Σ' Αναζητώ Πρωτομαγιά στη Σαλονίκη

Μπορεί ακόμα να νομίζω οτι κατεβαίνω υπο βροχή τον Μπράλο, μπορεί ακόμα να νομίζω οτι κουνιέμαι στην θάλασσα, μπορεί ακόμα να είμαι φουλ στα νεύρα απ οτι με περίμενε με το πού πάτησα το πόδι στη μάνα γη, αλλά επειδή ακόμα νοιώθω να στροβιλίζομαι και να σφίγγομαι σε ζεστές αγαπημένες αγκαλιές που άφησα πίσω,είπα να μην αφήσω άλλο χρόνο να περάσει. 
Αν εσάς δεν έλειψα (ξέρω στη "ζαργανα μου,φρεγατα μου και υπολοχαγε μουυυυυυυ" έλειψα και το κατάλαβα), εμένα μου λείψατε πολύ,κι ας περνούσα τόόόόσο ωραία.
Καλό Μήνα λοιπόν σ όλους, νάχετε έναν όμορφο μαγιάτικο και μοσχομυρωμένο μήνα,όπως τον ονειρεύεστε!

Εγω τον αναζήτησα και τον βρήκα στην συμπρωτεύουσα,

που ειλικρινά πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί αυτό το "συν" που την υποβαθμίζει; 
Σίγουρα αξίζει νάναι Πολιτιστική τουλάχιστον Πρωτεύουσα της Ελλάδας!


Τα της αναμονής, της υποδοχής,και των συναντήσεων ήδη το έχετε εμπεδώσει από τις τόσες αναρτήσεις που έγιναν

διαφήμιση σε βιτρίνα

http://memorieswitholdthings.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html
http://aktida.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html
 http://diaheiros.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html 
http://diaxirosxrysa.blogspot.gr/
http://kerinapoiimata.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html

 και δε θα σας κουράσω περισσότερο, το αν άξιζε αυτή η ανυπομονησία που είχα, τις απαντήσεις μου τις έχω πάρει ήδη και τις φυλάω σαν επτασφράγιστο θησαυρό, το πόσες αγκαλιές άνοιξαν  ανεπιφύλακτα και μ έκλεισαν μέσα άδολα, αυτό κι αν το ένοιωσα! 

Δεν υπάρχουν πραγματικά λόγια να περιγράψουν τις στιγμές που έζησα, μ όσες είχα την τύχη να συναντηθώ. Οι φωτογραφίες απλά δείχνουν κάτι,αλλά είναι απλά τίποτα. 
Οι αισθήσεις ήταν που εισέπραξαν απόλαυσαν και αποθησαύρισαν την είσπραξή τους!
Για άλλη μια φορά ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ, και το λέω μ όλη μου την καρδιά σε ΟΛΕΣ, όσες είχαμε την τύχη να βρεθούμε και να καταρρίψουμε τα άχαρα άβαταρ και να ενσαρκώσουμε τις ανθρώπινες υποστάσεις μας. 
Το πόσο λυπήθηκα γι αυτές που δεν είδα, δε περιγράφεται, αλλά άφησα μια υπόσχεση και σκοπεύω παρά την μεγάλη ταλαιπωρία του ταξιδιού (10 ώρες πας Αμερική όχι Ζάκυνθο-Θεσσαλονίκη) να την πραγματοποιήσω.
Άλλωστε η διαδρομή ήταν τόόόόσο όμορφη,που σίγουρα θάκανε το Monet , νά 'σκιζε τους πίνακές του και  να τους ξανάρχιζε από την αρχή! 
Τόση παπαρούνα δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου! Σα νάχαν ματώσει τα χωράφια. 
Τα δε σπάρτα κατακίτρινα καθ όλο το μήκος της Εθνικής κι απο τις δυο μεριές, σ εναλλαγή μ ένα άγνωστο κατάφορτο λευκό αγριο θάμνο, σ έκαναν να μην θέλεις να τελειώσουν τα χιλιόμετρα της διαδρομής. 
Δεν χόρταινες ομορφιά!


