Απατρονάριστα

Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη!
Σπουδαία τα λάχανα! θα πείτε απο μέσα σας, όξω σας, εγώ δεν ακούω και συνεχίζω.
Επειδή όλο και λιγότερο χαρουμενοποιούμαι, αυτό θέλω να το μοιραστώ μαζί σας κι ας είναι ντάλα  μεσοκαλόκαιρο και έχουμε μείνει τρεις κι ο κούκος.
Πολλές φορές έχω ζηλέψει (με την καλή έννοια) δημιουργίες που έχω δει στο διαδίκτυο.
Κάποιες φορές προσπάθησα ν ακολουθήσω και τα κατάφερα,άλλες δε τόλμησα καν.
Σε μια τέτοια έξαρση ζήλειας αγόρασα και τη ραπτομηχανή από τη γνωστή αλυσίδα Σ/Μ!
Έβλεπα τις πάνινες δημιουργίες ντόπιων και ξένων και έσταζε φαρμάκι η ζήλεια!
Με τον καιρό συσσωρεύονταν και υφάσματα. Άλλα από ανακύκλωση ρούχων που δεν έκαναν πια, άλλα αγοραστά, άλλα δώρα.
Πέρα από κάποιες μικρές δημιουργίες   δεν είχα κάνει κάτι αξιόλογο
ραπτικώς.
Μέχρι που μου κόλλησε στο μυαλό να φτιάξω μία τσάντα!
Έτσι, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς πατρόν και το σπουδαιότερο ΧΩΡΙΣ ραπτομηχανή!
Διότι η ραπτομηχανή κάθεται και με κοιτάζει αφ υψηλού, που ό,τι κάνω το κάνω ιδροκοπώντας χειρωνακτικά. Τώρα ποιά φταίει από τις δυο μας και δε φουλάρουν τα γκάζια,θα σας γελάσω.
Η αλήθεια είναι οτι προσπάθησα να τη ρεγουλάρω, διαβάζοντας ξανά-μανά το εγχειρίδιό της,αλλά δε φωτίστηκα κι αυτή μπλοκάρισε κιόλας κι ησύχασα.
Έτσι όπως είπαμε χωρίς πατρόν, αλλά με το μάτι (έχω κακή σχέση με κάθε μέτρο), έκοψα το ύφασμα (μεγάλος έρωτας ο floral!) το φόδραρα με ένα τρυφερό ροζ ριγέ  (έφαγα τα πόδια μου στην Πάτρα να ψάχνω υφασματάδικο, κι ήταν κι ένας στρέουλας πωλητήήής, Παναγία μου! να μη το χρησιμοποιήσω που τοφερα-μαζί μ άλλα- ως τρόπαιο;)

εσωτερικό τσεπάκι

Νομίζω οτι έδεσαν άψογα.
Μετά άρχισε το καρίκωμα, πρόσθεσα εσωτερικό τσεπάκι για το κινητό (μια καρδούλα για τη  μέση και φιτιλάκι απο το ροζ ριγέ), θηλίτσα να κρεμιώνται τα κλειδιά μην τα ψάχνω (όπως πάντα στα άδυτα της κάθε τσάντας) και στο τέλος η αναζήτηση λύσης χεριών.
Ήθελα ν αποφύγω το προφανές, άλλωστε δεν είχα κι άλλο ύφασμα  εκ του floral, ίσα-ίσα ήταν τ άτιμο.
Θυμήθηκα, οτι κάπου έβοσκαν κάτι χερούλια, από ανακύκλωση κι αυτά, γιατί είχα σκεφτεί και τη λύση της καβίλιας (θα εφαρμοσθεί σε προσεχές project), αλλά απορρίφθηκε μόλις ανακαλύφθηκαν τα χεράκια, που ευτυχώς μπορεί να φέρνω τα πάνω κάτω στο εργαστήρι ψάχνοντας διάφορα κατά καιρούς,αλλά στο τέλος βρίσκονται  καταχωνιασμένα σε απίθανα μέρη!
Κι αφού η προεργασία ολοκληρώθηκε, πήρα την άγουσα για ξένη ραπτομηχανή.
Η γλυκειά μου θεία, που απο μικρό παιδί με ντύνει και με στολίζει (μικρή έραβα και τα νύχια μου στη ραπτομηχανή της! τόχα βρει φαίνεται πολύ αστείο,να χώνω το δάχτυλο κάτω απο την πατούσα της μηχανής την ώρα που έραβε,χαχαχα έχω προϊστορία στην τρέλα) ,πάντα πρόθυμη, μου παραχώρησε τη δική της, για να κάνω τ όνειρό μου πραγματικότητα.
Κατόπιν αυτών, δε δικαιούμαι νάμαι χαρούμενη;
Μια τσάντα ολότελα από τα χεράκια μου! μην είστε σκληρές,ένα γαζί έκανε άλλος.

Πάνινη τσάντα,με συρραφή δύο υφασμάτων floral-ριγέ και ξύλινα χερούλια

Είμαι πολύ περήφανη!
Δε συμφωνείτε; αν όχι, μην το πείτε δυνατά και μου κόψετε τη φόρα, σεβαστείτε το χώρο μου που έχει τιγκάρει υλικά, κάπου πρέπει να χρησιμοποιηθούν...

Υ.Γ. Αυτή η ανάρτηση αφιερώνεται στο Κορινάκι, που ήθελε κάτι χαρούμενο και αισιόδοξο.
Επειδή γνωρίζω απ αυτές τις ανάγκες που σε πνίγουν, στην αφιερώνω με πολλή ΑΓΑΠΗ!