ΔΕΝ δίδονται αντιπαροχή

Είναι εκπεφρασμένη πολλάκις η αγάπη μου στα παλιά σπίτια, τα μισό ή τα πλήρως εγκαταλελειμμένα. 
Αυτά που μόνο οι θύμησες τα ζωντανεύουν πια. 
Αυτά που πέρασαν ζωές από μέσα τους και τώρα στέκουν έρμα. 
Αγαπώ τα παλιά σπίτια, συγκινούμαι ,στέκομαι ,τα θαυμάζω, αναρωτιέμαι, πλάθω εικόνες με το μυαλό μου ακούω φωνές κρυφοκοιτάζοντας από κάποια σπασμένη είσοδο ή ρημαγμένη γρίλια το εσωτερικό τους. 

Γίνομαι δηλαδή ηδονοβλεψίας του παρελθόντος τους!

Είναι εικόνες που δε προσπερνώ ποτέ, αντίθετα με προβληματίζουν, μα πάνω απ όλα με συγκινούν βαθειά, πόσο μάλλον οταν τα βλέπω ρημαγμένα, άπνοα, αφημένα στην τύχη τους. Σαν να μην έζησαν μέσα εκεί άνθρωποι, να μην τα πόνεσαν, να μην άφησαν αποτυπώματα στους τοίχους τους που ακόμα και τα κάδρα αφήνουν! 

Πίκρα.

Μετά από τόσα σπίτια που έχω φτιάξει, νομίζω, αν με γνώριζε ο "Εθνάρχης" τότε που ισοπεδωνόταν η ΑΘήνα,  θα μ είχε εξοστρακίσει. Τόση πια μανία να παραμείνουν όρθια κάποια παλιά, που μόνο ιστορία έχουν ν αφηγηθούν, ειλικρινά δεν ξέρω πόθεν εκπορεύεται!

Έτσι όταν μου δίνεται η ευκαιρία την αρπάζω για ν αποδώσω κάποιο καινούργιο οικοδόμημα. 
Σε κάποια αποστολή υλικών από την Κρήτη και το αγαπημένο ΧΕΙΡΟΚΑΜΩΤΟ, ως προστατευτικό σε ξυλόγλυπτα ήταν κάποια κομμάτια κόντρα πλακέ. 
Ούτε στιγμή δε πέρασε από το μυαλό μου να τα πετάξω, εννοείται! Από την αρχή η ιδέα ήταν το σπίτι, αλλά επειδή δεν είχα τρόπο να κάνω εγκοπές και ανοίγματα, αρα δεν μπορούσαν να γίνουν ένα τετραγωνισμένο, αποφάσισα να τα κάνω συγκρότημα κατοικιών( πρόσοψη για την κυριολεξία)!

Τα ένωσα με συρραπτικό και χρησιμοποίησα  πάστα απο paverpol - pareplast & stone art για την απόδοση του πολυκαιρισμένου και κατά τόπους πάστα κρακελέ. 

Επίσης τα πρώτα υλικά λειτουργούν κι ως σκληρυντής κι όντως έδεσε το τρίπτυχο περισσότερο.

Τα παραθυρόφυλλα είναι chipboard όπως και η μαύρη πόρτα που μοιάζει σιδερένια (και με "μεταλλικό" στέγαστρο απο βεντάλια ξύλινη). Οι άλλες δύο είναι ιδιοκατασκευή από χαρτόνι (όπως και τα περισσότερα που συνθέτουν το σύνολο, μπαλκονάκι εισόδου, ζαρντινιέρα παραθύρου) και η μεσαία επενδύθηκε με κομμάτια από ξύλινη βεντάλια και μια μεταλλική εγκράφα από ζώνη. 

Ολα τα στοιχεία που διακοσμούν το πάνελ είναι τρισδιάστατα.

Λεπτομέρεια απο τις πόρτες

Φυσικά όλα περάστηκαν με χρώματα κιμωλίας. 

Μπήκαν ξυλόγλυπτα εν  είδη σκεπής .

Λεπτομέρεια απο τα παράθυρα

Αυτό το συγκρότημα μου θύμισε κάπως τα Προσφυγικά της Αθήνας, ίσως το χρώμα, ίσως η πολλαπλή εγκατάλειψη, πάντως όπως κι εκείνα, έστω και τραυματισμένα αντιστέκονται και διατηρούν κάποια ζωή στα σπλάχνα τους κι αυτό φαίνεται από τα μισάνοιχτα παράθυρα που μπορείς να δεις στο εσωτερικό τους, ή τ απλωμένα ρούχα.

Το δεύτερο, είναι ένα σπίτι  που συντέθηκε  από 4 κουτιά (3 διαφορετικών τύπων μπισκότων κι ενός τσαγιού) που επίσης χρησιμοποιήθηκε η ίδια πάστα σκλήρυνσης  και παλαιότητας.  

Τα παραθυρόφυλλα είναι die cuts της εταιρίας Stamperia κι ολα τα υπόλοιπα που απαρτίζουν το έργο χειροποίητα κομμάτια από ανακυκλώσιμα υλικά που ολοκλήρωσαν τον κύκλο ζωής τους, αλλά δεν πετάχτηκαν ως άχρηστα πλέον. 

Και σ' αυτό ομως έδωσα σημάδια ζωής. 

Κάτι οι γλαστρούλες, η βρύση που ακόμα τρέχει νερό, κάτι οι φωλιές των πουλιών, δείχνει οτι το σπίτι ακόμα κατοικείται παρά τα χρόνια που κουβαλάει 

Λεπτομέρειες απο τις φωλιές, τη βρύση, το ποδόμακτρο, το φωτιστικό και το κουδούνι της εισόδου, το ρολόι και η κολώνα της ΔΕΗ

Θα ολοκληρώσω την παρουσίαση μου με ενα τρυφερό ποίημα του Γ. Δροσίνη

Τίποτε δεν άλλαξε απ᾿ το σπίτι σου

κι απ᾿ το δρόμο κι απ᾿ τη γειτονιά.

Μόνον η παλιά βρυσούλα στέρεψε

στην αντικρινή σου τη γωνιά.

Τίποτε δεν άλλαξε απ᾿ το σπίτι σου.

Βιαστικός διαβάτης το θωρώ

και, ξεχνώντας πόσα χρόνια πέρασαν,

σα και  τότε πάλι λαχταρώ

Λαχταρώ ν᾿ ανοίξεις το παράθυρο

και στο   διάβα μου άξαφνα να βγεις,

γελαστή παιδούλα καστανόξανθη,

χάραμα απριλιάτικης αυγής.

Σφαλιστό απομένει το παράθυρο

κι αν τ᾿ ανοίξεις, μι᾿ άλλη θα φανεί.

Μόνο στο παράθυρο της θύμησης

βγαίνεις ίδια και  παντοτινή.

 (Γ. Δροσίνης - Το σπίτι σου)

Και επίσημα πλέον, ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!