Καλοκαιράκι εχει η καρδιά μου!

Νάμαστεεεε!!!!
σας χαιρέτησα;;; δε σας χαιρέτησα , που έλεγε κι ο κινηματογραφικός Μικές, αλλά αυτή τη δουλειά θα κάνουμε κάθε που χάνομαι και θα ξαναεμφανίζομαι;;;καταντάει βαρετό!
Λοιπόν δεν ξέρω πόσους βρίσκω νάχετε απομείνει, αλλά εγώ όλο κι έρχομαι και ρίχνω μια ματιά,γιατί φοβούμαι οτι στο τέλος θα μου το κλείσει το σπίτι  ο βλόγερ και θα κάνουν κατάληψη αναρχικά στοιχεία.
Ετσι λοιπόν με τούτα και με κείνα Καλοκαίριασε κι απο βροχές και καταιγίδες που είχε μέχρι πρότινος το γύρισε σε καύσωνα. Τρελός καιρός κατά το τρελοί άνθρωποι που τα καταφέραμε έτσι όμορφα, κι ύστερα σιχτιρίζουμε την ατμόσφαιρα κι οχι τα μούτρα μας.
Τέλος πάντων Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου, διότι το κορμί μου ακόμα δεν δέχτηκε τις θωπείες της θάλασσας και κατά τα φαινόμενα θα καθυστερήσει κομματάκι ακόμα.
Αυτό ομως δεν μ' εμποδίζει ν' απολαμβάνω θαλασσινή αύρα κατ οίκον.
Θυμάμαι τα παιδικά μου Καλοκαίρια και δροσίζομαι από αναμνήσεις που με κατακλύζουν.
Τις βόλτες με τα ποδήλατα, τα μεσημέρια με το παράνομο κυνήγι των τζιτζικιών  (οχι δεν ήταν προστατευόμενο είδος, απλά εμένα κλείδωναν στο δωμάτιο να κοιμηθώ κι εγω τό σκαγα απο το παράθυρο γιατί με προκαλούσαν τα σκασμένα), τα μπάνια στη θάλασσα...τότε που δε μας έπιανε ούτε ήλιος ούτε καύσωνας και πηγαίναμε παρέες ποδηλατάδα  για μπάνιο, το κυνήγι των καβουριών μέσα στις πέτρες (ΚΑΙ καβουροκυνηγός!!!!Τύφλα νάχει ο Ρόμπερ ντε Νίρο στον Ελαφοκυνηγό,αμ τι με περάσατε;;;για καμιά δεσποσύνη με φρου φρου κι αρώματα;;; ελλείψει παιδογειτονιάς τάκανα όλα μόνη μου και συνέφερα χωρίς ανταγωνισμό!
Θυμάμαι επίσης τις απογευματινές βόλτες στη Στράτα Μαρίνα, τότε που ήταν προσβάσιμη και φιλική στους πεζούς , όχι τώρα που για να παρκάρεις καρφίτσα κάνεις τάμα στον Αγιο,για βόλτα  τύπου "νυφοπάζαρο" ούτε κατά διάνοια!
Η χαρά μου λοιπόν ήταν τα θερινά σινεμά, που δεν αφήναμε ταινία για ταινία με τον μπαμπά μου ειδικά και μετά μέχρι το Τουριστικό περίπτερο για την απαραίτητη αγορά του νέου τεύχους του Μίκυ μάους, Μικρού Σερίφη (τι κυνηγός θάμουν αν δεν ενημερωνόμουν;) Τιραμόλα ,Μπλέϊκ κι ο,τι γενικά κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή.
Και φυσικά...ΠΑΓΩΤΑ!!!!
Μπορεί η μαμά-κέρβερος να μην μ' άφηνε να παίρνω απο πλανόδιο που έφτανε μέχρι το σπίτι μας, κι εγω μαράζωνα να βλέπω τ' άλλα παιδιά που έτρεχαν και περικύκλωναν το τρίροδο όχημα του παγωτατζή, αλλά μ' αποζημίωναν οταν κατεβαίναμε στη Χώρα!
Ετσι  τα μπάνια και τα παγωτά ήταν ο μόνιμος υγιής ανταγωνισμός με τ' άλλα παιδιά που βρισκόμασταν  στα παιδικά μας  καλοκαιρινά στέκια.
Μια τέτοια εικόνα μου γεννήθηκε κι έγινε πετρωτό

