- Yes, I do!

 Αχ έτσι και ειπωθεί αυτή η πρόταση...τρεχάτε ποδαράκια μου!!!
Οχι καλέ, μην παρερμηνεύσετε, δε μου έγινε εμένα πρόταση γάμου και αποδέχθηκα, πιά φαγωθήκατε τόσα χρόνια "δε θα γίνεις", "δε θα γίνεις;...θα δεις" ! Έτσι έγινα και ησυχάστε εσείς, ανησύχησα εγώ 😵
Ένα βράδυ στα καλά καθούμενα εκεί που πήγαινε να κατακάτσει το κομφετί και η σερπαντίνα και να ξεκινήσει η Σαρακοστή να αποτοξινωθούμε, έρχεται στο κινητό  ένα χέρι μ'  ένα δαχτυλίδι με μια πέτρα ΝΑΑΑ 💎με το συμπάθιο, σαν εκείνο που έψαχνε η κυρά Καλλιόπη_Γεωργία Βασιλειάδου στην καφετζού  στο ντελβέ του καφέ ή στον Ηλία του 16ου , αν ενθυμείστε 😉 
Κοτρώνα, μιλάμε 💍
Ένα σοκ ομολογώ το έπαθα, παρότι το πράγμα τράβαγε 3 χρόνια τώρα, κι όλο "γρηγορείτε και προσεύχεστε" ορμήνευα το γιο μου. Αλλά τελικά τη δεδομένη στιγμή μ έπιασε εξ απήνης!

 Έπρεπε να πάει στη Μονεμβασιά να τον πιάσει το ρομαντικό του (σόι πάει το βασίλειο) και ν' αποφασίσει να απαντήσει θετικά στην άλλη ατάκα του αλησμόνητου ελληνικού Κινηματογράφου "Γαμπρός ή ..." (όξω και μακρά τέτοια κουβέντα)
Η μία λοιπόν φόρεσε το δαχτυλίδι και η μάνα άρχισε να τρέχει και να μη φτάνει, να ετοιμάσει τα δώρα για το επίσημο μπάσιμο του γαμπρού στης νύφης! 

Κάποτε βέβαια η ιεροτελεστία ήταν πολύ αλλιώς, αλλά είπαμε να κρατήσουμε κάτι από το τυπικό, μην τα εκποιήσουμε όλα στο βωμό τση μοδός!
Παλιά λοιπόν με το που έδενε ο γάμος πήγαιναν τα συμπεθέρια  στο σπίτι της νύφης με κανίσκια και δίσκους με γλυκά και κουφέτα. 

Δεν θα επεκταθώ στα δικά μας έθιμα του γάμου που έχουν καταγραφεί λεπτομερώς από την Καθηγήτρια φιλόλογο κα Μαίρη Ρουκανά-Αμπελά, στο βιβλίο της "Οι σταθμοί της ανθρώπινης ζωής στη Ζάκυνθο" (εκδόσεις ΤΡΙΜΟΡΦΟ), διότι τα πράγματα άλλαξαν εκ βάθρων και ούτε εμείς τηρήσαμε την σειρά των παλιών, όμως εγώ ήθελα να προσφέρω ένα ανάλογο κανίσκι στους συμπεθέρους μου μέσα από τη δική μου οπτική και καλλιτεχνική φαντασία 😉
Αντί για δίσκο λοιπόν, σκέφτηκα ένα ευμεγέθες κουτί, στυλ καπελιέρας, και μέσα να χωρέσει διάφορες συσκευασίες με τα γλυκίσματα. 

Η παραγγελία του κουτιού έφτασε αισίως στη Λάρισα, που όντως με λαχτάρησε τρις 😰, αλλά εκεί το βρήκα στα μέτρα και στο χρώμα που το ήθελα. Δε θα επεκταθώ ούτε στις λοιπές παραγγελίες προκειμένου να ολοκληρωθεί, διότι όλα έγιναν  μετ' εμποδίων, με αποτέλεσμα να φτάσουμε μήνα για να συγκεντρωθούν όλα και να ολοκληρωθεί το δώρο.
Θα μείνουμε λοιπόν στο κουτί, το οποίο ντύθηκε με τύπου βελούδο ύφασμα (τα υφάσματα ευγενική χορηγία του ταπετσέρη μου) σε παλ χρωματισμούς γκρι-μπεζ, στο καπάκι ένας τουρτόδισκος ντύθηκε με ίδιου τύπου ύφασμα, σε απόχρωση baby powder και πάνω του κολλήθηκε ένα ξυλόγλυπτο ζεύγος αγγέλων που έβαψα. Κολλήθηκε πάνω στο καπάκι και γύρω γύρω κολλήθηκε κορδόνι στις μεικτές αποχρώσεις γκρι-μπεζ και ροζ και στη μία μεριά του κύκλου κολλήθηκαν δυο τριαντάφυλλα με μια βελούδινη κορδέλα.  

Η περίμετρος του καπακιού στολίστηκε με ξυλόγλυπτη τρέσσα χρωματισμένη στα ίδια χρώματα και επειδή ήταν μικρότερου μεγέθους από τη βάση, ολοκληρώθηκε με το ίδιο διπλόχρωμο κορδόνι .
Στη βάση του κουτιού κόλλησα δαντέλα Chantilly (σαντιγύ). 

