Ολιβερ Τουίστ (Oliver Twist) απο γυαλί

 Εj αιτίας ενός σερί μεταγαμήλιων ιώσεων, μην είμαι αχάριστη να πω οτι, ξεκουράστηκα απο κάθε έννοια και φροντίδα και ασχολήθηκα περισσότερο με τις δημιουργίες, που τόσο μου είχαν λείψει!

Η αλήθεια είναι οτι δημιουργίες ήταν και οι του γάμου, όμως, αυτές ήταν "υποχρεωτικές" να γίνουν και μάλιστα σε συγκεκριμένο χρόνο, εγώ πάλι αρνούμαι να μπω σε τέτοια καλούπια και έτσι, όποτε εύρισκα χρόνο, όλο και κάtι έφτιαχνα ενδιάμεσα των άλλων υποχρεώσεων. 

Αυτό είναι και μία απάντηση στην απορία της Στεφανίας μας "μα καλά εσύ δε σταματάς ποτέ;"!

 Οχι δεν σταματώ ποτέ. Το μυαλό γυρίζει συνεχώς γύρω απο το τί θα φτιάξω

Και είχα λοιπόν να πιάσω και τις πετρούλες μου, δεν θυμάμαι καν πια ήταν η τελευταία φορά.

΄Η μάλλον τώρα θυμήθηκα και ανέφερα κιολας τ' όνομά της!!!!

 Ετσι, με αφορμή κάποια δωράκια που ήθελα να κάνω, ξαναβγήκαν στην επιφάνεια τα γυαλάκια αυτή τη φορά κι είναι η πρώτη που φτιάχνω πίνακα εξ ολοκλήρου με γυαλάκια.

Πρέπει να σας εχω πει (αλλοίμονο στα δεκαπέντε χρόνια να μην τοχω ξαναπεί), οτι το πρώτο βιβλίο που διάβασα στα πολύ παιδικά μου χρόνια ήταν ο Ολιβερ Τουιστ.

 Ένας ξάδελφός μου είχε μία παιδική βιβλιοθήκη, ολ' αυτά τα γνωστά Ντίκενς, Εκτορα Μαλό, Αντερσεν,  και πήγαινα και δανειζόμουν βιβλία και δεν τα χόρταινα. 

Πόσες φορές διάβασα τον Ολιβερ Τουίστ ουτε που θυμάμαι κι άλλες τόσες πάσχισα μαζί του, πόνεσα, έκλαψα (απο τότε μου έμεινε το κλαψιάρα), μαζί τριγυρνούσαμε στα ορφανοτροφεία  και στους βρώμικούς δρόμους του Βικτωριανού Λονδίνου προσπαθώντας να βρει τροφή κι αγάπη, αλλά και πελάτες να ξαφρίσει, υπο τις οδηγίες του αλητήριου που τα καθοδηγούσε

Πόσα όμορφα ταξίδια μου προσέφεραν αυτά τα βιβλία, πόση ευαισθησία γέμισαν την παιδική μου ψυχή, πόσα με δίδαξαν και πόσο με στεναχωρούσαν οι περιπέτειες των ηρώων και πόσο τυχερή ένοιωθα που δεν ήμουν κάποια απ αυτά που που διάβαζα και με πονούσαν! 

Με δεδομένο οτι για αρκετά χρόνια ήμουν μοναχοπαίδι, αλλά και μετέπειτα η διαφορά ήταν μεγάλη με τον αδελφό μου, το βιβλίο ήταν η ωραιότερη συντροφιά των παιδικών μου Καλοκαιριών, ειδικά που είχα  άπλετο χρόνο ν' ασχοληθώ μ ό,τι με ευχαριστούσε! 

Και ολα αυτά αποτέλεσαν και μία πυξίδα για το μέλλον

Αγάπησα βαθειά και ουσιαστικά τη λογοτεχνία.

Η σύνδεσή μου με τα βιβλία δεν σταμάτησε ποτέ, ακόμα και τώρα που οι ώρες δεν επαρκούν, για όλα όσα θάθελα να κάνω, τα βιβλία πάντα είναι εκεί, πάντα αναπληρώνω κενά και πάντα προμηθεύομαι νέες εκδόσεις, παρόλο που το βιβλίο έχει απομονωθεί απο τη νέα γενιά και με λυπεί βαθειά αυτό. 

Εγω αδυνατώ να διαβάσω ενα βιβλίο αυτό μία οθόνη. 

Μ αρέσει το φυλλομέτρημα, το μελάνι, η μυρωδιά του χαρτιού και τα τελευταία χρόνια, που ψάχνω και στα ιντερνετικά παλαιοβιβλιοπωλεία, η χαρά μου είναι απερίγραπτη οταν βρίσκω το αντικείμενο το πόθου και φαίνεται οτι ειναι διαβασμένο και οχι της κόλλας και κάποιες φορές , εχει και ιδιόχειρη αφιέρωση του συγγραφέα και νοιώθω πολύ τυχερή για το νέο μου απόκτημα.

Θεωρώ οτι αυτή η αγάπη και η συνήθεια που πέρασε και στην κόρη μου, απο τις ατέλειωτες ώρες αγκαλιάς και διαβάσματος, εγινε η επιλογή της και για την επαγγελματική της ιδιότητα. Λογοτεχνική μετάφραση! 

Μπορεί να μην το εξασκεί στην πράξη ομως απο τη στιγμή που οι βάσεις είναι γερές ποτέ δεν ξέρεις τί επιφυλάσσει το μέλλον.

Και μετά απο όλη αυτή την φλυαροεισαγωγή να σας δείξω και το έργο.

Η βάση είναι μία εικόνα απο ριζόχαρτο που παραπέμπει νοητά στην εποχή που εκτυλίσσεται η ιστορία του μικρού τρυφερού Ολιβερ και δυο φιγούρες αποκλειστικά απο γυαλάκια της θάλασσας (εκτός απο το παντελόνι του κυρίου), ενός ευτραφούς αριστοκράτη  που διαβάζει αμέριμνος το βιβλίο του, ενώ ένα μικρό χαμίνι, έρχεται ύπουλα απο πίσω του, να του κλέψει το πορτοφόλι. 

Μία σκηνή εμπνευσμένη απο το βιβλίο του Κάρολου Ντίκενς που με τόση γλαφυρότητα περιέγραψε τη φρίκη μιας εποχής για μια κοινωνία που ήταν χωρισμένη σε πάμπλουτους , άσπλαχνους και αναίσθητους και υπερβολικά φτωχούς που τυφλώνονταν απο την πείνα και η παιδική εργασία ήταν αυτονόητη γιατί η αύξηση της παραγωγής με τις μηχανές και ο ανταγωνισμός με τις άλλες Χώρες, έπρεπε να κρατήσουν χαμηλά τα ημερομίσθια κι αυτά μόνο με την παιδική εργασία το επέβαλαν

Αυτό ήταν και το χαρακτηριστικό στην πλειοψηφία του 19ου αιώνα, η φτώχεια των μαζών σ' ένα φόντο αυξανόμενης ευημερίας 

Είναι το πρώτο μυθιστόρημα που γράφτηκε στην αγγλική γλώσσα έχοντας ως πρωταγωνιστή ένα παιδί.

Ο Ντίκενς δήλωσε ότι: «με τις περιπέτειες και τη δυστυχισμένη ζωή του μικρού Όλιβερ, θέλησα ν' αποδείξω ότι το πνεύμα του καλού καταφέρνει πάντα να υπερνικά κάθε αντίξοη περίσταση και τελικά να θριαμβεύει».

Τελικά το πνεύμα του καλού τα κατάφερε; Τί λέτε;