Ζεις το όνειρο,αλλά...

Ετσι, μου ήλθε ένα μήνυμα, πριν εκπνεύσει οριστικά κι αμετάκλητα το κινητό μου. 

Και η αλήθεια ήταν αυτή, ΖΟΥΣΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ...αλλά... ήδη οι μέρες πλησίαζαν στην λήξη τους...όπως κάθε τι ωραίο, που μας απανταίνει στη ζωή μας!

Όταν  έφευγα σας είχα υποσχεθεί ρεπορτάζ απο την Κρήτη και παρόλο που τα διαβάσατε ήδη,  εδώ  κι   εδώ  και εδώ επίσης, και παρόλο που μόλις πάτησα το πόδι μου μετά απο ένα μακρύ και κοπιαστικό ταξίδι επιστροφής, κι επειδή  είδα ανησυχία να καθρεφτίζεται στα μέιλ μήπως ξεχάστηκα και δεν...(κάποιοι ίσως να βλαστημούν και την τύχη τους που δεν...χαχαχα) θα καταθέσω και εγω τη δική μου  άποψη εν θερμώ, που κάθε μέρα που περνούσε, αναρωτιόμουν αν το έζησα πραγματικά.

Απο το Φεβρουάριο είχε φτάσει η πρόσκληση, όμως και τότε και αρκετά αργότερα τίποτα δεν ξάνοιγε τη γκριζάδα του ουρανού μου και τίποτα δεν μ άφηνε να ελπίσω οτι, τούτο το ταξίδι που απο φοιτήτρια το ποθούσα, θα γινόταν. 

Πόσο μάλλον τώρα, που είχα και ένα και δύο και τρείς και τέσσαρις και βάλε λόγους να γίνει...

Η τύχη όμως καμιά φορά αποφασίζει να μη με κοντράρει κι έτσι ήρθε με το μέρος μου. 

Και πάλι δε τολμούσα να κάνω σχέδια, παρά τις περί του αντιθέτου προτροπές των φιλενάδων και την προσπάθεια οργάνωσής του.

Τέλος πάντων, άρχισα να το πιστεύω μόνον οταν πατούσα το πόδι στα σκαλιά του αεροπλάνου!

Η καρδιά φτερούγιζε περισσότερο απο τους έλικες του αεροσκάφους και θαρρείς με το βλέμμα τραβούσα τα μίλια να λιγοστέψουν.

Δε αποθαρρύνθηκα ούτε οταν ο αέρας μας έπαιρνε και μας σήκωνε κι ας ήταν καρυδότσουφλο το όχημα, ήμουν σίγουρη για την προσγείωση κι ανυπομονούσα κι ας γινόταν όπως-όπως.

Τα μάτια προσπαθούσαν να εντοπίσουν τα σημεία και ίσως ν ανακαλύψουν και πρόσωπα απο ψηλά. Οχι οτι μου ήταν άγνωστα, κάποια όχι, απλά ανυπομονούσα!

Οταν φτάσαμε στο Ξενοδοχείο  ούτε σκέψη για ξεκούραση, τέτοια αγωνία ούτε νύφη!

Και ήγγικεν η ώρα...

Και άνοιξαν αγκαλιές, κι φωτισαν χαμόγελα και έλαμψαν πρόσωπα κι ας γίναμε θέαμα στις παρακείμενες καφετέριες. 

Εμείς γι αυτή τη στιγμή ζούσαμε! 

Τόσος χρόνος μεσολάβησε με απρόσωπα σχόλια, με προσωπικά μηνύματα, με ενδιαφέροντα τηλεφωνήματα και τώρα απλά απολαμβάναμε τη συνύπαρξη! 

Μόνο αυτή υπάρχει στο δικό μου το αρχείο, οι υπόλοιπες θα παραμείνουν ανεκτύπωτες...

Σε ποιόν θα δίναμε λογαριασμό;

Ημασταν τέσσερις γυναίκες αλαλάζουσες και τρείς σύζυγοι σε αφασία, αλλά χαμογελαστή αφασία!

Το βραδυ παρά την κούραση του ταξιδιού, το ξενύχτι μετά κρεοφαγίας και ρακοποσίας,πάλι ο ύπνος δεν ερχόταν κι όταν πια μου σφαλισε τα βλέφαρα,πήρε το χαμόγελο που ήταν μόνιμα χαραγμένο στα χείλη και το απίθωσε στο μέρος της καρδιάς , να μένει και να γλυκαίνει με την ύπαρξή του τις αναμνήσεις μιας γεμάτης μέρας! 

Κι αν με είδατε σε  φωτογραφίες πιο πολυφωτογραφημένη απο τη Μενεγάκη με το Ματέο, μη τις πιστέψετε,ζήσαμε και αποκομίσαμε πολλά περισσότερα απο ο,τι αυτές μαρτυρούν!

