Μια μέρα σαν τη χθεσινή...

Παρά την περί του αντιθέτου επιθυμία της φίλης μου Μαρίας, η σημερινή ανάρτηση δε μπορεί νάχει άλλο χρώμα και διάθεση, για πολλούς γνωστούς κι άγνωστους λόγους...
Όταν στην προηγούμενη ανάρτηση ευχόμουν, "να με παίρνανε τα σύννεφα" δεν το ευχόμουν κυριολεκτικά, αλλά λίγο  θέλαμε ακόμα για την απογείωση...
Έχω καταντήσει λίγο ως σεισμογράφος της περιοχής μου, που ΚΑΙ χθες δοκιμάστηκε πολύ.
Κι οταν λέμε πολύ, εννοούμε ΠΟΛΥ!
Ναι, είμαστε μαθημένοι από κουνήματα, αλλά όσο μαθημένο και θωρακισμένο να θεωρείς τον εαυτό σου οτι είσαι, ποτέ δε ξεπερνιέται ο φόβος ενός πιθανού τέλους
Όταν αρχίζει να κουνάει και νομίζεις οτι θ ανοίξει η γη να σε καταπιεί, δε σκέφτεσαι ούτε οτι τόχεις ξαναδεί το έργο,ούτε το σπίτι έχει αντισεισμική κατασκευή, γιατί κάπου πίσω μας ο Εγκέλαδος γελάει χαιρέκακα μ όλα αυτά και σου ψιθυρίζει "ετσι νομίζεις πουλάκι μου;;;"
Είναι να μην το βάλει στο μυαλό του, να μας φέρει τούμπα!
Ο των προηγούμενων ημερών, που σας είχα ξαναπεί, της μεταξύ Ζακύνθου -Κυλλήνης εστίας ήταν πιο αγριευτικός , γιατί είχε βουή "έρχομαιιιι" και ταρακούνημα τραμπολίνο, μ αποτέλεσμα να πέφτουν και να σπάνε πράγματα,που μέσα στον ύπνο σου είναι ακόμα πιο φοβιστικό.
Ο χθεσινός μας κυλούσε με δύναμη σαν πάνω σε κινούμενη άμμο. Είχαμε και τον άσχημο καιρό ,με δυνατούς ανέμους και βροχή και οι σκέψεις γίνονταν ακόμα πιο μαύρες!
Εγω περίμενα το μοιραίο οριζοντιωμένη, γιατί δεν ήξερα απο  τι ήταν προτιμώτερο να πάω; απο το στομάχι μου που πονούσε σε απελπιστικό βαθμό ή να με ρουφήξει η γη; ο άνδρας του σπιτιού βέβαια έτρεχε αλλόφρων, αλλά δικαιολογείται γιατί είναι και εισαγωγής.
Τέλος πάντων περάσαμε κι αυτή τη μπόρα κι άλλο κακό να μη μας βρεί, συνεχίζουμε να κουνιόμαστε ,καλλίτερα απο το μένουμε ακίνητοι (βέβαια μπορεί να μας μείνει το κουσούρι,αλλά δεν μασάμε...όλοι οι καλοί χωράμε πάνω σε τούτη τη γη, που κατά τα φαινόμενα μας βαρέθηκε), έτσι εκτονώνεται η συσσωρευμένη ενέργεια, που καιρό τώρα προβλημάτιζε τους σεισμολόγους με την απραξία της και δυστυχώς πάντα είμαστε προετοιμασμένοι για το χειρότερο.
Κουράγιο στους φίλους-γείτονες Κεφαλονίτες, συμπάσχουμε και συγχρονιζόμαστε ρυθμικά.
Ευχαριστώ από καρδιάς όσους έστειλαν αγωνιώδη μηνύματα και στο blog και στο  f/b και τηλεφωνικά (όσο λειτουργούσε, η σύνδεσή μας είχε νεκρώσει για αρκετές ώρες) και μ όποιο τρόπο επέλεξαν να μου δείξουν την αγάπη και την αγωνία τους.
Είμαστ'  άκόμα ζωντανοί στη σκηνή, όπως λέει και το άσμα και το αποτέλεσμα θα φανεί στο χειροκρότημα
Και για να πάρετε μία ιδέα πως ήμασταν, δείτε αυτό:

Οχι δε το ζωγράφισα χθες, απλά ήλθε κι έδεσε, μέσα- έξω.
Σας αφήνω με κάτι που διάβασα σήμερα στο φίλο μου, Σπύρο Μακρυγιάννη ή άλλως πως Spyrogyrismata και μ άρεσε πολύ:

Σ’ αυτούς που αγαπάς γίνεσαι θύμα και σ’ αυτούς απ’ τους οποίους αγαπιέσαι γίνεσαι θύτης. 
Αν αγαπάς κι αγαπιέσαι ταυτόχρονα δεν υπάρχει ούτε εγωισμός ούτε πληγή. 

Μαχάτμα Γκάντι

Κι εγω ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ♥ !!!