Το εσωτερικό που στρώθηκε με τούλια από μπομπονιέρες σε υπόλευκο και ροζ, περιείχε διαφορετικού ύψους γυάλινα, τα οποία στολίστηκαν επίσης με βαμμένα ξυλόγλυπτα και δαντελίτσα μ' ένα μικρό τριανταφυλλάκι. 

Το ένα χώρεσε κουφέτα, το άλλο αμυγδαλωτά, το τρίτο μπεζέδες χειροποίητους σε εκρού και ροζ χρώμα (αμ πώς! 😜) και το μπουκαλάκι λικέρ τριαντάφυλλο. Έραψα  και ένωσα Δυο καρδούλες με τα μονογράμματα των παιδιών από τα ίδια με το κουτί υφάσματα  . Ψεύτικα ροδοπέταλα και αληθινοί λεμονανθοί σκορπίστηκαν μέσα στο κουτί ανάμεσα στα βάζα. 

Ηθελα το περιεχόμενο του κουτιού νάναι λειτουργικό και να μην μείνει απλά ένα κουτί, όσο ωραίο κι αν είναι, σκέτο, αλλά να χρησιμοποιηθούν σε διάφορες χρήσεις.
Απόλαυσα ολη τη διαδικασία κατασκευής του κουτιού, γιατί εκτός από σκέψη είχε και πολύ αγάπη και έτσι το κράτησα περήφανη στην αγκαλιά μου, να το προσφέρω στη φίλη-συμπεθέρα, που φυσικά ενθουσιάστηκε
Τώρα θα έρθω σ' ένα άλλο φλέγον θέμα που μας απασχολεί οταν στους γάμους δεν έχουν λίστα γάμου και θέλεις να τους δώσεις χρήματα να τ αξιοποιήσουν κατά τις ανάγκες τους.
Εμένα πάντα μ άρεσε τα δώρα μου να "μιλάνε" για το νοιάξιμό μου και να μη θεωρούνται οτι απλά ξεπέταξα μία υποχρέωση. 

Ετσι όταν παντρεύτηκε ο συνομήλικος με το γιο μου γιος της καλλιτερής μου ξαδέλφης, δε θέλησα να του βάλω ενα ποσόν σ'  ενα φάκελο και να το χώσω βιαστικά σε κάποια τσέπη ή τσάντα τους.
Είχα βέβαια μία "προϋπηρεσία " μ' ένα δώρο βάφτισης (εκεί η πλάκα ήταν οτι άργησαν μέρες να καταλάβουν οτι δεν ήταν απλά μία κάρτα-ενυδρείο, αλλά τα ψαράκια ήταν χρήματα! 😂) έτσι  επιδόθηκα σε μία άλλη δημιουργία γαμήλιου-δώρου  🎁
Είχα ένα αυτοκινητάκι μινιατούρα, κόλλησα μπροστά μια "νυφική ανθοδέσμη", στα καθίσματα οδηγού και συνοδηγού τα αρχικά του νυφόγαμπρου σε χάντρες που είχα, πίσω ένα τούλινο φιόγκο πάνω απο την πινακίδα "Just married" (αμερικανιά θα μου πείτε, αλλά νέοι είπαμε 😉)

 και από κει κρέμονταν μεταξωτά σκοινάκια με τα χρήματα, που τύλιξα οσο πιο σφιχτά μπορούσα να μοιάζουν με ντενεκεδάκια (το μέγεθος βέβαια δε βοηθούσε, αλλά η σκέψη μετράει και η φαντασία)

Βρήκα κι ένα κουτί ακριβώς στα μέτρα του αυτοκινήτου, λες και τοχα παραγγελία και αφού στολίστηκε μέσα έξω, ολοκλήρωσε το δώρο μου!
Δεν φαντάζεστε πόσο όμορφα ένοιωσα, όταν τόσο η ξαδέλφη μου, όσο και η νύφη ανέβασαν το δώρο με κολακευτική αναφορά στα  μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η ξαδέλφη μου την άκουσα τόσο ενθουσιασμένη στο τηλέφωνο να μ ευχαριστεί, οχι τόσο για τα χρήματα, αλλά για ολο το κονσεπτ

Αναμνήσεις μένουν οι ωραίες στιγμές, λέει το τραγούδι κι εγώ θέλω κάθε στιγμή που αφιερώνω σε κάποιον νάναι μοναδική, όπως του αξίζει, και να δίνω έμπνευση και στους άλλους, όπως εγώ παίρνω από παντού!
 και κλείνω μ' ένα γαμήλιο τραγούδι του τόπου μας 

Χαράς τη μάνα του γαμπρού

της πεθεράς τη νύφη

που έκανε τέτοιο γιο

και παίρνει τέτοια νύφη!

και θα σας ευχηθώ: ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΠΑΙΔΙΩΝΕ ΣΑΣ!

Αυτά ήταν τα ευχάριστα που περίμεναν καιρό να ειπωθούν που σας έλεγα 😉 μην περιμένετε αδίκως κάτι άλλο, όσο για τα του γάμου ,εκτός απροόπτου πάμε για το 2024 (διαφωνώ μεν ,δεν παρεμβαίνω δε)