Ενας ξεχασμένος περίπατος

Φθινοπώριασε για τα καλά!


Κι όσο κι αν το όνειρο ξεθώριασε επανέρχεται στη μνήμη πάντα.
Η αγάπη μου για κάθε τι παλιό είναι δεδομένη, όπως και για τις παιδικές κι εφηβικές μου συνήθειες.
Κάτι τέτοιο μ οδήγησε και στο σημερινό περίπατο...του νου...του χρωστήρα.
Χρόνια, κάθε Κυριακή παίρναμε το δρόμο με το μπαμπά μου και κάναμε μία μεγάλη βόλτα με τα πόδια.
Τότε που τα πόδια μας υπάκουαν κι άντεχαν.
Αφήναμε τη μηχανή στην Πλατεία και παίρναμε ανάλαφρα το δρόμο της Φιλικών, προς την Μπόχαλη, για να κατέβουμε μετά από τη Σαρτζάδα και να επανέλθουμε στην Χώρα.
Κάναμε πάντα μία στάση σχεδόν στο 1 χλμ  και πίναμε νερό, όχι οτι διψούσαμε αλλά έτσι, από συνήθεια, απο τη βρύση που έφερνε αστείρευτα χρόνια τώρα, παγωμένο και διαυγές το νερό του Κάστρου.
Από πάνω μας υψώνονταν τα ερείπια του ναού του Αγ. Σπυρίδωνα του Ντανούφρη.
Αυτό το ναό δεν τον πρόλαβα, όμως πάντα με μάγευε αυτή η τοποθεσία, ίσως γιατί απο παιδί συνήθισα να τον βλέπω ολημερίς μπροστά μου μέσα απο την ακουαρέλλα ένος άγνωστου ζωγράφου (μάλλον Ιταλού του πολέμου) στο σπίτι μας.
Με μαγνήτιζε κι ήθελα κάποτε να μπορέσω ν' αποδώσω αυτό το συναίσθημα που με κατέκλυζε στη θωριά του και στο συναπάντημά του.
Δίπλα απο τα σκαλοπάτια που ανέβαιναν στον Αγιο Σπυρίδωνα και τώρα έχει μείνει μόνο το πορτόνι που ήταν και καμπαναριό του, ένα παλιό λιτρουβείο.
Ευτυχώς δεν κακόπεσε όπως τόσα και τόσα άλλα προσεισμικά κτίσματα στη σημερινή Ζάκυνθο!
 Ένας λάτρης ζακυθινός είχε την έμπνευση να το κάνει Αρχιτεκτονικό γραφείο κι έτσι έμεινε να στέκει και να ομορφαίνει τη στροφή του δρόμου. Απομεινάρι  παλιακό, που χαϊδεύοντας την πέτρα του τοίχου του σου ψιθυρίζει ιστορίες άγνωστες και αναδύει μυρωδιές ανθρώπων που πέρασαν κι έφυγαν αφήνοντας τ' αποτύπωμά τους σε τούτο το κτίσμα!
Αυτή η στροφή του δρόμου πνιγμένη στο πράσινο, με την ιστορία γύρω της, σε μαγνητίζει!
Τι κι αν παρακάτω έχει τον Αγιο Γιώργη των Φιλικών που ορκίστηκαν οι μυούμενοι στην Φιλική Εταιρία, μεταξύ των οποίων κι ο Κολοκοτρώνης που έζησε σχεδόν 15 χρονια στη Ζάκυνθο τα χρόνια εκείνα.
Τι κι αν απέναντι  στη λαγκαδία, κρυφοφαίνεται η εκκλησούλα της Υπαπαντής, που θαυμάζει απο εκεί τη Ζάκυθο όλη.
Τι κι αν το λιθόστρωτο ρυάκι που περνά μπροστά στα πόδια μας είναι Ενετικό κατάλοιπο, που δυστυχώς όσο πάει κι εξαφανίζεται.
Τι κι αν απο πάνω μας ρίχνει βαρύ τον ίσκιο του το Κάστρο, που όλο το φτιάχνουμε κι όλο έτσι μένει, μέχρι να πέσει να μας πλακώσει, όπως μας αξίζει!
Παρ όλα αυτά λοιπόν, εμένα αυτή η στροφή του δρόμου που οι περισσότεροι την περνούν βιαστικά λόγω της επικινδυνότητάς της, πάντα με γοήτευε κι ήταν ένα μικρό κομμάτι που πάντα λάτρευα.
Με τον καιρό κουραστήκαμε κι οι δυο περιπατητές και τώρα που ανήμποροι πια ξαποστάσαμε, είπα να την κρατήσω στη μνήμη μου ολότελα δική μου.
Σταμάτησα ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι στην άκρη του δρόμου, που η Φύση είχε ξεπλύνει τα ξόμπλια της μετά απο εποχιακό  νεροξέπλυμα του καιρού και το φωτογράφισα.

Καιρό μετά παιδευόμουν να τ αποτυπώσω,όσο πιο σωστά γίνεται, μ όσα χρώματα κι εμπειρία (!) διέθετα.
Πιστεύω οτι τα κατάφερα κι αν δεν τα κατάφερα τεχνικά τέλεια, για μένα είναι τέλειο από τη στιγμή που όταν το έδειξα του μπαμπά μου, ρωτώντας τον αν γνωρίζει τι απεικονίζει, μου είπε άμεσα κι αβίαστα: Το λιτρουβείο του Βουτσινά στον Αγιο Σπυρίδωνα!

Ακουαρέλλα σε  χαρτί

Ναι, λοιπόν το πέτυχα,αφού εκείνος έστω κι έτσι, το αναγνώρισε.
Κι έτσι θα μείνει για πάντα δικό ΜΑΣ, για τις βόλτες  που δεν θα κάνουμε πια.

ΑΝ θέλετε να βαδίσετε στις ίδιες πατημασιές ακολουθείστε με εδώ!

Κυρία, δεν ξέρω αν αυτό ήταν το δικό σου ποθούμενο, όμως τήρησα την υπόσχεσή μου με την αγαπημένη μου και στην αφιερώνω με αγάπη κι ευγνωμοσύνη!