Οταν ανοίγουν οι ουρανοί...

Πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη και έπεσαν μαζεμένοι πολλοί αποχαιρετισμοί.
Εγώ ποτέ δε τα πήγαινα καλά μαζί τους, δε συμβιβάζομαι με τις απώλειες, έστω κι αν είναι προσωρινές.
Εκτός λοιπόν της κόρης μου, μ αποχαιρέτησε και μία φίλη, φίλη καρδιάς τη νοιώθω πια, που είχαμε κάνα-δυό χρόνια να συναντηθούμε.
Έχετε βρεθεί ποτέ σ' αδιέξοδο και ξαφνικά εκεί που όλα τα βλέπεις μαύρα να παρουσιάζεται ένας  "άγγελος" και να σου δίνει τη λύση;
Έτσι συνέβη και το 2006, όταν η κόρη μου ήταν να πάει στην Ιταλία για Erasmus.
Η Ρώμη, πρώτη της επιλογή, δεν διέθετε φοιτητική εστία και τα χρήματα που έδινε το Πανεπιστήμιο δεν έφταναν ούτε για κρεββάτι, όχι για διαμέρισμα ή δωμάτιο.
Το να ζεις όμως στη Ρώμη είναι μια πρόκληση  και μία εμπειρία ζωής που δεν απεμπολείς  εύκολα, οπότε της είπα "δέξου και θα δούμε".
Βέβαια, μια κουβέντα άδεια είναι το "θα δούμε", κι εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ο πρώτος άγγελος!
Πρώτος καιρός στη διεύθυνση του Κ.Ε.Π χωρίς να γνωρίζω κανέναν απο τα νέα πρόσωπα, ο συνάδελφος Γ. είδε την αγωνία μου και μου είπε καθησυχαστικά "μη στεναχωριέσαι, θα βρούμε! Έχω εγώ δικό μου άνθρωπο"
Δεν ήξερα τότε τη συγγένεια, μόνο ευχόμουν να βρεθεί λύση
Και λύση βρέθηκε! Οχι για μία βδομάδα  ή ένα μήνα...
Η αρχική συμφωνία ήταν δύο μήνες μέχρι να βρεί κάτι άλλο... Οι δύο μήνες, έγιναν ένας χρόνος!!!
Ένας χρόνος  που δεν ανησύχησες ποτέ για το παιδί σου, θεωρούσες οτι είναι σε συγγενικό σου σπίτι κι ακόμα καλλίτερα.
Και μη φαντασθείτε οτι η συγκεκριμένη γυναίκα είχε κανένα μέγαρο στο κέντρο της Ρώμης. Ένα διαμέρισμα να καλύπτει τις δικές της μεμονωμένες ανάγκες ήταν, κι αυτό κάνει τη χειρονομία της ακόμα πιο μεγαλειώδη, γιατί εγώ τουλάχιστον αισθάνομαι άβολα μ έναν άνθρωπο ολότελα ξένο μέσα στο σπίτι μου έστω και για λίγο.
Εκείνη όμως, μετά τον πρώτο δικαιολογημένο ενδοιασμό και σκέψη, άνοιξε την αγκαλιά της σαν μάνα, σαν αδελφή, σα φίλη και κούρνιασε το παιδί μου με ασφάλεια και φροντίδα.
Και δεν είναι τυχαίο  όταν τη γνώρισα κι από κοντά!

Είναι ένας φωτεινός άνθρωπος που αστραποβολά καλοσύνη και μεγαλείο ψυχής! Αρκεί να σας πω οτι κάθε χρόνο, εκτός όλων των άλλων,  αφιερώνει ένα μήνα στην Ινδία σ ένα χωριό λεπρών και προσφέρει τις υπηρεσίες της. Ποιός το κάνει εύκολα αυτό;
Γι αυτό νοιώθω τυχερή κι ευγνώμων, γιατί στη ζωή μου συνάντησα τέτοιους ανθρώπους, που μοιράστηκαν από το περίσσευμα της καρδιάς τους κι ανταπέδωσαν στο πολλαπλάσιο το ελάχιστο που είχα κάνει ή δεν είχα κάνει γι αυτούς.
Έτσι λοιπόν αυτός ο άγγελος, που μου δωσε τη λύση σε μια δύσκολη  στιγμή, έγινε άνθρωπος της καρδιάς μου εφ όρου ζωής!
 Ξέρει ή μάλλον νοιώθει, όπως νοιώθω κι εγώ οτι είναι απ αυτές τις σχέσεις που δε τις φθείρει ο χρόνος κι η απόσταση και αυτό το αστραποβόλο βλέμμα και η θέρμη της αγκαλιάς  στη συνάντηση δε ξεχνιώνται,  αλλά δεν απαλύνουν και  τη λύπη του  αποχωρισμού, όσο κι αν είναι προσωρινός
Η αγάπη δεν έχει ανάγκη απο φτιασίδια και μεγάλα λόγια, και τα δώρα που ανταλλάξαμε ήταν μικρά αποστάγματα καρδιάς.
Μου αρκεί που είδα στα μάτια της την έκπληξη όταν το περιεργαζόταν και κατάλαβε οτι θάμαι πάντα εκεί χωμένη να της λέω μαζί με το "ευχαριστώ", πόσο πολύ την αγαπώ και τη σκέφτομαι κι εύχομαι ο Θεός να της δίνει υγεία να δίνει απο την καρδιά της σ αυτούς που έχουν ανάγκη, γιατί είπαμε Η αγάπη που μοιράζεται πολλαπλασιάζεται και η Federica τόχει κάνει πράξη ζωής!
Μια θήκη γυαλιών με decoupage  ήταν λοιπόν το δικό μου pensiero (όπως λένε οι Ιταλοί το δώρο ανάμνησης).

οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος! Decoupage χαρτοπετσέτας &  κρακελέ 2 συστατικών