Πόσο Μάϊο αντέχεις;

 Μάιος,  Άνοιξη, η Γιορτή της Μητέρας όλα μαζί και πως να τα προσπεράσεις; 
Μ' ένα ποίημα λοιπόν του Κωστή Παλαμά συγκεράζω όλα αυτά μαζί

 ΜΑΙΟΣ

Ο Απρίλης ξανθός, αρχοντιά φημισμένη, ζαχαρένια θωριά, ο Απρίλης πεθαίνει·και ο Μάης απάνου του γέρνει,χαροκόπος λεβέντης, μα δίχως μυαλά,και του φρόνιμου Απρίλη τα μάτια σφαλά,και τα πλούτη του παίρνει. Ο Απρίλης σωρούς θησαυρούς και καλούδια,τί πουλιά, τί νερά, τί δροσιές, τί λουλούδιαστα παλάτια τα πράσιν’ αφήνει!Κι απ’ την ίδια στιγμή και απ’ την πρώτη βραδιάνά ο Μάης· αλύπητα δίχως καρδιάτα ξοδεύει, τα χύνει. Με τ’ αηδόνια καλεί τη χαρά και τη χάρη·όπου νιότη, παιδί, λυγερή, παλικάρι,όπου φτώχεια, όπου πλούτος γελάει,του γλυκού μηνυτή καταφτάν’ η λαλιά·η ζωή με ολάνοιχτη τρέχει αγκαλιάστο τραπέζι του Μάη.Της αυγούλας το φως πολυέλαιον έχουν,τραγουδούν κι αγαπούν και θερίζουν και τρέχουν.Στ’ αποφάγια, σαν πρόβαλ’ η μέρα,φεύγ’ η νιότη χορτάτη και φεύγ’ η ζωή,στις αγάπες η χάρ’, η χαρά στη βοή,το παιδί στη μητέρα!

-Τὸ στεφάνι ποῦ βλέπεις, αὐτὸ τὸ στεφάνι,
Ἀπ' τὰ πλούτη τοῦ Μάϊ ἐγὼ τὤχω κάνει,
Μητεροῦλα, μὲ λουλούδια χίλια·
Ταπεινὰ κι' ἀκριβὰ, εἶνε μία χαρά·
Πῶς ταιριάζουνε, κύττα ζαμπάκια λαμπρὰ
Μὲ φτωχὰ χαμομήλια.

»Ὅλα τ' ἄνθη, μητέρα, δὲν εἶν'ἀδελφάκια;
Σὲ γαστροῦλες καὶ κήπους, ἀγροὺς καὶ ῥυάκια,
Μιὰ δροσιὰ, καὶ μικρὰ καὶ μεγάλα ;
Νὰ πονῶ τὰ φτωχὰ δὲ μοῦ εἶπες ἐσύ ;
Ὅλα τἄθελα· τ' ἄλλ' ἀπ' ἀγάπη χρυσῆ,
Ἀπὸ ἔλεος τ' ἄλλα!

»Ποιὸ παιδὶ σὰν ἐμὲ τέτοια ἔχει μανούλα ;
Τίνος ἄλλου ἀνθοὶ ἔχουν τέτοια δροσοῦλα ;
Τέτοια χάρι καὶ μύρο καὶ χρῶμα ;
᾿Σ τοῦ σπητιοῦ μας τὴν πόρτα θ' ἀνθῇ κρεμαστὸ
Ὡς τὴν ἄλλη χρονιὰ ποῦ θ' ἀλλάξω κι' αὐτὸ
Μὲ καλλὶτερ' ἀκόμα.»

«-Ὦ παιδί μου, ὁ Θεὸς ἕνα ἄλλο στεφάνι
᾿Σ τὴ μεγάλη μικρή σου καρδιὰ ἔχει βάνει
Ἀπὸ ἄλλου Μαγιοῦ ὡραιότητα
Μοσχομύριστο πάντα κι' ὁλόλευκ' ἀνθεῖ·
Μὰ σὰν γείρῃ ξερὸ δὲ' 'μπορεῖ ν' ἀλλαχθῇ·
Καὶ τὸ λὲν α θ ω ό τ η τ α».

Κωστής Παλαμάς

ΕΣΤΙΑ Τεύχος Ἀριθ. 335 ΕΤΟΣ ‘Ζ, 30 Μαΐου 1882