Πάνω στο νήμα

Αισθάνομαι ενοχές γιατί τον τελευταίο καιρό, με ό,τι προέκυψε, δε συμμετείχα σε δράσεις που προαναγγέλθηκαν, για τη βοήθεια ευπαθών ομάδων και Ιδρυμάτων.
Λυπάμαι ειλικρινά για την απουσία μου
Ευτυχώς στην εκπνοή του χρόνου για το Bazaar της Κοζάνης


κατάφερα να κάνω κάποια πραγματάκια ,αντιπροσωπευτικά της συμμετοχής μου στο κοινό σκοπό.

Δεν έχει σημασία αν ο Φορέας βοήθειας άλλαξε,δυστυχώς στις μέρες μας όλοι οι Φορείς που βοηθούν,στηρίζουν & υποστηρίζουν οικογένειες λειτουργούν προβληματικά λόγω της φειδωλής χρηματοδότησης ή της ανυπαρξίας τέτοιας.
Εμείς είμαστε εδώ για να δείξουμε την έμπρακτη στήριξή μας με τις πενιχρές μας δυνάμεις, γιατί αξία δεν εχει να δίνεις απο το πλεόνασμά σου αλλά απο το υστέρημά σου.
Πιο καλά απο μένα τα λέει όπως πάντα το Μαράκι μας, αλλά αν διαβάσετε κι ΕΔΩ, ένα κείμενο του Δ.Γληνού του 1932, θα διαπιστώσετε πόσο σύγχρονο είναι  και πόσο οι ανάγκες του τότε, γίνονται ανάγκες και του σήμερα δυστυχώς.

Παρόλο που είχα άλλο σκεφτεί εξ αρχής νάναι η συμμετοχή μου , κάτι που λόγω χρόνου και λοιπών δεν ευδοκίμησε, εν τούτοις η δική μου προσφορά έγκειται στα εξής:


Το κάδρο της ανάρτησης "Ξέρεις τη μυρουδιά της"




Η εικόνα της μάνας με τα παιδιά στην αγκαλιά σαν πουλί που τα προστατεύει με τις φτερούγες τους νομίζω είναι ο,τι πιο αντιπροσωπευτικό για τη δουλειά που γίνεται στους κόλπους  του συγκεκριμένου Συλλόγου κι όχι μόνον.

Ενα ζευγάρι καλαπόδια,που ταξίδεψαν από το Βορρά και στο Βορρά επιστρέφουν.
Σημάδι...όπου σε πάει η καρδιά!

Και μικρά ξυλάκια κοπής,διαφορετικών τεχνικών,αλλά με πολύ θετική αύρα για όποιον τα προτιμήσει,προκειμένου να χαρίσει χαμόγελα εκεί που χρειάζονται

Ξύλα κοπής,με decoupage χαρτοπετσέτας,με κρακελέ ενός ή δύο συστατικών ,ή απλά γάζα, στένσιλ  και  κορδέλες

Αννιώ μου 

σου εύχομαι Καλή δύναμη, στο έργο που ανέλαβες, που όλες αναγνωρίζουμε πόσο δύσκολο  είναι, αλλά πιο δύσκολο κι επίπονο είναι το έργο που κάνουν αυτοί οι Φορείς για όπου τους χρειάζονται