), Πανεπιστημιακών σχολών, διαφημιστικά του ΕΟΤ  Ελληνικών νησιών,αποκόμματα περιοδικών που τώρα έχουν αποσυρθεί απο την κυκλοφορία.
Το κράτησα στα χέρια μου με τρυφερότητα,το χάϊδεψα ,είχε πάνω του την εφηβική μου ηλικία και μέσα του τα νεανικά μου όνειρα. Δεν ήθελα να πεταχθεί σαν άχρηστο.
Μεγαλώσαμε μαζί, μ ακολούθησε, με συντρόφεψε, μ έκανε να ονειρευτώ, δεν έχει σημασία οτι αυτά τα όνειρα δε πραγματοποιήθηκαν. Είναι μεγάλο πράμα νάσαι νέος, αποκομένος σε μια επαρχία και να κάνεις όνειρα για το μέλλον σου, για μια άλλη ζωή! κι αυτά τα όνειρα ήθελα να τα κρατήσω τρυφερά, νεανικά, ανέγγιχτα, κι έτσι η μεταμόρφωσή του υπαγορεύθηκε απο εκείνο το ίδιο και τις αναμνήσεις που μου ζωντάνεψε.
Και το μαύρο, μουχλιασμένο και σκοροφαγωμένο βαλιτσάκι φορτωθηκε λουλούδια, άνοιξε την αγκαλιά του σ ένα Καλωσόρισμα

decoupage  με  χαρτί

και δέχτηκε αγαπημένες αναμνήσεις απο Ιταλικά μνημεία.

decoupage  με ριζόχαρτο

"αναμνήσεις μένουν οι ωραίες στιγμές...

και οι κιτρινισμένες αναμνήσεις,επίσης

Ετσι ροζ και χαρούμενο του πρεπε να παραμείνει,όπως τα όνειρα που έκανα παιδί!

πίσω πλευρά: ρίγες με ακρυλικό και decoupage  καμένου ριζόχαρτου

καπάκι: decoupage με χαρτί και ριζόχαρτα και πατίνα (όχι επιτυχώς)

Υ.Γ. αυτό το κείμενο το είχα γράψει πριν πολύ καιρό (πάνω απο δίμηνο) σήμερα όμως ΟΛΗ την ανάρτηση θάθελα να την αφιερώσω πολύ τρυφερά (όπως ήδη είναι) και με το συναίσθημα που κουβαλάει σ ένα άνθρωπο, που μου έδωσε ένα νέο ερέθισμα και ενθουσιασμό και μου έφτιαξε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο κι ελπίζω όχι μόνο... Να πάει πράγματι μακριά η βαλίτσα!
Στην Κυρία μας με αγάπη  (όχι τυχαίος ο τίτλος...έχω κλάάάψει για τον Πουατιέ!!!) ως ένα ελάχιστο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!


Γνωρίστε τη κι εσείς, εδώ:

μ΄ αυτό:

ΜΑΓΙΚΟ;;;