Καμία φωτογραφία και καμιά περιγραφή όσο γλαφυρή κι αν είναι δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδώσει τα συναισθήματα που έπαιζαν πινγκ-πονγκ στο τραπέζι και μέλωναν (ίσως νάκαναν δουλειά και οι λουκουμάδες που μέτρησες απόντες πονηρό Μπαρμπουνάκι), ξεδιψούσαν στην αψάδα της ρακής και δροσίζονταν ή απο τις φυλλωσιές της νυχτερινής ρεματιάς ή της θαλάσσιας αύρας.

Πως μπορούν να περιγραφούν αυτά;

Οπως λέει η μαιτρ του είδους Αλκυόνη Παπαδάκη (στο "Αμάν...Αμάν!")

"Η αγάπη δεν είναι βίδα,να τη χρησιμοποιείς όπου χρειάζεται. Δεν είναι ρουλεμάν. 

Ονειρο είναι. Αρωμα! ερχεται και σου μελώνει την ψυχή σαν αμανές. Απο εκεί κι εκεί μη το ψάχνεις" 

Οι φωτογραφίες απλά υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν την αίσθηση, οτι, ΟΧΙ δεν ήταν όνειρο!
Πραγματικότητα ήταν που την κάναμε να μοιάζει ονειρική!

Δεν ξέρω αν ήμουν αυτό που περιμένατε, δεν ξέρω αν μοιάζω με την Άρτεμη, θεά του κυνηγίου,όπως είπε η Ρόζα μου,ξέρω οτι σίγουρα ένοιωσα  Ωραία Ελένη!

Και για να μην αδικήσω ούτε τις Χανιώτισες φίλες μου, που κι εκεί η υποδοχή ήταν απρόοπτη και παρά την έκπληξη, μοναδική, για άλλη μια φορά θα βροντοφωνάξω :ΕΙΜΑΙ ΤΥΧΕΡΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΜΟΥ!

Μισή νύχτα και μισή μέρα έφτασε να νοιώσουμε μια ζωή! 

Κι αυτή όμως λίγη θα μας φαινόταν, όπως η μισή μέρα και η μισή νύχτα, αλλά μετράει πώς την εισπράξαμε...(διαβάστε παρακάτω, μέχρι και η Παπαδάκη με σιγοντάρει!)

"Κι αυτός που βρίσκει το τραπέζι έτοιμο μη νομίσεις οτι χορταίνει. Μπορεί νάχει μπροστά του και του πουλιού το γάλα κι ο ίδιος να ψοφάει απο την πείνα. Γιατί η ουσία μάτια μου, δεν είναι τι έχεις μπροστά σου, αλλά πως το δέχεσαι, απο πού ανοίγεις τρύπα να περάσει μέσα σου.

Απο το μυαλό; απο τα νεφρά; απο την τσέπη του παντελονιού; απο πού...

Μάθε λοιπόν, πως εμείς ανοίγουμε τρύπα απο την ψυχή. Κι αυτό είναι που μας κάνει να διαφέρουμε απο τους υπόλοιπους. Εμένα, τώρα που γέρασα, η ψυχή μου είναι χιλιοτρυπημένη. Κόσκινο. γιατί έχει δεχτεί πολλά. Γιατί τάχει δεχτεί όλα.Αυτό το κόσκινο, εγω δνε τ αλλάζω με όλους τους θησαυρούς του πλανήτη. Και να σου πω και κάτι; Πιστεύω πως είμαι ένας άρχοντας!" (ξανά  απο το "Αμάν...αμάν!")

Κι όλο αυτό έρχεται να δέσει με μια εντοιχισμένη επιγραφή σε βενετσιάνικο μέγαρο στα Χανιά:

Nulli parvus est cui magnus est animus

(μτφ: Κανείς δεν είναι φτωχός οταν η ψυχή του είναι μεγάλη)

Αυτά απο τις συναντήσεις-καρδιάς (και όχι ανούσιας κορυφής) αν έχετε υπομονή και δε βαριέστε, στην επόμενη ανάρτηση θ ακολουθήσει επιλεγμένο  φωτογραφικό ρεπορτάζ, αφού επεξεργασθώ τις φωτογραφίες, τις ομορφιές  του Τόπου πια. 

Απλά τώρα, έστω και βεβιασμένα, ήθελα να καταθέσω την δική μου μαρτυρία και να ευχαριστήσω απο καρδιάς, όλα τα κορίτσια που μου άνοιξαν την αγκαλιά τους, κι έγινα ένα μ αυτήν.

Σμαράγδι τση Κρήτης, αγριοτριαντάφυλλό μου, χρυσοχέρα γελαστή Ρένα, ευαίσθητη Βικτωρία και γλυκειά μου δυναμική Γιωργία, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γι αυτή την αξέχαστη βδομάδα!!!