Η Γυναίκα!

Θέλω να πιστεύω, οτι η συχωρεμένη θα βλέπει απο ψηλά όλη αυτή την έμπνευση που έχει σκορπίσει σ' όλο τον κόσμο και θα γελάει αυτάρεσκα. Αλλωστε πάντα ήταν άνθρωπος ανατρεπτικός και η διαφορετικότητα την ενέπνεε και δεν την απέτρεπε.

Μια γυναίκα, που η ίδια έγινε σύμβολο, έστω και μετά θάνατο, όπως συμβαίνει μ όλους του μεγάλους, αλλά έγινε!

Ανεξάρτητη,ανεπιτήδευτη,ασυμβίβαστη,παθιασμένη και στη ζωή και στις ιδέες, ανυπότακτη, ανυπάκουη, όλα τα "α" τα στερητικά τα 'χε πάνω της. 

Προήλθε απο την μίξη δυο αντίθετων πολιτισμών (Γερμανοεβραίος ο πατέρας-Ισπανομεξικανή η μητέρα) , έγινε κι η ίδια, απο μόνη της, πρέσβειρα της δικής της χειμαρρώδους ιδιοσυγκρασίας.

Ανάπηρη στο σώμα απο παιδί, με ακόμα χειρότερα, το τρομακτικό δυστύχημα που της συνέβη στα 18 της χρόνια, που αντί να το βάλει κάτω, βρήκε τρόπο ν' αντισταθεί και να μεγαλουργήσει. Έκανε τους αφόρητους πόνους της χρώμα, δύναμη και δημιουργία. 

Δημιούργησε μία δικιά της τεχνοτροπία και ξόρκισε τις πληγές της ζωγραφίζοντάς τες. Λοιδόρησε μέχρι και τα τραύματα του κορμιού της, ζωγραφίζοντας το θώρακα που φορούσε μετά το ατύχημα για να μπορεί να στηρίζεται ο κορμός της!

Οπως είπε στον Αντρέ Μπρετόν, οταν της πρότεινε να εκθέσει τα έργα της στο Παρίσι χαρακτηρίζοντάς την σαν "αυτοδίδακτη σουρεαλίστρια", "δεν ζωγραφίζω  όνειρα ή εφιάλτες, αλλά τη δική μου πραγματικότητα".

Αγάπησε με πάθος κι αγαπήθηκε. Εζησε μία αντισυμβατική ζωή χωρίς προκαταλήψεις, με εθισμούς, σε μια δύσκολη εποχή που αυτά δεν επιτρέπονταν και δη στις γυναίκες. 

Δεν μείωσε την ελευθερία της για ν αρέσει και να γίνει αποδεκτή. Επέβαλε τον τρόπο ζωής της ακόμα και στο ντύσιμό της. Εγινε το σύμβολο του Μεξικού και η Πρέσβειρά του

Μέχρι και το θάνατό της δεν αντιμετωπίζεται ως ζωγράφος, ουτε απο το κοινό ούτε απο τους κριτικούς, αλλά ως η συζυγος του Ντιέγκο Ριβέρα. Πρόλαβε να δει την δουλειά της ν' αναγνωρίζεται, μόνο σε μία έκθεση στο Μεξικό και λίγο μετά πέθανε, σε ηλικία μόλις 47 ετών! Ενω δεν πούλησε παρά ελάχιστα έργα της εν ζωή, μετά θάνατον ,αναγνωρισμένη πια, οι τιμές των έργων της εκτοξεύονται και συναγωνίζεται τις τιμές του Πικάσο. 

Η μετά θάνατον αναγνώρισή της και η άκρατη "Φριντομάνια" που επικρατεί σ' όλα τα επίπεδα Τέχνης, έδωσε την απάντηση σ όσους κριτικούς και δημοσιογράφους αναζητούσαν "την αυθεντική έκφραση της λαϊκής δημιουργίας" στα έργα της και την καθιέρωσε στην παγκόσμια συνείδηση.

Οπως και νάχει η Μαγκνταλένα Κάρμεν Φρίντα Κάλο ι Καλντερόν,Φρίντα (Φρίδα, κανονικά διαβάζεται στα Μεξικάνικα) Κάλο,Οι φεμινίστριες την έχουν λάβαρό τους, διότι είναι η μοναδική γυναίκα μέσα στον ωκεανό των ανδρών ζωγράφων. Οι ομοφυλόφιλοι τη θαυμάζουν, διότι είναι πρόσωπο του περιθωρίου που κατόρθωσε και ξεπέρασε όλα τα εμπόδια, σε πείσμα του κατεστημένου. Οι κομμουνιστές τη λατρεύουν, διότι υπήρξε δική τους. Κι ολος ο κόσμος υποκλίθηκε στη προσωπικότητά της, πρόλαβε να ζήσει τόσα πολλά όσα δεν φτάνουν σ άλλους όσες ζωές και να ζήσουν

Μ' αυτές τις σκέψεις και το θαυμασμό γι αυτή την αδάμαστη γυναίκα, προέκυψε κι αυτή η ασυνήθιστη  δημιουργία, όταν είδα ένα μετρίου μεγέθους τουρτόδισκο και πάλευα στα χέρια μου ένα μαύρο χαρτί.

 Αφαιρετικά λοιπόν, αλλά άκρως χαρακτηριστικά, θεωρώ ,βγήκε το "πορτραίτο της Μεξικανής ζωγράφου. 

Στη συνέχεια τακτοποιώντας τα εργαλεία της κουζίνας και προσπαθώντας να βάλω κάπου ένα μεταλλικό σουβλί για σουβλάκια με ξύλινη βάση, είδα πόσο ταίριαξε οταν στερεώθηκε υποτυπωδώς πάνω του ο τουρτόδισκος.

Ετσι, το κόλλησα στο πίσω μέρος, κάλυψα μ' άλλο ένα μαύρο χαρτόνι  κι όλο μαζί, το στερέωσα στο στόμιο ενός μπουκαλιού από άρωμα, που κάποια στιγμή είχα κάνει decoupage με λουλουδάτο ριζόχαρτο και κρακελέ δύο συστατικών (εφέ πορσελάνης) και έμοιαζε τόσο με μπούστο και λουλουδάτο φόρεμα! Αλλωστε και η ίδια είχε υιοθετήσει το ντύσιμο των ιθαγενών Τεχουάνα, που έγινε το σήμα κατατεθέν της.

Μ αυτή την δημιουργία λοιπόν με πρότυπο αυτή τη γυναίκα θέλω να ευχηθώ σ όλες τις γυναίκες που καθημερινά αγωνίζονται, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.