Το ταξίδι  αυτό πραγματοποιήθηκε καπάκι μετά  από ένα άλλο πολύ φορτισμένο και γι αυτό μου έδωσε πολλαπλές χαρές.

Πρωινό Πρωτομαγιάς,στην παραλία της Θεσσαλονίκης, μ ελαφρά ομίχλη, κόσμος να περπατά χαλαρά, ποδήλατα (ποδήλατα να δουν τα μάτια σου!) να περνούν δίπλα σου (παραλίγο κι απο πάνω μου,μια που η επαρχιώτισσα δεν είχε καταλάβει οτι εκεί που περπατούσε ολομόναχη, ήταν ποδηλατόδρομος,γι αυτό οι άλλοι ήταν δεξιά-αριστερά) αμέριμνα, τα κορίτσια να κωπηλατούν υπο τις οδηγίες της ντουντούκας του προπονητή τους και μέσ τη σιγαλιά και την ομιχλώδη ατμόσφαιρα ένας υπαίθριος μουσικός να παίζει εναλλασσόμενους σκοπούς, διαφορετικού ύφους και προέλευσης,

απο το soundtrack του "Νονού", μέχρι το "Αν θυμηθείς τ όνειρό μου" και το "δεν υπάρχει ευτυχία" κ.λ.π. πλήρες ρεπερτόριο, βγαλμένο λες απο  μια ατμόσφαιρα Αγγελοπουλική!

Η Πόλη με υποδέχθηκε μοναδικά όμορφη, ανθοστολισμένη και γαλήνια! Ενας Αγιορείτικος  βασιλικός που μου προσφέρθηκε κατεβαίνοντας προς το Λευκό Πύργο, δόθηκε με πολύ ΑΓΑΠΗ σ άξια χέρια να μεταφυτευθεί και να με θυμάται.

Στη συνέχεια της μέρας,η Πόλη έπηξε από κόσμο,τα κάθε είδους καταστήματα εστίασης  δεν  έβρισκες καρέκλα να καθήσεις, αλλά εμείς και βρήκαμε και τ απολαύσαμε το φαγητό με παρέα μοναδική και στο τέλος πήραμε και αναμνηστικά για ντεκουπάζ,τα σουπλά του τραπεζιού!χαχαχαχα σιγά μην ξεχνιόμαστε!

Από την πολύ χαρά μου να φανταστείτε μετά από ολοήμερο περπάτημα, όπου δε μπορείτε να φαντασθείτε, ακολούθησα  την απόφαση να επιστρέψουμε ποδαράτο απο το Κέντρο.
Μετά κατάλαβα την αποκοτιά μου... Αλλάάάά το φχαριστήθηκα!

Στην Πόλη αφοσιώθηκα ψυχή τε και σώματι στα μοναδικά της αρχιτεκτονικά καλλιτεχνήματα 

που είτε μέρα 

είτε νύχτα,σε καθηλώνουν με την ανεπανάληπτη και αξεπέραστη ομορφιά τους. 

Τα Λαδάδικα, η νέα παραλία,είχαν την τιμητική τους.

Η εμβέλειά μου έφτασε μέχρι τη Θέρμη,όπου ήταν άκρως απολαυστική χάρη στη συντροφιά μιας ΘΕΡΜΗΣ οικογένειας, με δύο μικρά αστραφτερά παιδάκια που η αποδοχή που σου έδειχναν σ έλυωναν απο θέρμη, πραγματικά!

Απογευματάκι,με πολύ καλή παρέα (όχι οτι δε "τις ήξερα",αλλά εγω πρώτη φορά τις γνώρισα και δέχτηκα τη θερμή φιλοξενία τους) ανεβήκαμε στα Κάστρα.

Η θέα από εκεί καθηλωτική.

Οσο για την  Ανω Πόλη μια πόλη πάνω απο την Πόλη! 
Μιά άάάλλη Πόλη, άλλης εποχής,που διατηρείται ακμαία και δυνατή και μάλιστα προς μεγάλη μου έκπληξη,χωρίς κραυγαλέες τουριστικές παρεμβάσεις και υποχωρήσεις απο την κανονική της ζωή.