Και μετά με την ημερολογιακή είσοδο του καλοκαιριού γινόταν της Κολάσεως!!!!
Του Αγιού Γιαννιού του Λουμπαρδιάρη!!! Ο δικός σας Κλήδονας είν τούτος
Εποχή που κάθε νοικοκύρης που σεβόταν το σπίτι και φρόντιζε το περιβάλλον, χωρίς να τα περιμένει όπως σήμερα όλα απο το Κράτος που κατά τ άλλα αναθεματίζει, ξάριζε τα χωράφια του από τα ξερά χόρτα, τους τράφους δίπλα απο το δρόμο και ω του θαύματος!!!! οι τράφοι τότε έβγαζαν μόνο ξερόχορτα όχι καθε λογής πλαστικό και σκουπίδι γκρρρρρ
Συγκέντρωνε λοιπόν τα ξερόχορτα σε σωρούς στη μέση του τράφου, πετάγαμε τα ξεραμένα πια μαγιάτικα στεφάνια και άναβε φωτιά, φουγκαρία τεράστια, που υπο το άγρυπνο μάτι των μεγαλύτερων ήταν η χαρά  αγοριών και κοριτσιών που συγκεντρώνονταν από όλη τη γειτονιά και πήδαγαν ασταμάτητα πάνω απο τις φλόγες, χωρίς νάχουν αίσθηση του φόβου.
Πηδήματα μέχρι τελικής πτώσεως.

και μετά μ' αναψοκοκινισμένα μάγουλα και κατάκοποι πηγαίναμε για ύπνο, βάζοντας οι μεγαλύτερες κι έχουσες σκορδοκαΐλα ποιόν θα παντρευτούν μία ξερή αγκινάρα κάτω απο το κρεββάτι τους.
Αν η αγκινάρα ανθιζε (;;;) θα έπαιρναν ον έκαστη κατά διάνοιαν είχε. Τώρα πόσες απ αυτές τον πήραν θα σας γελάσω, δεν την έβαλα, δεν γνωρίζω.
Ετσι προχωρούσε το Καλοκαίρι μας,χωρίς να μας χωράει ο Τόπος.

Γεμίζαμε εικόνες, συναισθήματα,ανταμώματα κι αποχωρισμούς,γιατί κάθε Καλοκαίρι έρχονταν οι αγαπημένοι μας απο την Πρωτεύουσα και στηνόταν μοιρολόι στο φεύγα,τ αντίθετο με τους εθνικούς εορτασμούς του ερχομού
Αυτά τα Καλοκαίρια μου επανέρχονται στο νου και μαζί με νοσταλγική θλίψη, μου δίνουν έμπνευση  και γίνονται  πέτρινα πετράδια!

Αγαπώ Καλοκαίρι,

τοτε που δε φοβόμαστε ουτε καύσωνες, ουτε βρεγμένα μαγιώ για την κοιλιά μας, τότε που στήναμε το βράδυ τις καρέκλες απέναντι απο τον τοίχο του σπιτιού και βλέπαμε τάχα μου σινεμά απο τα φώτα των αυτοκινήτων που μεγένθυναν στον τοίχο τις σκιές των δέντρων...τότε που τα σπίτια μας μύριζαν αγιόκλημα και γιασεμί

Καλή συνέχεια Καλοκαιριού που μόλις μπήκε φουριόζικο! Ελπίζω κάτι να ξύπνησα και σ εσάς με τούτη τη λογοδιάρροια.