ΈΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ, χωρίς ν ακούγονται τα δικά σου βήματα...
ΈΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ! είναι τόσο μεγάλο αλλά και συνάμα τόσο μικρό διάστημα για μια απώλεια, που δεν δέχεσαι, ... τόσο πολύ, και τόσο λίγο,αλλά το ίδιο, δυσβάσταχτο!
Δεν έπαψα όμως στιγμή να σε λατρεύω και να σου το διαμηνύω.
Μ' ακούς;;;
Άκου το "Μονόγραμμα" του Ελύτη, Μπαμπά μου, είναι για μας.
Υ.Γ. συγχωρήστε με γι αυτή την ανάρτηση που δεν συνηθίζω, αλλά είναι μία "επέτειος" που δεν θέλω και δε μπορώ, να προσπεράσω μόνη μου.
Την έγραψα και την έσβησα πάμπολες φορές, γιατί δε την άντεχα, προσπάθησα νάναι όσο πιο λιτή μπορούσα.
Ομως θάθελα να σας ευχαριστήσω ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ,απο τα βάθη της καρδιάς μου,γιατί τα δύο χρόνια αυτά που δοκιμάστηκα σκληρά, είτε εν αγνοία σας, είτε εν γνώση σας, βρεθήκατε δίπλα μου, μου κρατήσατε στοργικά το χέρι, μου χαϊδέψατε το κεφάλι, μου είπατε λόγια παρηγοριάς και μου δώσατε κουράγιο όταν τοχανα.
Οταν εξαφανιζόμουνα ακόμα κι απο το δικό μου, με σκουντούσατε να μάθετε με ενδιαφέρον τι έχω (μ έχετε μάθει πια αρκετές), μου δώσατε (και μου δίνετε) χαμόγελο οταν τόχα (τόχω) απόλυτη ανάγκη, μου γράψατε λόγια οταν εμένα μούχαν τελειώσει, με δικαιολογήσατε κι οταν ο χαρακτήρας μου σας έπαιζε παιχνίδια (δεν είμαι μόνο η Χαρά των αναρτήσεων), με πλησιάσατε, με καταλάβατε, με συγχωρήσατε.
Δέχθηκα συγκινητικές χειρονομίες αγάπης κι ας μη με γνωρίζετε οι περισσότεροι
Ησασταν πάντα εκεί για μένα, και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για ΟΛΑ.!
Γι αυτό, δεν έκρινα σκόπιμο ν αφήσω ανοιχτά σήμερα τα σχόλια.
Δεν έχετε να μου πείτε κάτι που δε ξέρω, που δεν έχω νοιώσει τ' άγγιγμά σας στην καρδιά μου.
Να μου επαινούσατε τα καλαπόδια; πάλι ούτε αυτό είχε νόημα.
Απλά ήθελα την παρέα σας και να σας απευθύνω ενα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Συγχωρείστε μου κι αυτή την ίδια την ανάρτηση, αλλά δεν είμαι μόνο η Χαρά της ζωής (όπως πολλές φορές μ έχετε χαρακτηρίσει και σίγουρα θέλω νάμαι για τους γύρω μου) είμαι κι αυτή, που δεν ντρέπεται να παραδεχθεί δημοσίως οτι λυγάει,οτι πονάει,οτι τσακίζεται,οτι ξανασηκώνεται,οτι παλεύει,οτι αγαπάει, οτι προσπαθεί να ισορροπήσει σαν ακροβάτης και να μην γκρεμοτσακιστεί. Ήσασταν το δίχτυ ασφαλείας μου κι ας μην το ξέρατε
Ολα αυτά θα μπορούσα να τα γράψω στην γενέθλια ανάρτηση του blog μου,προτιμώ όμως τότε νάναι κάτι χαρούμενο και αισιόδοξο,γιατί ...ναι, η ζωή συνεχίζεται και μετά τις βαρειές απώλειες.
Τα καλαπόδια αυτά, διατηρούσαν πάντα τη φόρμα στα καλά του παπούτσια.Τα παπούτσια του χορού! Κι επειδή η ζωή του υπήρξε γεμάτη χορό και μουσική, σήμερα του τα καταθέτω αλλαγμένα, κι ας μην μπορεί να τα δει.
Είμαι σίγουρη οτι θα χαμογελούσε, έτσι απλά χαμογελάστε κι εσείς,θα το προσπαθήσω κι εγώ...υπόσχομαι.
ΈΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ! είναι τόσο μεγάλο αλλά και συνάμα τόσο μικρό διάστημα για μια απώλεια, που δεν δέχεσαι, ... τόσο πολύ, και τόσο λίγο,αλλά το ίδιο, δυσβάσταχτο!
Δεν έπαψα όμως στιγμή να σε λατρεύω και να σου το διαμηνύω.
Μ' ακούς;;;
Άκου το "Μονόγραμμα" του Ελύτη, Μπαμπά μου, είναι για μας.
Υ.Γ. συγχωρήστε με γι αυτή την ανάρτηση που δεν συνηθίζω, αλλά είναι μία "επέτειος" που δεν θέλω και δε μπορώ, να προσπεράσω μόνη μου.
Την έγραψα και την έσβησα πάμπολες φορές, γιατί δε την άντεχα, προσπάθησα νάναι όσο πιο λιτή μπορούσα.
Ομως θάθελα να σας ευχαριστήσω ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ,απο τα βάθη της καρδιάς μου,γιατί τα δύο χρόνια αυτά που δοκιμάστηκα σκληρά, είτε εν αγνοία σας, είτε εν γνώση σας, βρεθήκατε δίπλα μου, μου κρατήσατε στοργικά το χέρι, μου χαϊδέψατε το κεφάλι, μου είπατε λόγια παρηγοριάς και μου δώσατε κουράγιο όταν τοχανα.
Οταν εξαφανιζόμουνα ακόμα κι απο το δικό μου, με σκουντούσατε να μάθετε με ενδιαφέρον τι έχω (μ έχετε μάθει πια αρκετές), μου δώσατε (και μου δίνετε) χαμόγελο οταν τόχα (τόχω) απόλυτη ανάγκη, μου γράψατε λόγια οταν εμένα μούχαν τελειώσει, με δικαιολογήσατε κι οταν ο χαρακτήρας μου σας έπαιζε παιχνίδια (δεν είμαι μόνο η Χαρά των αναρτήσεων), με πλησιάσατε, με καταλάβατε, με συγχωρήσατε.
Δέχθηκα συγκινητικές χειρονομίες αγάπης κι ας μη με γνωρίζετε οι περισσότεροι
Ησασταν πάντα εκεί για μένα, και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για ΟΛΑ.!
Γι αυτό, δεν έκρινα σκόπιμο ν αφήσω ανοιχτά σήμερα τα σχόλια.
Δεν έχετε να μου πείτε κάτι που δε ξέρω, που δεν έχω νοιώσει τ' άγγιγμά σας στην καρδιά μου.
Να μου επαινούσατε τα καλαπόδια; πάλι ούτε αυτό είχε νόημα.
Απλά ήθελα την παρέα σας και να σας απευθύνω ενα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Συγχωρείστε μου κι αυτή την ίδια την ανάρτηση, αλλά δεν είμαι μόνο η Χαρά της ζωής (όπως πολλές φορές μ έχετε χαρακτηρίσει και σίγουρα θέλω νάμαι για τους γύρω μου) είμαι κι αυτή, που δεν ντρέπεται να παραδεχθεί δημοσίως οτι λυγάει,οτι πονάει,οτι τσακίζεται,οτι ξανασηκώνεται,οτι παλεύει,οτι αγαπάει, οτι προσπαθεί να ισορροπήσει σαν ακροβάτης και να μην γκρεμοτσακιστεί. Ήσασταν το δίχτυ ασφαλείας μου κι ας μην το ξέρατε
Ολα αυτά θα μπορούσα να τα γράψω στην γενέθλια ανάρτηση του blog μου,προτιμώ όμως τότε νάναι κάτι χαρούμενο και αισιόδοξο,γιατί ...ναι, η ζωή συνεχίζεται και μετά τις βαρειές απώλειες.
Τα καλαπόδια αυτά, διατηρούσαν πάντα τη φόρμα στα καλά του παπούτσια.Τα παπούτσια του χορού! Κι επειδή η ζωή του υπήρξε γεμάτη χορό και μουσική, σήμερα του τα καταθέτω αλλαγμένα, κι ας μην μπορεί να τα δει.
Είμαι σίγουρη οτι θα χαμογελούσε, έτσι απλά χαμογελάστε κι εσείς,θα το προσπαθήσω κι εγώ...υπόσχομαι.