Οι βραδυές, όπως ήταν φυσικό,συνοδεύτηκαν απο τραπεζώματα απείρου κάλλους,τόσο που θα πρέπει να κάνω μήνες αποτοξίνωση!
Τ αποκορύφωμα,ας μου επιτραπεί, ήταν το Κουτουκάκι της Στελλίτσας! Κάλυπτε όλες τις αναζητήσεις μου, διατροφικές, παρεϊστικες, καλλιτεχνικές, όλα!

Και για να μην σας ζαλίζω και πολύ πρώτη μέρα που γύρισα (όχι για πολύ,να τα λέμε,να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε...δικαίως κάποιος με είπε "γυρίστρω"...αλλά δε φταίω οταν έμαθα οτι "επαπειλείται" σεμινάριο μπούστου, κι όχι μόνο!!!χαχαχαχα) να σας πω κάτι τελευταίο. 

Μπορεί σε πολλά μέρη να μην πήγα, ίσως για νάχω λόγους να ξαναπάω, πήγα όμως σε μια αντικερί, που το υπόγειό της  τόχει μετατρέψει σε κρύπτη θησαυρού!
 Το λέει "Μουσείο Παιδικών Αναμνήσεων" κι όχι αδίκως. Αφού εκεί μέσα έχει στοιβάξει κυριολεκτικά ο,τι ο καθένας μας θυμάται απο παιδί. 
Ο,τι παίξαμε, ο,τι διαβάσαμε,μ ό,τι μεγαλώσαμε εν ολίγοις. Είναι μία προσωπική προσπάθεια ενός ανθρώπου που 20 χρόνια τώρα συλλέγει,καταχωρεί και σημειώνει την προέλευσή τους. 
Αν είστε ηλικιακά γύρω απο μένα θα συγκινηθείτε, εγω ομολογώ ευθαρσώς οτι όχι απλά συγκινήθηκα ,αλλά έκλαψα. Ξύπνησαν πολλές μνήμες και πολλά πρόσωπα μέσα μου,χάιδεψα μέσα απ αυτά την παιδική μου ηλικία και τους ανθρώπους μου.
 Θα σας συνιστούσα να επισκεφθείτε αυτό το γεμάτο υπόγειο, να κάνετε βουτιά στις μνήμες σας, να θυμηθείτε εσείς και να μάθουν τα παιδιά σας,που έχουν τόση αφθονία στις μέρες μας, γι αυτό και τ απαξιώνουν τόσο γρήγορα,πώς μεγαλώσαμε εμείς

Η εβδομάδα στην Θεσσαλονίκη, δε μπορεί να περιγραφεί σε μια ανάρτηση, δεν μπορούν να μεταδοθούν τα συναισθήματα, δεν μπορούν να φωτογραφηθούν οι αρχιτεκτονικοί της θησαυροί, η αρχοντιά της, όμως δεν θέλω να σας ταλαιπωρήσω παραπάνω, άλλωστε δε μπορώ να μεταφέρω ούτε ό,τι έζησα,ούτε ό,τι είδα με την ακρίβεια που τα βίωσα,γι αυτό τ αφήνω να ηρεμήσουν γλυκά μέσα μου και θα τα αναζητώ κάθε που θα θέλω να πάρω δύναμη. 

Πάντως  ομολογώ οτι  μου έκανε ριζική ανανέωση, ένα πράγμα σαν την πιατέλα μου (έτσι και για να μην ξεχνιόμαστε),αυτή:

Ενα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όσο μεγάλο και βαθύ κι αν είναι το θεωρώ εξαιρετικά λίγο,πάντως το λέω μ όλη μου την καρδιά, και το εννοώ, στην κάθε μια ξεχωριστά.
Καλή αντάμωση ξανά...πιστεύω να μην σας τρόμαξε ...ο τυφώνας!χαχχαχα